Η υπομονή είναι η τεράστια αρετή που τώρα πρέπει να εξασκήσουμε. Οι Αθηναίοι περίμεναν για δεκαετίες να ανοίξει το Μουσείο Γουλανδρή στο Παγκράτι. Και προτού το χαρούν, έκλεισε εν μέσω πανδημίας. Μεγαλύτερη, όμως, ανθεκτικότητα στην παρούσα αντιξοότητα οφείλουν να επιδείξουν οι ίδιοι οι άνθρωποι του Ιδρύματος, που παρακολούθησαν τον πρώτο χρόνο λειτουργίας να διακόπτεται άπαξ για την καραντίνα της άνοιξης και τώρα να σφραγίζονται ξανά οι πόρτες της Ερατοσθένους. «Μας λείπετε πολύ όλοι. Τα έργα αποκτούν αξία μονάχα μέσα από τα μάτια αυτού που τα θαυμάζει. Κατά προτίμηση από κοντά», ήταν τα πρώτα λόγια της Μαρίας Κουτσομάλλη, διευθύντριας της Συλλογής, από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής.
«Δεν είναι, δυστυχώς, έκπληξη για κανέναν μας ότι ολόκληρος ο χειμώνας θα είναι δύσκολος. Το Ιδρυμά μας για ένα διάστημα δεν είναι σε θέση να υποδεχθεί επισκέπτες, θα συνεχίσει όμως να είναι παρόν και δραστήριο με όποιον δυνατό τρόπο. Αυτή η απόσταση με το κοινό αποτελεί τελικά μια πρόκληση για εμάς, για να βρούμε καινούργιους τρόπους επικοινωνίας και ενημέρωσης σχετικά με τη συλλογή μας και τις δραστηριότητές μας», τονίζει. Μεγαλωμένη στο Παρίσι, όπου σπούδασε και έζησε πολλά χρόνια ο πατέρας της, Κυριάκος Κουτσομάλλης, η Μαρία ήρθε σε επαφή με την τέχνη εξ απαλών ονύχων: «Θυμάμαι να παίζουμε οικογενειακώς ένα παιχνίδι με τράπουλα που σε κάθε φύλλο είχε ένα έργο τέχνης με τον καλλιτέχνη και τη χρονολογία. Ομως και ως μαθήτρια οι επισκέψεις στα μουσεία ήταν μέρος της μαθησιακής διαδικασίας. Είναι εντυπωσιακό πώς τα παιδιά στη Γαλλία εξοικειώνονται με τον πλούτο του καλλιτεχνικού αποθέματος από νωρίς».
Αν και σπούδασε αρχικά σε εμπορική σχολή, πολύ γρήγορα στράφηκε στην Ιστορία της Τέχνης. Τελείωσε τη Σορβόννη και εργάστηκε στους Σόθμπις της Νέας Υόρκης και τους Κρίστις του Παρισιού. «Αυτή η τριβή με ανθρώπους που ήξεραν πραγματικά το εμπόριο τέχνης, μπορούσαν να κάνουν εκτιμήσεις έργων βάσει των άριστων γνώσεών τους, ήταν ένα τεράστιο σχολείο. Αυτό με βοήθησε να κατανοήσω το corpus που συνέλεξαν η Ελίζα και ο Βασίλης Γουλανδρής ως ένα μοναδικό σύνολο. Η δημιουργία του Μουσείου έκανε δώρο αυτά τα σπουδαία έργα σε όλες τις γενιές των Ελλήνων και όντως είναι πολύ κρίμα που αυτή τη στιγμή δεν είναι προσβάσιμα. Ομως, μετά τόση προσπάθεια που κάναμε όλοι μας ώστε να δημιουργηθεί ένας τέτοιος θεσμός στην Αθήνα, το πρώτο βήμα έχει γίνει και είναι τεράστιο. Αυτό που έχει τώρα σημασία είναι η υγεία όλων των ανθρώπων. Να βγούμε όσο το δυνατόν πιο αλώβητοι και η τέχνη ξέρει να μας περιμένει».
[email protected]