Πολλοί είπαν ότι η θεσμοθέτηση του πολιτικού γάμου ομοφύλων είναι θέμα όχι μείζονος σημασίας, αλλά κατοχυρώνει ατομικά δικαιώματα μιας μικρής ομάδας πολιτών, όπως οφείλει να το κάνει η Πολιτεία. Και όμως, η θεσμοθέτηση του πολιτικού γάμου άπτεται σημαντικών ζητημάτων από πολιτικής και κοινωνικής σκοπιάς.
Ο πρόσφατος προπηλακισμός δύο τρανς ατόμων, 21 ετών, στη Θεσσαλονίκη, από μεγάλη ομάδα νεαρών ατόμων, μεταξύ των οποίων και ανήλικοι, αποδεικνύει πολλά για την ελληνική κοινωνία. Για την ιστορία, τα δύο παιδιά όταν άρχισαν οι νταήδες να τα βρίζουν, φοβήθηκαν και μπήκαν σε κατάστημα εστίασης της περιοχής. Ομως η ομάδα πήγε έξω από το μαγαζί και συνέχισε να τα βρίζει και να πετάει μπουκάλια.
Οσο κι αν υποστηρίζεται το αντίθετο, άτομα όπως οι τρανς και οι τραβεστί δεν έχουν βρει ακόμη τη θέση τους στο σώμα της ελληνικής κοινωνίας. Η επιθετικότητα εναντίον τους, η υποκρισία των «κανονικών» απέναντί τους, η επιφυλακτικότητα για τα πρότυπα που εκπέμπουν, είναι πολύ ισχυρές. Και προκαλούν πόνο σε αυτούς τους συμπολίτες μας, ενώ, αντανακλαστικά, τους φέρνουν σε θέση άμυνας που μπορεί να μετατραπεί σε επίθεση.
Κατανοητή επίθεση, διότι παλεύουν για το αυτονόητο: την ύπαρξή τους ισότιμα σε μία κοινωνία, απέναντι στη χλεύη και τον (σωματικό ή ψυχολογικό) προπηλακισμό που ασκεί ένα άτομο που έχει κατοχυρώσει τη θέση του στην κοινωνία. Κάθε άνδρας και κάθε γυναίκα που κοροϊδεύουν, βρίζουν, χτυπούν ένα τρανς άτομο, το κάνουν διότι γνωρίζουν πως για τη συμπεριφορά τους θα βρουν περισσότερους υποστηρικτές σε σχέση με τους επικριτές. Και προσοχή – σε αυτή την περίπτωση, ακόμη και η σιωπή των πολλών είναι ένοχη.
Αναλογιστείτε έναν μικροκαβγά στον δρόμο, από τους τόσους που γίνονται καθημερινά, ανάμεσα σε ένα τρανς άτομο και σε ένα ετερόφυλο. Πόσες φορές άνδρες και γυναίκες, όταν πια εξαντλούν τα επιχειρήματά τους, δεν φτάνουν να χλευάσουν με χυδαίο τρόπο τον «αντίδικό» τους για τον σεξουαλικό του προσανατολισμό; Και αυτή η χυδαιότητα εκστομίζεται χωρίς αναστολή, ως βίωμα. Δυστυχώς, είναι βαθιά ριζωμένα οι προκαταλήψεις και τα στερεότυπα για το κοινωνικό φύλο και η πεποίθηση ότι μπροστά στα δικαιώματα του «ισχυρού», των πολλών, κάθε «άλλος», πόσο μάλλον οι μειοψηφίες, πρέπει να το βουλώνει.
Οσο κι αν πιστεύουμε –οι… προοδευτικοί;– ότι η κατάσταση με τα ατομικά δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας έχει βελτιωθεί, η μάζα τρέφεται από την πόλωση και καταφεύγει σε αυτήν όταν γνωρίζει ότι δίκαιο είναι το δίκαιο των πολλών. Πόσο αντιφατικό όταν μιλάμε για ατομικά δικαιώματα!
Η ψήφιση της νομοθετικής πρωτοβουλίας για τον γάμο των ομοφύλων από μεγάλο φάσμα του Κοινοβουλίου –εμφατικά κόντρα στις συντηρητικές φωνές κομμάτων και μεμονωμένων βουλευτών που το καταψήφισαν–, ενισχύει το πολιτικό μήνυμα για τη θέση των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων στην ελληνική κοινωνία. Της δίνει χώρο να ριζώσει και να σπάει προκαταλήψεις. Τώρα η μάχη της ορατότητας θα είναι στους δρόμους, στις πλατείες, όπου τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα θα περπατούν χέρι χέρι. Δεν είναι συνήθης εικόνα, υπάρχει κίνδυνος κάποιοι τσαμπουκάδες να τους χλευάσουν. Η πληγή όμως θα είναι όλο και πιο επιδερμική, επουλώσιμη.