«Το σάουντρακ του σημερινού ανθρώπου; Ο ήχος από τα ροδάκια της βαλίτσας του στο πεζοδρόμιο ενός ξένου τόπου», μου έλεγε σε μια παλιά μας συνέντευξη ο Ελληνοσουηδός συγγραφέας Αρης Φιορέτος. Πόσο δίκιο είχε. Τον θυμήθηκα όταν, έπειτα από μήνες ολόκληρους, κατάφερα να ταξιδέψω, επιτέλους, για λόγους επαγγελματικούς, στη Ρόδο και από εκεί ώς τη Χάλκη. Κάποτε θα ήταν μία ακόμα από τις πολλές δημοσιογραφικές αποστολές για την «Κ». Τώρα, μέσα στην καραντίνα, χάρηκα λες και θα πήγαινα στη Σελήνη. Κακομαθημένη –το ομολογώ– από τις συνεχείς αναχωρήσεις εντός και εκτός Ελλάδος, δεν πέρασε χρονιά από τότε που ήμουν 18 ετών που να μην περιοδεύσω. Με διαβατήριο γεμάτο σφραγίδες, είχα μάθει να βλέπω τον κόσμο μέσα από τις οβάλ γωνίες του παραθύρου του αεροπλάνου. Αυτά μέχρι την πανδημία, που με «φυλάκισε» στην Αθήνα.
Λογικό ήταν, λοιπόν, να νιώσω συγκίνηση οδηγώντας μέχρι το αεροδρόμιο. Εκεί, αντίκρισα με μελαγχολία τον ηλεκτρονικό πίνακα των πτήσεων. Ο κατάλογος περιείχε ελάχιστους προορισμούς προς το εξωτερικό και όλοι οι υπόλοιποι ήταν εσωτερικού. Στην πίστα, μετρημένα τα αεροπλάνα της Aegean και της Ολυμπιακής. Αδειες και οι αίθουσες αναχωρήσεων. Αν πέταγα ένα κέρμα, θα ακουγόταν ώς την άλλη άκρη του «Ελευθέριος Βενιζέλος». Από τα μεγάφωνα δεν ακουγόταν ούτε μία τελευταία αναγγελία για αμέριμνους επιβάτες που είχαν ξεχαστεί στα duty free. Μόνο το «Baby Jane» με τη βραχνή φωνή του Ροντ Στιούαρτ. Σκέφτηκα πόσο αλλόκοτη είναι η αίσθηση να κυριαρχεί η ερημιά σε ένα μέρος όπου συνήθως σφύζει από ζωή. Μου το επιβεβαίωσαν και οι εργαζόμενοι στα λίγα ανοικτά καταστήματα: «Πώς να περάσει η μέρα δίχως κίνηση;», έλεγαν.
Κατά την επιβίβαση πήρα μια γερή ανάσα από τη γνώριμη μυρωδιά της κηροζίνης. Στην πτήση, είχα κολλήσει το μέτωπό μου στο τζάμι και δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από το Αιγαίο. Μετά τις άπειρες ώρες Netflix στην οθόνη του υπολογιστή, είχα ξεχάσει πως το γαλάζιο του πελάγους είναι η μεγαλύτερη φαντασμαγορία στον κόσμο. Από τη σειρά των απέναντι καθισμάτων, ο φωτογράφος Νίκος Κοκκαλιάς, με ακόμα μεγαλύτερο ενθουσιασμό, απαθανάτιζε χιονισμένες κορυφές στην Εύβοια. Περάσαμε πάνω από όλα τα νησιά και από τη Νίσυρο με τον τρομερό της κρατήρα. Υστερα, κάναμε μια μαλακή προσγείωση στο «Διαγόρας» της Ρόδου.
Ομως η μεγαλύτερη χαρά μάς περίμενε όταν μπήκαμε στο μικρό πλοιάριο που θα μας μετέφερε στη Χάλκη. Οταν όλοι οι επιβάτες βολεύτηκαν στο εσωτερικό του σκάφους, μείναμε έξω να απολαύσουμε τη θάλασσα. Ορθιοι στην πλώρη, μας ράντιζαν κάθε τόσο τα κύματα αλλά εμείς κάναμε σαν μικρά παιδιά. Μείναμε τρεις ημέρες όλες κι όλες στο νησί, αλλά ήταν σαν να περάσαμε εκεί ολόκληρο δεκαήμερο. Το ταξίδι δια-στέλλει τον χρόνο και δίχως αυτό η ζωή μας μικραίνει.
[email protected]