Σε μια Αθήνα δύσθυμη με πολλές απώλειες και λίγες ενισχύσεις, αξίζει να σκέφτεται κανείς πόσα αντίβαρα μπορεί να βρει. Οταν βγήκα από την έκθεση της Συλλογής του Τελλογλείου που παρουσιάζεται στο Ιδρυμα Θεοχαράκη (έως 5/2), είχα ψυχική ευφορία. Τέτοια ήταν η επίδραση της αισθητικής. Με έξι ευρώ, όσο δηλαδή ενάμισης καφές, έρχεσαι σε επαφή με μια μοναδική ανθολόγηση της ελληνικής ζωγραφικής, σε τρία επίπεδα, θαυμαστά παρουσιασμένης υπό την επιμέλεια του Τάκη Μαυρωτά. Κάθεσαι όση ώρα θέλεις και μεταλαμβάνεις. Είναι θέμα επιλογής.
Είναι η πρώτη φορά που παρουσιάζονται έργα της Συλλογής του Τελλογλείου Ιδρύματος στην Αθήνα και αυτό από μόνο του είναι κάτι σπουδαίο. Ανθρωποι σαν τον Νέστορα και την Αλίκη Τέλλογλου, σαν τον Αβέρωφ, τον Κατσίγρα ή τον Κουτλίδη και άλλους εμπνευσμένους συλλέκτες έχουν διασώσει έργα, έχουν οργανώσει βλέμματα, έχουν υπηρετήσει την τέχνη. Αν σταθείτε μπροστά σε όσα επελέγησαν (και είναι πολλά) να παρουσιαστούν στο Ιδρυμα Θεοχαράκη, θα δείτε σε περίληψη τη διαδρομή 150 ετών. Αλλωστε, η συλλογή του Τελλογλείου, που διαρκώς εμπλουτίζεται, αριθμεί πάνω από 7.000 έργα και η πλήρης καταγραφή, όπως λέει η διευθύντρια κυρία Αλεξάνδρα Γουλάκη-Βουτυρά, ολοκληρώνεται σύντομα. Αξίζει η περιδιάβαση. Τοπίο με σπίτια του Αιμίλιου Προσαλέντη, αυτοπροσωπογραφία του Νικόλαου Λύτρα, εσωτερικό του Ουμβέρτου Αργυρού, Αγιος Δημήτριος του Δημήτρη Γαλάνη, το βοσκόπουλο του Πολυχρόνη Λεμπέση, νεκρές φύσεις του Λουκά Γεραλή, λύρα του Κωνσταντίνου Μαλέα, η Τατιάνα Γκρίτση-Μιλιέξ και ο Αριστοτέλης Ζάχος του Γιώργου Γουναρόπουλου, Τσαρούχης, Γκίκας, Διαμαντόπουλος, Μποστ, Σπυρόπουλος, Τσίγκος, Μπότσογλου, Σακαγιάν… Εφυγα με την υπέροχη «ζωφόρο» με τα μοτίβα της Χριστίνας Ζερβού, του Γιάννη Μαλτέζου, της Οπυς Ζούνη, του Κωνσταντίνου Ξενάκη… Είναι δώρο.