Απόσταση από τη συνήθη τακτική τους να μοιράζουν ισορροπημένα τα… τρόπαια, πήραν φέτος τα βραβεία Emmy, οι ψηφοφόροι των οποίων θέλησαν προφανώς να τιμήσουν στο μέγιστο κάποιες από τις σειρές που έχουν συζητηθεί –και εγκωμιαστεί– περισσότερο τα τελευταία χρόνια· ακόμη κι αν έτσι άφησαν κάποιες άλλες, επίσης πολύ αξιόλογες, στη σκιά.
Με αυτόν τον τρόπο, προέκυψαν τρεις μεγάλοι νικητές στις ισάριθμες βασικές κατηγορίες: Το «Succession» σε αυτή της καλύτερης δραματικής σειράς, το «The Bear» σε εκείνη της κωμωδίας και το «Beef» ως κορυφαία μίνι σειρά. Τα δύο πρώτα έφυγαν από την 75η τελετή απονομής με έξι Emmy ενώ το τρίτο με πέντε βραβεία. Οι περιπτώσεις τους προφανώς διαφέρουν αρκετά, παρουσιάζουν ωστόσο και αρκετά κοινά στοιχεία, τα οποία ίσως λένε κάτι και για τις τάσεις που διαμορφώνονται εσχάτως στο διαρκώς μεταβαλλόμενο και δυναμικό τηλεοπτικό τοπίο.
Να τα πάρουμε, όμως, με τη σειρά. Ολοκληρώνοντας τον τέταρτο κύκλο του την άνοιξη του 2023, το «Succession» του ΗΒΟ ήρθε η ώρα να «εισπράξει». Δικαίως, μιας και πρόκειται αναμφίβολα για μία από τις κορυφαίες σειρές της τελευταίας πενταετίας, με ασυναγώνιστο σενάριο και σπουδαίες ερμηνείες, που με τη σειρά τους δημιουργούν αξέχαστους χαρακτήρες προερχόμενους από όλο το φάσμα του ηθικού γκρίζου.
Λιγότερο κυνικά αλλά όχι απαραιτήτως και περισσότερο φωτεινά είναι τα πράγματα στο «The Bear», το οποίο στα βραβεία κατατάσσεται στην κατηγορία της κωμωδίας, αν και στην πραγματικότητα πρόκειται για υβρίδιο. Με μια υπέροχη δεύτερη σεζόν, η σειρά του FX (το βλέπουμε στο Disney+) χρησιμοποιεί το χιούμορ περισσότερο σαν μηχανισμό άμυνας, προκειμένου να ξορκίσει τους πάσης φύσεως δαίμονες που κατατρύχουν τους ήρωές του. Πολύ εύστοχο εδώ και το κάστινγκ του πρωταγωνιστή και επίσης βραβευμένου Τζέρεμι Αλεν Γουάιτ, η φιγούρα του οποίου προσωποποιεί ιδανικά τη γενικότερη αισθητική της σειράς.
Τελευταίος –και ίσως πιο αναπάντεχος– από τους μεγάλους νικητές της βραδιάς ήταν το «Beef» του Netflix. Η σειρά που ενσωμάτωσε τη σύγχρονη τάση για μείξη αμερικανικού και ασιατικού σινεμά στην ανελέητη κόντρα των χαρακτήρων του Στίβεν Γέουν και της Αλι Γουόνγκ (αμφότεροι βραβεύτηκαν), αποτέλεσε μία από τις ευχάριστες εκπλήξεις της χρονιάς, σε μια κατηγορία όπου έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε εξαιρετικές δουλειές, που ακολουθούν σε μεγάλο βαθμό κινηματογραφικά πρότυπα.
Το «Succession» διαθέτει πλούσια παραγωγή, η οποία ωστόσο δεν έχει καμία σχέση με εκείνη του «House of the Dragon» ή του «The Crown», που έμειναν πίσω του.
Από την άλλη, εδώ ίσως έγκειται μια σημαντική διαφοροποίηση σε σχέση με τις βραβεύσεις ολόκληρης της τελευταίας –και βάλε– δεκαετίας. Και οι τρεις σειρές που θριάμβευσαν στα χθεσινά Emmy είναι καθαρά «τηλεοπτικές», δίχως πελώρια μπάτζετ και κλίμακες που παραπέμπουν στη μεγάλη οθόνη.
Προφανώς και μια σειρά όπως το «Succession» διαθέτει μια αρκετά πλούσια παραγωγή, ειδικά από τον δεύτερο κύκλο και έπειτα, η οποία ωστόσο δεν έχει καμία σχέση με εκείνη, για παράδειγμα, του «House of the Dragon» ή του «The Crown», που έμειναν πίσω του· αντιθέτως, το δικό του ποντάρισμα είναι στην υποδειγματική ανάλυση χαρακτήρων και στις ερμηνείες, στοιχεία δηλαδή που αποτελούν παραδοσιακά ατού της μικρής οθόνης.
Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με τα «The Bear» και «Beef», τα οποία είναι σε μεγάλο βαθμό γυρισμένα σε στούντιο. Οι ομοιότητες, πάντως, δεν σταματούν εδώ. Και οι τρεις πολυβραβευμένες σειρές χρησιμοποιούν ένα είδος ελαφρώς αλλόκοτου, «αμήχανου» χιούμορ, προκειμένου να ελαφρύνουν βαθιά τραγικές, κατά τα άλλα, καταστάσεις. Διότι τέτοιες υπάρχουν σε όλα και σχετίζονται βασικά με ζητήματα ψυχικής υγείας, καθώς και άγχους για απόδοση και επιτυχία.
Επιπλέον κοινό χαρακτηριστικό –και συνδεόμενο με τα παραπάνω– αποτελεί το μοτίβο της εξουσίας. Είτε πρόκειται για έναν ατόφιο πόλεμο διαδοχής όπως στο «Succession» είτε για την επικράτηση στον άκρως ανταγωνιστικό κόσμο της γαστρονομίας («The Bear») ή ακόμη και για την κόντρα μεταξύ φύλων και κοινωνικών τάξεων του «Beef».
Τα παραπάνω, βέβαια, δεν σημαίνουν πως η κινηματογραφική αισθητική πρόκειται να υποχωρήσει στην τηλεοπτική βιομηχανία. Απλώς, η τελευταία αποτελεί πλέον τόσο απέραντο πεδίο, ώστε υπάρχει χώρος και λάμψη για όλους. Επίσης, κοινό και κριτικοί δεν εντυπωσιάζονται τόσο εύκολα από ακριβά ειδικά εφέ και πλούσια σκηνικά – μια καλή ατάκα μπορεί να μετρήσει περισσότερο.