Πώς ξεχωρίζεις τον γνήσιο αστό; Δεν ήταν ο πάντα άψογος κόμπος της γραβάτας του, η ευγένειά του, το πειρακτικό χιούμορ που ισορροπούσε στην κόψη, αλλά η βαθιά συναίσθηση ότι το να γεννηθείς σε μια οικογένεια καλής σειράς σημαίνει ότι περισσότερο υποχρεώσεις παρά προνόμια έχεις. Υποχρέωση να είσαι κόσμιος, κοινωνικά ευαίσθητος, να ασχολείσαι με τα κοινά μόνον και μόνον για να προσφέρεις και όχι να ωφεληθείς. Γι’ αυτό και ο Στράτης Στρατήγης, που «έφυγε» από τη ζωή χθες, είχε παραιτηθεί και από το τελευταίο πόστο ευθύνης ως επικεφαλής του Δ.Σ. της Οργανωτικής Επιτροπής των Ολυμπιακών Αγώνων, λέγοντας «Προτιμώ να είμαι κύριος από το να είμαι πρόεδρος». Θυμάμαι τη χαρακτηριστική του φωνή όταν με έπαιρνε τηλέφωνο τα πρωινά, για να σχολιάσει –πάντοτε με τη στόφα της μόρφωσης και της ευφυΐας– κάτι που είχε διαβάσει στην «Κ», για να προσθέσει ως μόνιμη επωδό: «Να γευματίσουμε, βρε παιδί μου, να τα πούμε με την άνεσή μας».
Γεννημένος το 1933 στην Κλινική Λούρου στη Σίνα, με παππού που ήρθε στην πρωτεύουσα από την Αρκαδία, μόνιμος κάτοικος στη ζώνη Κολωνακίου και Πλάκας, ήταν ένας καλά ακροβολισμένος παρατηρητής της αστικής ζωής από τα γεννοφάσκια του, διότι απλώς αυτά ήταν τα δικά του βιώματα. Αντιλαμβανόταν δίχως στάλα υπεροψίας τις διαφορετικές αρχές και αναζητήσεις των ανθρώπων του δικού του milieu, το βλέμμα τους σε μια χώρα που περνούσε από τη μια περιδίνηση στην άλλη: Κατοχή, Εμφύλιος, η ταραγμένη δεκαετία του ’60, η Επταετία, ο ρόλος του Παλατιού, η Μεταπολίτευση που τον έφερε και στην πολιτική, έως το χρονικό ορόσημο της διεκδίκησης των Ολυμπιακών Αγώνων. Η καταγραφή των απόψεών του στο βιβλίο με τίτλο «Αστυγραφία» (εκδόσεις Παπαδόπουλος) πλουτίζει την ελληνική ιστοριογραφία με μαρτυρίες και κυρίως μια σκοπιά που έλειπε, καταπιεσμένη από το βάρος του κυρίαρχου αριστερού αφηγήματος.
Μέσα από τις σελίδες αυτής της γοητευτικά γραμμένης βιογραφικής παρακαταθήκης, ο Στρατήγης ξαναζωντανεύει ατόφιο το αστικό σύμπαν του Κολωνακίου από τους συμμαθητές και τους γείτονες, θυμάται τη Σχολή Μακρή, στην οποία φοίτησε και ένας άλλος αστός, ο Χρήστος Λαμπράκης.
Μιλάει για τις νομικές σπουδές του στη Βασιλεία της Ελβετίας αλλά και στο Λονδίνο, για την κοντινή του σχέση με τον διάδοχο και μετά κάτοχο του θρόνου, τον Κωνσταντίνο, τη γνωριμία με τη γυναίκα του, Ελένη Θεοδωρακοπούλου, που του χάρισε τη θυγατέρα του, Δέσποινα, τη θητεία στο Ναυτικό, την πολυετή δικηγορία, τη συμμετοχή του ως βουλευτή στην προσπάθεια του Καραμανλή να συνεφέρει τη χώρα μετά την Επταετία. Ανέλαβε πολλές θέσεις ευθύνης και έδρασε πάντοτε με τον γνώμονα του δημοσίου συμφέροντος. «Εφυγε» στο σπίτι του, στον ύπνο του, έχοντας κοντά του τη Δέσποινα, τον σύζυγό της Κώστα και τις εγγονές του, Ιωάννα και Ελένη. Η κηδεία του θα γίνει σε στενό οικογενειακό κύκλο τις προσεχείς ημέρες.
