Oση ώρα βρίσκεσαι στο Λουτρό των Αέρηδων και περιφέρεσαι περιεργαζόμενος το «Μεγάλο Χρυσό Δωμάτιο», έρχεσαι κοντά στην «κατακερματισμένη αντίληψη του κόσμου», όπως την εννοεί ο Κωνσταντίνος Παπαμιχαλόπουλος. Δεν είναι μόνο τα δωμάτια του Λουτρού, οι γωνίες που γεννά το ημίφως, τα επίπεδα και οι στάθμες, αλλά το ίδιο το εικαστικό υλικό που χτίζει επάλληλους κόσμους. «Μονοθεματικός κόσμος δεν υπάρχει», λέει ο Κωνσταντίνος Παπαμιχαλόπουλος.
Για να κάνεις μια πτήση στον δικό του κόσμο, πρέπει να αποδεχθείς την υβριδική του συνθήκη. Αυτή είναι το ιδρυτικό καθεστώς του πολύκεντρου σύμπαντος του Κωνσταντίνου Παπαμιχαλόπουλου, ενός εικαστικού που υπερασπίζεται όσα αγαπά (σαν δομικό υλικό του εαυτού του) και που διευρύνει διαρκώς τη ματιά του (σε αχαρτογράφητες περιοχές). Είναι εντυπωσιακό πόσο εκλεκτικιστικός, διεθνής και ιδιοσυγκρασιακός είναι ο κώδικας μέσα από τον οποίον γεννήθηκε το «Χρυσό Δωμάτιο».
«Είναι προϊόν κρίσεως δικής μου», μου λέει, καθώς «άλλαξε τα πάντα μετά το 2008-09», όταν μπήκε πολύ συνειδητά στο χτίσιμο ενός -δίχως όρια- δικτύου που ένωνε τα κόμικς, τη ζωγραφική, τη χαρακτική, το ντιζάιν, τα μαύρα βιομορφικά έργα, τις ψηφιακές εφαρμογές. Μέσα από ένα κανάλι διαρκούς αλληλεπίδρασης είχε πλέον γεννηθεί ένα «σπίτι» με πορτοπαράθυρα από επιστημονική φαντασία, ιαπωνική αισθητική, βιντεοπαιχνίδια και καθαρή ζωγραφική. Ολα συνέπλεαν και όλα εξέβαλαν σε δίνες δημιουργίας. «Δεν περιορίζομαι στο μέσον», λέει. «Ακόμη και η εμπειρία του ψηφιακού έργου μου προσφέρει τρόπους να δω ξανά τη ζωγραφική».
Στο «Μεγάλο Χρυσό Δωμάτιο», σαν μέσα από οπές λαθραίας θέασης και εν μέσω μιας ρευστής ψυχικής συνθήκης, ο Κωνσταντίνος Παπαμιχαλόπουλος βαπτίζει μερικά από τα έργα του σε ένα χρυσό που «ζαλίζει». Αυτό το χρυσό, με ιστορική καταγωγή το Βυζάντιο και την Ασία, αλλά εν προκειμένω με προσωπική εξωστρέφεια προς μία ευρύτατη αισθητική παλέτα, ορίζει ένα περιβάλλον. Θα το έλεγε κανείς περιβάλλον αναμονής ή μετάβασης. Γαληνεύει και ταράζει.
Η δική του πεποίθηση ότι αντιλαμβανόμαστε τις εμπειρίες μας μέσα από την αποδοχή ενός θρυμματισμένου κόσμου, μέσα από «οθόνες» και «σπαράγματα». «Οπως στέκεται κανείς μπροστά σε ένα αρχαίο άγαλμα με σπασμένα μέλη». Αυτή η ανασύσταση ενός κόσμου μέσα από το θραύσμα και το σπάραγμα, επιτελεί στην περίπτωση του «Χρυσού Δωματίου» ρόλο επιτελικό σε ό,τι έχει να κάνει με τη συνύπαρξη των πολλών και θεμιτών εκδοχών του βιώματος. Και ενώ υπάρχει η επιρροή από την κουλτούρα των βιντεοπαιχνιδιών, από μάνγκα και κινούμενα σχέδια, ενώ υπάρχει δεδηλωμένη η προσήλωση στην ιαπωνική αντίληψη του κόσμου και στις υπό κατάλυση ιεραρχίες («που γεννούν νέες»), υπάρχει ταυτόχρονα και μία σκιά ενός βαθύτατου και δομικού ρεαλισμού.
Αλλά ο ψυχικός ρεαλισμός που πηγάζει από την οπτική του Κωνσταντίνου Παπαμιχαλόπουλου αποκλίνει περισσότερο προς τις ανθρωπογεωγραφίες ενός Ιερώνυμου Μπος και το τελετουργικό ενός Βιτόρε Καρπάτσο. Εναλλακτικά, θα μπορούσε κανείς να πει ότι το «Χρυσό Δωμάτιο», με όλην την πολύπτυχη ανάπτυξή του, προσιδιάζει σε μία γιγαντιαία μικροτεχνία, σε μία ατελεύτητη συρραφή μικροψηφίδων σε ένα ποτάμι γνώσης, στοχασμού, υπερέκθεσης και αναδίπλωσης. Είναι «περιλήψεις» προσωπικών αναστοχασμών και συλλογικών προβολών σε οθόνες που αναβοσβήνουν.
«Θέλησα να φτιάξω ένα μεγάλο κόσμο επάλληλων αφηγήσεων», μου λέει. Και οι τρόποι είναι «αχανείς».
«Το Μεγάλο Χρυσό Δωμάτιο». Εκθεση Κωνσταντίνου Παπαμιχαλόπουλου. Μουσείο Ελληνικής Λαϊκής Τέχνης – Λουτρό των Αέρηδων. Κυρρήστου 8, Πλάκα, τηλ. 210-32.44.340. Διάρκεια έως 15 Μαρτίου.