Ferrari ★★★
ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ (2023)
Σκηνοθεσία: Μάικλ Μαν
Ερμηνείες: Ανταμ Ντράιβερ, Πενέλοπε Κρουζ
Ο σπουδαίος Μάικλ Μαν βιογραφεί τον Ιταλό θρύλο της αυτοκίνησης Εντσο Φεράρι, σε ένα επικής υφής φιλμ με λαμπερούς πρωταγωνιστές. Ο Ανταμ Ντράιβερ, πιο στυλάτος από ποτέ μέσα στα ιταλικά κοστούμια του Φεράρι, συναντά τον ήρωά του σε μια στιγμή ανάγκης: το καλοκαίρι του 1957, με την εταιρεία του σε οικονομική κρίση και στα πρόθυρα εξαγοράς, ο πρώην οδηγός αγώνων ψάχνει διέξοδο στη συμμετοχή –και στη νίκη– στο εμβληματικό Mille Miglia, έναν μαραθώνιο αγώνα 1.000 μιλίων κατά μήκος της ιταλικής ενδοχώρας. Ταυτόχρονα, η προσωπική του ζωή περιπλέκεται με μια τραγική απώλεια, καθώς και με τις αποκαλύψεις για τις απιστίες του.
Βασίζοντας το σενάριο της ταινίας του σε μια βιογραφία του Μπροκ Γέιτς, ο Μαν επιλέγει (ορθώς) να μην αφηγηθεί ολόκληρη τη ζωή και την καριέρα του Φεράρι, αλλά την πιο κρίσιμη καμπή της. Εκεί καθοριστικό ρόλο έπαιξε η σύζυγός του Λάουρα (άλλη μία άρτια ερμηνεία από την Πενέλοπε Κρουζ), η οποία κατείχε το 50% του εργοστασίου, κάτι το οποίο της παρείχε και το μοναδικό ουσιαστικά μέσο ελέγχου της ζωής της, επισκιασμένης κατά τα άλλα από τον φωτογενή σύζυγο.
Το καλοκαίρι του 1957, με την εταιρεία του σε οικονομική κρίση και στα πρόθυρα εξαγοράς, ο πρώην οδηγός αγώνων ψάχνει διέξοδο στη συμμετοχή –και στη νίκη– στο εμβληματικό Mille Miglia.
Η σχέση αγάπης – μίσους μεταξύ τους βρίσκεται στο επίκεντρο της ταινίας, τόσο που συχνά αφήνει κάπως στο περιθώριο τον ίδιο τον μύθο του Φεράρι. Ο Αμερικανός σκηνοθέτης το θέτει ως εξής: «Η ζωή είναι ασύμμετρη. Η ζωή είναι ακατάστατη. Η ζωή είναι χαοτική. Ο Φεράρι ήταν ακριβής και λογικός· ορθολογιστής σε ό,τι είχε να κάνει με το εργοστάσιό του και την ομάδα αγώνων. Στην υπόλοιπη ζωή του ήταν παρορμητικός, αμυντικός, φιλήδονος, χαοτικός. Αυτή η ασυμμετρία και η υπέροχη αντίφαση σε εκείνον και στους υπόλοιπους χαρακτήρες ήταν που τους έκανε τόσο ανθρώπινους στα μάτια μου». Από την άλλη, αυτός ο εξανθρωπισμός του θρύλου είναι ίσως που στερεί από την ταινία του την πραγματική απογείωση.
Διότι όταν η αφήγηση ξεφεύγει από τα σκοτεινά δωμάτια και μπαίνει στην… άσφαλτο είναι απλώς μεγαλειώδης. Ο βρυχηθμός των κόκκινων αυτοκινήτων, κινηματογραφημένων από κάθε γωνία και απόσταση, καθώς οδηγούνται στα όρια, είναι ένα μικρό κομψοτέχνημα που ισχύει για όλες τις σκηνές αγώνων στην ταινία. Το ίδιο και η απεικόνιση μιας ηρωικής εποχής, όπου οδηγοί, κατασκευαστές και διοργανωτές έπαιρναν τεράστια ρίσκα και η υστεροφημία (βασικό θέμα της ταινίας) μετρούσε περισσότερο από χρήματα και χορηγούς.