Ο δημόσιος διαγωνισμός είναι σαν το κάδρο ενός πίνακα: θέτει το πλαίσιο και τίποτα δεν ξεφεύγει από αυτό. Χωρίς τα απαραίτητα «χαρτιά» δεν περνάς στην επόμενη φάση, ακόμα και αν αυτό που λείπει είναι ένα ταπεινό πτυχίο αγγλικής Lower. Είτε παίζεις με τους κανόνες είτε όχι. Η κ. Ζορμπά θέλησε να κάνει μια καινούργια αρχή παύοντας τους διορισμούς (κατ’ επιλογήν) αλλά κάτι δεν πήγε καλά. Ο διαγωνισμός για τη θέση διευθυντή του ΕΜΣΤ, που θα αποτελούσε «πυξίδα» για μια νέα αντίληψή του σχετικά με την πλήρωση διοικητικών θέσεων, ακυρώθηκε χθες αφήνοντας «μετεξεταστέους» τους υποψηφίους, ανάμεσά τους και τις πρώην διευθύντριες του μουσείου Κ. Κοσκινά και Α. Καφέτση. Η επιτροπή αξιολόγησης απέρριψε 4 αιτήσεις ως εκπρόθεσμες ή επειδή υποβλήθηκαν από ομάδες ενώ η πρόσκληση αφορούσε μονοπρόσωπο όργανο διοίκησης και 12 λόγω έλλειψης δικαιολογητικών. Οι περισσότεροι από τους 12 δεν προσκόμισαν τα απαραίτητα δικαιολογητικά που να αποδεικνύουν ότι γνωρίζουν «επιπροσθέτως της ελληνικής, δύο τουλάχιστον γλώσσες από τις ακόλουθες: αγγλική, γαλλική, γερμανική, ιταλική, ισπανική και ρωσική, εκ των οποίων η μία απαραιτήτως να είναι η αγγλική σε καλό επίπεδο».
Υπουλα παίρνει την εκδίκησή της η (στρεβλή) λογική των υπουργικών διορισμών που μέσα στα χρόνια εξέθρεψε τη συναλλαγή και το πελατειακό κράτος, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Δεν είναι δύσκολο να σκεφτούμε διευθυντές που χρειάζονται μεταφραστή όταν συναντούν ξένους καλλιτέχνες. Ας μη γυρίσουμε εκεί.
Το ΥΠΠΟ οδηγείται λοιπόν στην προκήρυξη διεθνούς διαγωνισμού και εύλογα προκύπτει το ερώτημα γιατί δεν το έκανε εξαρχής. Θα είναι άραγε τα ελληνικά ανάμεσα στις γλώσσες που θα πρέπει να ξέρει ο νέος διευθυντής; Μέχρι τότε το μουσείο κρατάει την πόρτα και το στόμα του κλειστά.