Η Ρόμι Χάουσμαν έβρισκε πάντα πολύ ενοχλητικό ότι τα αστυνομικά θρίλερ ξεκινούσαν από τη στιγμή του εγκλήματος και ξετυλίγονταν έως την ανακάλυψη του ενόχου. «Στην πραγματική ζωή», λέει, «μετά το έγκλημα ξεκινά ένα άλλο μαρτύριο. Ως θύμα, πώς μπορείς να επιστρέψεις στην προηγούμενη ζωή σου; Μπορείς να τη συνηθίσεις ξανά; Αυτές για μένα είναι σημαντικές ερωτήσεις, στις οποίες προσπάθησα να βρω απαντήσεις».
Αυτή ήταν η αφετηρία του πρώτου της βιβλίου, «Καλό μου παιδί», που έγραψε στα 28 της και έγινε διεθνές μπεστ σέλερ. Είναι ένα καθηλωτικό θρίλερ, μια συναρπαστική ανορθόδοξη αφήγηση που ξεκινά όταν μια γυναίκα, η Λένα, και δυο παιδιά, η Χάνα και ο Γιόναταν, επιστρέφουν στην κοινωνία από μια καλύβα στο δάσος, όπου ζούσαν, κανείς δεν ξέρει για πόσο καιρό, απομονωμένοι, αιχμάλωτοι ενός μυστηριώδους «πατέρα». Η πλοκή στήνεται γύρω από τις προσπάθειές τους να ενταχθούν στο κοινωνικό πλαίσιο και ταυτόχρονα να ανακαλυφθούν οι συνθήκες υπό τις οποίες κατέληξαν στην αιχμαλωσία. Το βιβλίο μεταφέρθηκε στο Νetflix εξασφαλίζοντας γρήγορα μια θέση μεταξύ των δημοφιλέστερων προγραμμάτων της πλατφόρμας – στην Ελλάδα, έμεινε στην κορυφή του τοπ 10 για τρεις εβδομάδες μετά την πρεμιέρα του το φθινόπωρο.
Για τη Ρόμι Χάουσμαν ήταν «εκπληκτικό», λέει, το ότι είδε τους χαρακτήρες του βιβλίου να «ζωντανεύουν» στην οθόνη. «Το καστ μοιάζει τόσο πολύ με αυτό που είχα στο μυαλό μου, που είναι σχεδόν τρομακτικό. Η εταιρεία παραγωγής έκανε εκπληκτική δουλειά», ομολογεί. «Για μένα, κάθε ιστορία που γράφω είναι απλά ένα έγγραφο στο λάπτοπ μου και επίσης κάτι πολύ προσωπικό, καθώς μου ανήκει και το παρακολουθώ να αναπτύσσεται όσο γράφω. Είναι αρκετά περίεργο να κρατώ στα χέρια μου ένα τυπωμένο βιβλίο, αλλά ήταν τρελό να το βλέπω στην τηλεόραση. Στα τρία πρώτα επεισόδια, απλά έκλαιγα μην μπορώντας να το πιστέψω».
Θεωρεί ότι μεγάλο μέρος της επιτυχίας του βιβλίου της οφείλεται στο γεγονός ότι «η ιστορία ξεκινάει εκεί όπου οι άλλες τελειώνουν, κάτι που, νομίζω, μπορεί οι αναγνώστες να ένιωσαν ότι ήταν μια νέα εμπειρία ανάγνωσης. Αυτό, σε συνδυασμό με τις διαφορετικές οπτικές, ειδικά αυτή της 13χρονης Χάνα, έμοιαζε με κάποιον τρόπο καινοτόμο. Μεγάλωσε σε πλήρη απομόνωση, έχει μια ιδιαίτερη εικόνα του κόσμου. Ο,τι ξέρει για τον κόσμο και για τους ανθρώπους προέρχεται από τα βιβλία και όσα της έλεγαν οι γονείς της. Συνεπώς, μοιάζει συχνά με έναν μικρό εξωγήινο, κάτι που την κάνει συχνά λίγο τρομακτική». Εμπνεύστηκε αυτόν τον χαρακτήρα, μου εξηγεί, όταν παρακολούθησε μια συνέντευξη της Νατάσα Κάμπους, η οποία έπεσε θύμα απαγωγής στα 10 της χρόνια, στον δρόμο για το σχολείο, και έμεινε αιχμάλωτη του απαγωγέα της για οκτώ χρόνια, μέχρι που κατόρθωσε να αποδράσει.
