Oταν ήμουν παιδί, αγαπούσα φανατικά μια σειρά κινουμένων σχεδίων διότι ο ήρωας είχε ένα μαγικό μολύβι με το οποίο μπορούσε να σχεδιάσει και οι γραμμές του να γίνουν πραγματικό αντικείμενο. Δεν ξέρω αν είναι ο λόγος που ανέπτυξα τέτοια αδυναμία στη ζωγραφική, το σίγουρο όμως είναι ότι αναγνωρίζω σε όσους χειρίζονται τον χρωστήρα αυτή τη μαγική ιδιότητα: το τελάρο είναι η πύλη εισόδου σε ένα διαφορετικό σύμπαν. Aυτό το χάρισμα της μεταφοράς έχουν τα έργα της Ειρήνης Ηλιοπούλου που παρουσιάζονται έως την ερχόμενη Τρίτη στην γκαλερί Σκουφά, με τίτλο «Τόποι επιθυμίας».
Ποτάμια, ακτές, αγροί και η αγαπημένη της Κάσος γίνονται προορισμοί για τον θεατή, μια φιλόξενη περιήγηση στις γωνιές του μυαλού και της φαντασίας της. «Ακούγεται οξύμωρο, αλλά έκανα όλα αυτά τα έργα στην περίοδο της καραντίνας, κλεισμένη στο εργαστήριο, και ένιωθα ότι ταξίδευα, ήμουν κάπου αλλού. Το ίδιο συναίσθημα έχουν και πολλοί επισκέπτες στην γκαλερί, που μου το επισημαίνουν. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανταμοιβή από αυτά τα σχόλια». «Τόπος επιθυμίας είναι εκεί όπου κατοικεί ο καλλιτέχνης», συνεχίζει. «Αν εκείνος δεν αισθάνεται συγκίνηση και έλξη την ώρα που ζωγραφίζει ένα τοπίο, τότε είναι αδύνατον να μεταδώσει συναίσθημα σε αυτόν που θα σταθεί απέναντι από τη σύνθεσή του», επιμένει. Και έχει δίκιο, διότι όλα αυτά τα μέρη ξεκινούν από δικά της βιώματα και οπτικά ερεθίσματα, αλλά δεν παραμένουν ατόφιες καταγραφές ή αναμνήσεις. Υπάρχει ένα μυστικό συστατικό. Ποιο;
«Πολλές φορές ξεκινώ να φτιάχνω μια θάλασσα, αλλά στο τέλος η σύνθεση αυτονομείται, και ζωγραφίζω ένα ποτάμι», μου λέει, θυμίζοντάς μου αυτό που τόνιζε ο ίδιος ο Μόραλης, πως η ζωγραφική είναι ένα άχραντο μυστήριο με μια αόρατη δύναμη που σπρώχνει το χέρι του ζωγράφου. Αυτό που μου έκανε περισσότερη εντύπωση από την παρούσα έκθεση είναι πως αποτυπώνονται και οι τέσσερις εποχές, από ανθισμένους αγρούς και θερινούς κολυμβητές μέχρι βρύα σε δένδρα, όπως αυτά που θα βλέπαμε φθινόπωρο ή χειμώνα σε ένα δάσος. Σε αυτά προσθέστε και την πλοκή: τα έργα της αναδίδουν ενίοτε μυστήριο, αναρωτιέσαι ποια είναι η ιστορία των πρωταγωνιστών. Ο,τι και αν συμβαίνει πάντως, ο παρονομαστής της Ηλιοπούλου είναι η τρυφερότητα. Μικρά λουλουδάκια και άνθη, βατραχάκια, γαϊδουράκια και πουλιά, και βέβαια ιδιαιτέρως συχνά ο ασπρόμαυρος γάτος της, ο διάσημος Κάτης, κάνουν το πέρασμά τους από τον καμβά. Οταν διαβείτε το κατώφλι της Σκουφά, να αφιερώσετε χρόνο και στην ταπεινή αλλά πανέμορφη σειρά από ακουαρέλες που έχει στον επάνω όροφο, με καρβέλια, φρούτα και λαχανικά να συγκινούν μέσα στην απλότητά τους.
