«Ξέρετε πού βρίσκεστε; Μπορείτε να μας πείτε το όνομά σας;», ρώτησε ο γιατρός τον Μιχάλη Λυχούνα. Το ιατρικό προσωπικό της μονάδας εντατικής θεραπείας του Νοσοκομείου Καβάλας μόλις είχε αφαιρέσει την τραχειοστομία από τον 57χρονο αρχαιολόγο, μετά 15 ημέρες τεχνητού κώματος και διασωλήνωσης. «Είναι ερωτήσεις που δεν φαντάζεσαι ότι θα ακούσεις ποτέ. Αλλά να που συνέβη. Το όνομά μου το θυμόμουν και το είπα αμέσως, αλλά η αλήθεια είναι πως δεν ήξερα πού είμαι, με ενημέρωσαν οι θεράποντες», μου λέει στην πρώτη μας συνάντηση μετά την τεράστια περιπέτεια της COVID-19 που παραλίγο να του στοιχίσει τη ζωή. Με μάτια που έχουν ακόμα τη σκιά από τον φόβο του θανάτου, ένα μικρό τρέμουλο στα δάχτυλα, εμφανώς αδυνατισμένος αλλά ψυχικά δυνατός, σοφός και με βαθιά ευγνωμοσύνη στο ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, ο αγαπημένος μας φίλος έκανε μία από τις παρθενικές του βόλτες εκτός σπιτιού, στην Καβάλα.
Τα πρώτα συμπτώματα εκδηλώθηκαν μετά το εορταστικό γεύμα των Χριστουγέννων. Αρρώστησαν ο ίδιος, η αδελφή του, τα παιδιά της και η εγγονή της. Και ενώ οι συγγενείς του το πέρασαν ελαφρά, ο Μιχάλης χρειάστηκε, δέκα ημέρες αργότερα, να μπει στο νοσοκομείο με δύσπνοια και πυρετό. «Στο διήμερο της νοσηλείας, ένιωσα ξαφνικά ότι έχασα όλες τις δυνάμεις μου και δεν μπορούσα καθόλου να αναπνεύσω. Μετά έσβησαν όλα. Εμαθα, όταν πια συνήλθα στη ΜΕΘ, πως είχα καταρρεύσει και με έβαλαν σε τεχνητό κώμα για να με διασωληνώσουν και κατόπιν να μου κάνουν και τραχειοστομία.
Οι πρώτες ημέρες μετά την ανάνηψη ήταν γεμάτες παραισθήσεις. Εβλεπα ασύλληπτους εφιάλτες. Οταν πια υποχώρησαν, άρχισα να αισθάνομαι πλήρως τι συμβαίνει στο περιβάλλον της ΜΕΘ. Τότε άρχισε να με καταλαμβάνει ο πανικός της αρρώστιας και του θανάτου. Δύο ασθενείς πέθαναν όσο ήμουν εκεί. Ακόμα και σήμερα, που έχουν περάσει 20 ημέρες που έχω βγει από το νοσοκομείο, έχω την αίσθηση ότι ακούω τον θόρυβο από τα μηχανήματα της ΜΕΘ.
Οταν μου έβγαλαν την τραχειοστομία και άκουσα τη φωνή μου, μου θύμισε τις θρυλικές εκπομπές της Μαρίας Ρεζάν. Το είπα στις νοσηλεύτριες αλλά δεν έπιασαν το χιούμορ, γιατί ήταν όλες πολύ νεαρές και δεν γνώριζαν τη δημοσιογράφο. Τους έλεγα πως αν ζήσω και συναντηθούμε ποτέ στον δρόμο, να έρθουν να μου μιλήσουν, γιατί αυτές ήξεραν το πρόσωπό μου, ενώ εγώ δεν μπορούσα να δω το δικό τους μέσα από τις διαστημικές στολές. Τις τελευταίες ημέρες, πια, μου έφεραν το κινητό και το τάμπλετ στην εντατική. Εβλεπα ένα ντοκιμαντέρ του BBC με πανέμορφους ιταλικούς κήπους. Με κράτησε στη ζωή η υπόσχεση στον εαυτό μου πως αν τα κατάφερνα να βγω σώος θα διοργάνωνα ολόκληρο ταξίδι για τους φίλους, ώστε να τους δούμε από κοντά. Με κράτησε όρθιο η σκέψη τι θα απογίνουν οι δικοί μου αν φύγω και συνειδητοποίησα πόσοι και πόσοι φίλοι και συνάδελφοι πέθαναν νωρίς.
Αναλογίζομαι πια πόσο αλαζόνας υπήρξα στην ψευδαίσθηση της αιωνιότητας, που πήγα και υπέγραψα τον Σεπτέμβριο εικοσαετές στεγαστικό δάνειο. Πήρα δεδομένη τη μέχρι τώρα καλή υγεία μου και τη γερή σωματική κατασκευή. Τώρα πια δεν μπορώ να μπω σε καμιά μακρόχρονη προοπτική, δεν αναμετριέμαι με τον ορίζοντα του μέλλοντος. Ισως αυτό να ήταν τελικά και το μεγαλύτερό μου κέρδος από αυτή την οδύσσεια. Να η σούμα: να εκτιμάς τη μέρα, να χαίρεσαι με τους ανθρώπους σου και με αυτά που κάνεις (ευτυχώς η δουλειά μού δίνει τέτοιες ευκαιρίες) και να διατηρείς τη διαφυγή του ονείρου μέσα από την ομορφιά».
[email protected]