Από μόνη της η παρουσία της, η τέχνη της, η προσωπικότητά της ήταν ένας κόσμος ολόκληρος. Η Νέλλη Ανδρικοπούλου έμελλε να συμπυκνώσει στη ζωή της έναν ιδιότυπο ελληνικό 20ό αιώνα, αν και ήταν μόλις πρόσφατα (2014) που είχε τη χαρά μιας αναδρομικής έκθεσης στο Μορφωτικό Ιδρυμα Εθνικής Τραπέζης και ακόμη μία παρουσίαση έργων της στην Αίθουσα Τέχνης Αθηνών.
Πριν από λίγες ημέρες έφυγε από τη ζωή, στα 93 της χρόνια. Μια γυναίκα με τον δικό της μύθο, δυναμική, με τόλμη και χιούμορ, αέναα δημιουργική, με ζωγραφική -σχέδια, ακουαρέλες, λάδια- γραψίματα, μεταφράσεις, ταξίδια. Υπήρξε αυτή η παραδοξότητα. Μια καλλιτέχνις, όπως ήταν η Νέλλη Ανδρικοπούλου, δημιουργική από πάντα, να ξεδιπλώσει με εξωστρέφεια το εικαστικό έργο της προς το κοινό στα τελευταία, μόλις, χρόνια της ζωής της. Οχι από σεμνότητα ή αυτοαμφισβήτηση -άλλωστε υπήρξε μια δραστήρια γυναίκα- αλλά γιατί είχε, προφανώς, ορίσει μια άλλη ιεράρχηση: ξεναγός για πολλά χρόνια, μεταφράσεις, συγγραφή βιβλίων. Ηταν, πρόσφατα, πάλι που κυκλοφόρησαν, εκτός εμπορίου προς το παρόν, οι αυτοβιογραφικές της σελίδες από τα πρώτα χρόνια της ζωής της στην Κωνσταντινούπολη.
Εγραψε και για τον Νίκο Εγγονόπουλο, με τον οποίο ήταν παντρεμένη (1950-54) και με τον οποίο απέκτησε τον γιο της, Πάνο. Ο περίγυρός της γνώριζε τη ζωγραφική της όπως και όλος ο καλλιτεχνικός κύκλος. Αλλωστε, νέα κοπέλα είχε εκθέσει στο Ζάππειο, στην πρώτη έκθεση του «Αρμού» το 1949. Ο «Αρμός» ήταν μια πρωτοποριακή καλλιτεχνική ομάδα που γεννήθηκε μετά τον Πόλεμο συσπειρώνοντας τον ανθό εκείνης της γενιάς. Ανάμεσά τους, και η φίλη μιας ζωής, η γλύπτρια Ναταλία Μελά. Η Νέλλη Ανδρικοπούλου είχε επιστρέψει από το Παρίσι, όπου είχε πάει για σπουδές γλυπτικής από το 1945, επιβαίνοντας, και εκείνη, στο θρυλικό «Ματαρόα», που, με την υποτροφία του γαλλικού κράτους, μετέφερε στη Γαλλία την αφρόκρεμα του ελληνικού πνεύματος.
Γι’ αυτό και για πολλά ακόμη, η ζωή της Νέλλης Ανδρικοπούλου ήταν μια συμπύκνωση του ελληνικού 20ού αιώνα. Η ίδια προερχόταν από τον αστικό κόσμο των Ρωμιών του Πέραν, αλλά από το 1936 η οικογένεια εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Το 1939 γράφτηκε στη Σχολή Καλών Τεχνών και το 1943 είχε δάσκαλο, στη γλυπτική, τον Μιχάλη Τόμπρο. Αργότερα, και μετά τον χωρισμό της με τον Νίκο Εγγονόπουλο, εργάστηκε ως ξεναγός στην υπηρεσία του ελληνικού τουρισμού, που αναπτυσσόταν ραγδαία. Συνδέθηκε, έτσι, στα χρόνια του ’50 και του ’60 με ακόμη ένα κεφάλαιο που διαμόρφωσε την ελληνική κοινωνία. Η ζωγραφική της έχει φινέτσα, ευγένεια, τόλμη και φαντασία. Ενας ολόκληρος κόσμος, με μνήμες Ματίς και αύρα μιας γαλλοελληνικής σύζευξης.