«Το τραγούδι είναι δύσκολο άθλημα. Πρέπει μέσα σε τρία λεπτά να προλάβει να στοχεύσει κατευθείαν στην καρδιά», έλεγε συγκινημένη η Λίνα Νικολακοπούλου μετά το τέλος της παράστασης «Ανάσα μου κι αέρα» το περασμένο Σάββατο. Η στιχουργός ανέβηκε στη σκηνή με τον ομότεχνό της Παρασκευά Καρασούλο και τρεις νέους τραγουδιστές, που κρατούν στους ώμους τους όλο το πρόγραμμα: τον Θοδωρή Νικολάου, τον Απόστολο Κίτσο και τον Παναγιώτη Λάμπουρα, για να δεχτούν ένα θερμότατο χειροκρότημα από το κοινό. Δικαίως, διότι αυτές οι δύο ώρες στον φιλόξενο χώρο του Αθηναϊκού Καφεθεάτρου –που αναδίδει τη συνωμοτική ζεστασιά των παλαιών μπουάτ– δρουν ιαματικά για την ψυχή. Δεν είναι μονάχα η μικρή κλίμακα που σχηματίζει μια αγκαλιά γύρω από τους ερμηνευτές, αλλά η πρωτοτυπία του εγχειρήματος. Δύο από τους σπουδαιότερους δημιουργούς των τελευταίων δεκαετιών ενώνουν τις δυνάμεις τους δίνοντας έμφαση στον στίχο, στον λόγο ως ακρογωνιαίο λίθο για τα τραγούδια που έγραψαν τη δική τους ιστορία στις ζωές μας.
Η αλήθεια είναι πως οι πιο θαρραλέοι είναι οι τρεις νέοι τραγουδιστές. Κόντρα στα τηλεοπτικά ριάλιτι, στην αδηφάγο μανία για πάση θυσία δημοσιότητα, στα παντοδύναμα σχήματα που έχουν οι μεγάλες νυχτερινές πίστες, οι τρεις νεαροί θυμίζουν ιστιοπλόους που με τον άνεμο της ευαισθησίας τους καταφέρνουν να ταξιδεύουν σε αντίξοους καιρούς. Με ταλέντο πηγαίο, αλλά και πολλή δουλειά, στέκονται αντάξιοι στις ερμηνείες που έχουν τη σφραγίδα από τις σπουδαίες φωνές της Βίκυς Μοσχολιού, της Αλκηστης Πρωτοψάλτη, της Δήμητρας Γαλάνη, του Μανώλη Μητσιά, του Δημήτρη Μητροπάνου και μελοποιήσεις από τον Σπανό, τον Νίκο Αντύπα, τον Ξαρχάκο, τον Μπρέγκοβιτς, τον Χατζηνάσιο, τον Μικρούτσικο. Δεν φοβούνται να πιάσουν τη σκυτάλη από τις μεγαλύτερες γενιές και να δώσουν το δικό τους χρώμα σε μελωδίες που έχουμε όλοι μας τραγουδήσει. Αν σκεφτεί, μάλιστα, κάποιος ότι οι τρεις τους είναι γεννημένοι τη δεκαετία του 1980 και το 1990 θα διαπιστώσει πως μεγάλωσαν και διαπλάστηκαν ακριβώς με αυτούς τους στίχους που τώρα τραγουδούν οι ίδιοι.
Ο Παρασκευάς Καρασούλος τονίζει πάντα ότι αυτή η παράσταση έχει ως συστατικό της το «Μαζί» σε μια εποχή μοναξιάς, αλλά και σε μια περίοδο που η μουσική βιομηχανία έχει αλλάξει και επιβάλει τους δικούς της όρους στην παραγωγή και στη δημοφιλία της μουσικής. Είναι μια επιστροφή στην ποιότητα, στην καλή «πρώτη ύλη» ως βάση που προσφέρει ο στιχουργός για να πατήσουν ο συνθέτης και ο τραγουδιστής ώστε να γεννηθεί μετά, από κοινού, το τραγούδι. Η παράσταση έρχεται να μας υπενθυμίσει ότι πίσω από κάθε στίχο υπάρχει μια ανάγκη, μια ιστορία, μια συγκίνηση, ένα βίωμα της Λίνας Νικολακοπούλου ή του Παρασκευά Καρασούλου, κάτι που αφορά την ίδια τη ζωή τους, το οποίο από προσωπικό έγινε συλλογικό και άγγιξε τις δικές μας χορδές. Η παράσταση στο Αθηναϊκό Καφεθέατρο στην Κοδριγκτώνος είναι μια αναπάντεχη σύμπραξη που γνώρισε την αποδοχή του κοινού από στόμα σε στόμα και έτσι παρατάθηκε μέχρι και τις 31 Μαρτίου. Την ενορχήστρωση της παράστασης της Μικρής Αρκτου ανέλαβε ο συνθέτης Χρίστος Θεοδώρου.