Η επιτυχία του βιβλίου και η πιο πρόσφατη της σειράς παραδέχεται ότι της άλλαξε τη ζωή. «Τα βιβλία μου βρίσκονται στα βιβλιοπωλεία 26 χωρών, είμαι συνεχώς σε παρουσιάσεις βιβλίων, συναντώ ανθρώπους σε όλο τον κόσμο και επίσης μπορώ να πληρώσω πια το ενοίκιό μου, το οποίο είναι πολύ σημαντικό, γιατί ήμουν απένταρη και αποτυχημένη ως συγγραφέας για πάνω από μια δεκαετία. Βέβαια, δεν έχω αλλάξει ως άνθρωπος. Είμαι ακόμη ένα περίεργο παιδί που πορεύεται μέσα σε όλη αυτή την τρέλα που επικρατεί γύρω μας με τα μάτια του ορθάνοιχτα από έκπληξη».
Πίεση και προσδοκίες
Το «Καλό μου παιδί» ακολούθησαν δύο ακόμη βιβλία, τα «Η Μάρτα κοιμάται» και «Perfect day» (κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Μεταίχμιο). «Ηταν μια κόλαση», ομολογεί, να γράψει ένα βιβλίο μετά το «Καλό μου παιδί», γιατί «υπήρχε μεγάλη πίεση και προσδοκίες και ήξερα ότι, σε κάποιο βαθμό, μπορούσα μόνο να χάσω. Ομως, το να γράψω ένα ακόμη βιβλίο ήταν η μόνη επιλογή. Πρέπει να μάθεις να τα διαχειρίζεσαι, την πίεση, τις προσδοκίες, να ελευθερώνεις τον εαυτό σου από αυτά και να συγκεντρώνεσαι στην τέχνη σου». Η συγγραφή ενός βιβλίου ξεκινά πάντα από μια ιδέα, ένα ερώτημα για την ανθρωπότητα που την απασχολεί. «Είμαι πολύ περίεργη ως άνθρωπος και με ενδιαφέρουν πολύ οι άνθρωποι και ο κόσμος. Για παράδειγμα, αναρωτιέμαι: Τι ωθεί έναν καλό άνθρωπο να γίνει δολοφόνος; Μπορεί η ενοχή να σβήσει με τη φυλάκιση; Οταν πια έχω βρει το θέμα μου, η ιστορία και οι χαρακτήρες σχεδόν εμφανίζονται μόνοι τους».
Πρόκειται για μια ανορθόδοξη αφήγηση, που ξεκινάει όταν μια γυναίκα και δυο παιδιά επιστρέφουν στην κοινωνία, αφού ζούσαν απομονωμένοι, αιχμάλωτοι ενός μυστηριώδους «πατέρα».
Το γράψιμο για τη Ρόμι Χάουσμαν είναι ο τρόπος που έχει για να καταλαβαίνει τον κόσμο. «Ως άνθρωπος ψάχνω συνεχώς απαντήσεις, αλλά, όπως οι περισσότεροι, δεν τις βρίσκω. Κάποια στιγμή στη ζωή μου νομίζω συνειδητοποίησα ότι θα τρελαινόμουν αν δεν έβρισκα κάποια βαλβίδα αποσυμπίεσης. Δεν ξέρω αν αυτό με έκανε συγγραφέα ή γεννήθηκα συγγραφέας. Ξέρω μόνο ότι πρέπει να γράφω και δεν μπορώ να σταματήσω. Μου είναι απαραίτητο, όπως η αναπνοή». Οταν δεν γράφει θρίλερ, λέει γελώντας, πάλι γράφει «ποίηση και λίστες για ψώνια. Επίσης μεγαλώνω μόνη μου τον 14χρονο σήμερα γιο μου, έχω ένα σπίτι, ένα σκύλο, ένα σύντροφο που είναι μουσικός και κάνει συχνά περιοδείες. Εχω λοιπόν γεύματα να ετοιμάσω, πλυντήρια να βάλω, εφηβικά θέματα να λύσω και συναυλίες να παρακολουθήσω. Δεν βαριέμαι ποτέ».