Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος: Από τα Μέτωπα
ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ (2023)
Σκηνοθεσία: Ρομπ Κόλντστριμ
Αφήγηση: Τζον Μπογιέγκα
Μια από τις πιο πρόσφατες σειρές ντοκιμαντέρ του Netflix μάς στέλνει στα μέτωπα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, τα οποία για πρώτη φορά –σε αυτή την έκταση– βλέπουμε έγχρωμα και στην υψηλότερη δυνατή ανάλυση. Τα ψηφιακά επεξεργασμένα βίντεο της εποχής μοντάρονται ώστε να αφηγηθούν την ιστορία της μεγαλύτερης πολεμικής σύγκρουσης στην Iστορία, ενώ ταυτόχρονα εμπλουτίζονται με τις αφηγήσεις (κι αυτές προφανώς προγενέστερες) βετεράνων από όλες τις αντιμαχόμενες πλευρές.
Με τη λιτή αλλά καίρια αφήγηση του Τζον Μπογιέγκα («Πόλεμος των Αστρων»), η σειρά των έξι επεισοδίων δεν περιλαμβάνει ιδιαίτερες αναλύσεις· αντιθέτως επικεντρώνεται στα βασικά γεγονότα του πολέμου, εκμεταλλευόμενη το πλουσιότερο δυνατό οπτικό υλικό, το οποίο παρουσιάζεται με εντελώς καινούργιο περιτύλιγμα: από την εισβολή στην Πολωνία, τη Δουνκέρκη και την επίθεση στο Περλ Χάρμπορ, μέχρι τις μάχες του Ελ Αλαμέιν, του Στάλινγκραντ και του Μίντγουεϊ, οι εικόνες που περνούν από τις οθόνη είναι μεν γνώριμες (οι περισσότερες), ταυτόχρονα όμως «καινούργιες» και εντυπωσιακές. Κυρίως, μεταφέρουν με πολύ μεγαλύτερη ζωντάνια την κλίμακα και τους πρωταγωνιστές –επιφανείς και αφανείς– μιας σύγκρουσης που άλλαξε για πάντα την ιστορία της ανθρωπότητας.
Ο πατέρας ★★★★½
ΔΡΑΜΑ (2020)
Σκηνοθεσία: Φλοριάν Ζέλερ
Ερμηνείες: Αντονι Χόπκινς, Ολίβια Κόλμαν
Από την πλατφόρμα του Ertflix επιλέγουμε μια από τις σπουδαιότερες ταινίες των τελευταίων ετών, διά χειρός του Γάλλου Φλοριάν Ζέλερ. Ο Αντονι Χόπκινς υποδύεται τον… Αντονι, έναν ηλικιωμένο άνδρα που βρίσκεται στα πρώτα στάδια της άνοιας. Η κόρη του (Ολίβια Κόλμαν) προσπαθεί να τον προετοιμάσει για τη μετακόμισή της στο Παρίσι, όπου θα παντρευτεί, προσλαμβάνοντας μια σειρά από νοσοκόμες, τις οποίες όμως εκείνος συνεχίζει να απορρίπτει. Καθώς η ασθένεια προχωράει, ο Αντονι δυσκολεύεται πια να ξεχωρίσει τις πραγματικές ταυτότητες των προσώπων ή να υπολογίσει σωστά τον χρόνο, ο οποίος μοιάζει πλέον να έχει ανοίξει πόλεμο μαζί του.
Ο Χόπκινς είναι εδώ καταπληκτικός, με την ερμηνεία του να καθορίζει (ή να ακολουθεί) ιδανικά τον ρυθμό της ταινίας. Ο Ζέλερ από την πλευρά του, αν και κινηματογραφεί σχεδόν αποκλειστικά σε κλειστούς χώρους, καταφέρνει να προσδώσει ποικιλία και δυναμισμό στο οπτικό του σύνολο, διατηρώντας παράλληλα κάτι από τη θεατρική υφή του προτύπου του. Επειτα υπάρχουν οι κάθε είδους συμβολισμοί, συνήθως μικροί και διακριτικοί, αλλά σχεδόν πάντα σωστά τοποθετημένοι ώστε να υποστηρίξουν τα δρώμενα. Τέλος, καθοριστικό είναι το μοντάζ του δικού μας Γιώργου Λαμπρινού, μέσω του οποίου χτίζονται οι μεταβάσεις και ο ρυθμός της ταινίας με ακρίβεια… ελβετικού ρολογιού.