«Κάτι που λάμπει σε ένα χώρο με επιλέγει καθοδηγώντας τον φακό μου, με οδηγό το φως, τη μνήμη, την αίσθηση», λέει η Ενη Κούκουλα για τον δικό της φωτογραφικό κόσμο. Ο κόσμος της είναι σιωπηλός, τον κατοικούν μονάχα θροΐσματα, φλοίσβοι, ψίθυροι και κραδασμοί. Ο κόσμος αυτός ορίζεται από σκιές που μακραίνουν και από αντικείμενα που ζωντανεύουν όταν όλα σιωπούν στο ημίφως. Ο φακός της διασχίζει τοπία, άχρονα και χρυσωμένα στον αέρα, με την ίδια άνεση που τρυπώνει στο εσωτερικό σπιτιών που φεγγίζουν από πέταλα λουλουδιών, ραγισμένες πορσελάνες και παλιωμένες κορνίζες. Ο κόσμος της Ενης Κούκουλα είναι χαμηλόφωνος αλλά πυκνός, σαν ένα δωμάτιο του Μπέργκμαν ή ένα ξέφωτο του Ταρκόφσκι. Αν πάει κανείς στον «Φωταγωγό» θα δει τη νέα ατομική της έκθεση. Ο «Φωταγωγός» είναι και αυτός ένας κόσμος ολόκληρος. Είναι το βιβλιοπωλείο και ο εκθεσιακός χώρος των εκλεκτών εκδόσεων «Ροδακιό» της Τζούλιας Τσιακίρη και εκεί απλώνεται ο «Κρυφός Κήπος» της Ενης Κούκουλα ώς τις 10 Ιανουαρίου. Τον «Φωταγωγό» τον βρίσκει κανείς στην καρδιά της Αθήνας, στην οδό Κολοκοτρώνη 59Β και Λιμπονά μέσα στη στοά Κουρτάκη. Δεν έχει πρόσοψη στον δρόμο. Είναι στο βάθος του «Νoel». Εκεί, ανοίγεται ένα σύμπαν γεμάτο βιβλιοφιλικές εκδόσεις και –αυτήν την περίοδο– γεμάτο με τις φωτογραφίες της Ενης Κούκουλα. Οσες φωτογραφίες παρουσιάζονται είναι μια επιλογή της φωτογράφου από την τωρινή της δουλειά, ανοικτά φωτογραφικά πρότζεκτ. Στην έκθεση υπάρχουν τρεις ενότητες, τοπία, εσωτερικοί χώροι και άνθρωποι, μικρά αντικείμενα και λουλούδια. Δύο στοιχεία πρυτανεύουν. Πρώτον, μια λεπταίσθητη, βιωμένη αισθητική αντίληψη του κόσμου. Και δεύτερον, μια διάχυτη αμφιθυμία, μια απόσταση από την πάσης φύσεως διαίρεση του κόσμου ή την καταναγκαστική αποδοχή του ορατού κόσμου.
Η Ενη Κούκουλα στρατεύεται με τη νοσταλγία του κάλλους, όχι όμως με την εστέτ εκδοχή του, αλλά με τη βιωμένη υπεράσπιση του καλώς καμωμένου. Υπάρχει πίστη και αμφισβήτηση, θέρμη και φλέγμα, εμμονή με το έλασσον που ορίζει το βλέμμα και το καθοδηγεί σε μια άλλη ανάγνωση του κόσμου. Τα εσωτερικά και οι μικρές λεπτομέρειες της Ενης Κούκουλα είναι ποιητικά αυθύπαρκτα σύμπαντα, με το βλέμμα της ωριμότητας, της αφαίρεσης, της οικονομίας. Το βλέμμα αναζητεί μικρές αστικές «Αρκαδίες» πέρα από τη φλυαρία του υλικού και του άυλου και εστιάζει σε εκείνες τις πυκνώσεις που προκαλούν αδιόρατα αισθήματα νοσταλγίας. Οπως το λέει η ίδια η Ενη Κούκουλα: «Σα να νοσταλγείς κάτι πριν το ζήσεις ή αλλιώς ζώντας το να το αναπολείς ήδη. Με μάτια μισόκλειστα». Αυτή η ρευστή ψυχική διάθεση ορίζει και τα τοπία της, στατικά ή σε κίνηση, διαρκώς διαφεύγοντα, εκ προοιμίου λανθάνοντα.