Σάββατο βράδυ, ένα ζωογόνο αιγαιοπελαγίτικο μελτέμι έφθανε ώς την ταράτσα του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης και αναστάτωνε μαλλιά και φορέματα, στα εγκαίνια της έκθεσης της Αλεξάνδρας Αθανασιάδη, «Πλάθοντας το Αϋλο». Σε αυτό το μικρό «ξέφωτο» του οικισμού, με την καταπληκτική θέα προς τη θάλασσα, φιλότεχνοι, συλλέκτες, γκαλερίστες, καλλιτέχνες, αγαπημένοι φίλοι και οικείοι της καλλιτέχνιδος από την Ελλάδα και το εξωτερικό ξαναβρεθήκαμε έπειτα από καιρό για να δούμε το πιο ωραίο εικαστικό αφιέρωμα του φετινού καλοκαιριού. Είναι ένας ανάπλους στην πορεία της, που ξεκινάει από τα σπουδαστικά χρόνια στην Αγγλία και την Αμερική και φθάνει ώς το σήμερα. Αρθρώνεται σε θεματικές ενότητες που έστησε με μεγάλη μαεστρία και ευαισθησία η επιμελήτρια Μαρία Κουτσομάλλη, με την αγαστή συνεργασία του Ανδρέα Γεωργιάδη και της Βιβής Γερολυμάτου, οι οποίοι και ανέλαβαν, όπως κάθε χρόνο, τον σχεδιασμό. Πολύτιμη ήταν και η συμβολή του Ιωσήφ Τουπάι, που έχει βοηθήσει την εικαστικό στην υλοποίηση πολλών προηγούμενων ατομικών και έχει την πανεποπτεία της δουλειάς της.
Περιδιαβαίνοντας αυτή την υψηλής ποιότητας αναδρομική έκθεση συνειδητοποιεί κανείς την πολυπρισματικότητα του ταλέντου της Αθανασιάδη: από τα καταπληκτικά της σχέδια, τα χαρακτικά και τη ζωγραφική έως, βέβαια, τη γλυπτική, είναι μια καλλιτέχνις ολοκληρωμένη, με πολλά κεφάλαια δημιουργικότητας, τα οποία δεν είναι τόσο γνωστά στο κοινό. Μπορεί να είναι ταυτισμένη κυρίως με τα άλογά της, αλλά πίσω από αυτή την «αγέλη», φτιαγμένη από μέταλλο και ξύλο, υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος τον οποίο ανακαλύπτει έκπληκτος ο θεατής, με αποκορύφωμα την καταληκτική αίθουσα, που είναι μια γροθιά στο στομάχι. Θα ήθελα να γράψω πολύ περισσότερα πράγματα για τον επίλογο, αλλά θα πρόδιδα το πλέον φορτισμένο συγκινησιακά κομμάτι της έκθεσης, το οποίο αξίζει να ανακαλύψει κάθε επισκέπτης μόνος του. Εχει κάτι ιερό για την ίδια, συνεπώς και για όλους εμάς.
Στην ξενάγηση προς τον Τύπο, η Αθανασιάδη αναφέρθηκε στα παιδικά της χρόνια και στον πατέρα της, που είχε και αυτός την κλίση της τέχνης και την ενθάρρυνε εξ απαλών ονύχων. Μίλησε για τις σπουδές της στη Σχολή Καλών Τεχνών της Οξφόρδης, όπου εργαζόταν με τέτοια αφοσίωση ώστε παρέμενε νύχτες ολόκληρες κλεισμένη στο εργαστήριο για να κάνει με την ησυχία της τα έργα. Εκτός από τα υπερήφανα άτια, τους θώρακες, τα έργα εμπνευσμένα από τον Καβάφη, βλέπει κανείς και τη μοναδική σχέση της με τη φύση, το νερό που διατρέχει τη σκέψη και την ανάγκη της για δημιουργία. Η Μαρία Κουτσομάλλη κατάφερε να συλλάβει αυτό το υπαρξιακό πνεύμα στην επιλογή των έργων και να τους δώσει αρκετό χώρο μέσα στις αίθουσες, για να αναπνέουν. Η έκθεση θα διαρκέσει έως τις 2 Οκτωβρίου και αξίζει να τη δείτε.
Ακολουθήστε το kathimerini.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, στο kathimerini.gr