Άνθρωπος με το χάρισμα να ξετρυπώνει την ομορφιά όπου τη βρίσκει, αλλά και αν δεν υπάρχει να τη δημιουργεί, η Ιωάννα Ράλλη μάς βγάζει από τη θολούρα της καραντίνας με μια σειρά από καλειδοσκοπικά έργα στην γκαλερί Ζουμπουλάκη. Η αλήθεια είναι πως η δημιουργία τους αποτέλεσε τη μαγική πύλη για απόδραση από τους τέσσερις τοίχους και για την ίδια. Η θυγατέρα του Γεωργίου Ράλλη, κοσμοπολίτισσα, με περιέργεια για τον κόσμο και με μια φωτογραφική μηχανή στο χέρι στα νιάτα της, είχε ελεύθερο το πεδίο δράσης. Η φωτογραφία, άλλωστε, ήταν αυτή που την έκανε να κατευθυνθεί προς την τέχνη και να διερευνήσει πολλές τεχνικές. Η πανδημία τη φυλάκισε και αυτή στo σπίτι, ωστόσο βρήκε τον τρόπο να ταξιδέψει.
Στην γκαλερί Ζουμπουλάκη, της πλατείας Κολωνακίου, παρουσιάζει μέχρι και τις αρχές Ιουνίου έργα με τέμπερα σε χαρτί. Πρόκειται για μεγάλα τετράγωνα και παραλληλόγραμμα γεμάτα χρώματα και επαναλαμβανόμενα μοτίβα, με γενικό τίτλο «Κοσμομορφία». Ξεκίνησαν ως φόντο για τις φωτογραφίες της και σταδιακά αυτονομήθηκαν. Στο εισαγωγικό σημείωμα της έκθεσης διαβάζουμε ότι θυμίζουν τις μαντάλες, έργα που εκφράζουν την ολότητα και την αρμονία σε διάφορες πνευματικές παραδόσεις. Παρότι ξεκίνησαν ως τρόπος ανασυγκρότησης για τη Ράλλη, ως μορφή άσκησης σε μια εξαιρετικά δύσκολη συνθήκη, κατέληξαν να αποτελέσουν ενότητα πλήρως συμβατή με τη δική της πορεία.
Οπως παλαιότερα οι γυναίκες έφτιαχναν τα εργόχειρα όχι μόνο για το τελικό αποτέλεσμα των νημάτων, αλλά για αυτή τη μηχανιστική κίνηση που τους απάλυνε το μυαλό και την ψυχή, έτσι και η Ιωάννα Ράλλη αφήνει ελεύθερο τον εαυτό της και το υποσυνείδητό της να εκφραστούν στο χαρτί. Την ίδια ώρα, η συνεχής επανάληψη των μοτίβων φέρνει ένα είδος εσωτερικής συγκρότησης, μια τάξη στη σκέψη και στο συναίσθημα. Οπως λέει και η ίδια, τα έργα αυτά τη βοήθησαν πολύ να οργανώσει το δικό της προσωπικό χάος. Λογικό είναι, λοιπόν, να διερωτάται η ιστορικός τέχνης Χριστίνα Πετρινού, που αφιερώνει ένα ωραίο κείμενο για την ενότητα της «Κοσμομορφίας», αν πρόκειται για «ανεικονική προσωπογραφία» της ίδιας της εικαστικού.
Προσωπικά μιλώντας, η ατομική στην γκαλερί Ζουμπουλάκη είναι ό,τι πρέπει για να ξαναβγούμε στον κόσμο μετά τον εγκλεισμό. Με κάποιον τρόπο, τα έργα μάς παροτρύνουν να ανατρέχουμε σε όλα αυτά που μάθαμε τις ώρες της μοναξιάς μας, τα οφέλη των συνειρμών, τις προσωπικές διαδρομές που χαράχθηκαν στην περίοδο της καραντίνας. Η επίσκεψη στην γκαλερί του Κολωνακίου επιβάλλεται για ακόμη έναν λόγο: οι αίθουσες τέχνης «θερμαίνονται» από τη δική μας παρουσία, την ανάσα μας. Μας χρειάζονται όσο τις χρειαζόμαστε και εμείς. Τώρα που είναι επιτέλους ανοικτές, μαζί με τα μουσεία, ας πάμε να υποβάλουμε τα σέβη μας.
[email protected]