Αν πριν από 30 χρόνια κάποιος έλεγε στην Ελλάδα ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι με νοητική υστέρηση αλλά μόνο με ειδικές δεξιότητες, πώς θα τον αντιμετώπιζαν; Κυρίως αν επέμενε ότι με τη συμβίωση μαζί τους σε καθημερινή βάση, απολαμβάνει ο ίδιος μεγαλύτερα ωφελήματα; Σίγουρα, θα τον έπαιρναν για λοξό, αλλά το ζεύγος των φωτισμένων και οραματιστών Γερμανών, η Ντόρις και ο Κουρτ Αϊζενμάιερ που δημιούργησαν την πρότυπη «Εστία του Αγίου Νικολάου» στο Γαλαξίδι πριν από τρεις δεκαετίες, δεν πτοούνταν από τις τότε επικρατούσες στερεοτυπικές απόψεις. Αλλωστε είχαν φτιάξει δύο αντίστοιχες «διά βίου συμβίωσης» κοινότητες στην πατρίδα τους και ήξεραν με τι έχουν να αναμετρηθούν. Ηξεραν πως το κοινωνικό στίγμα είναι το πρώτο που πρέπει να βάλουν στην άκρη.
Η Ντόρις, που διέθετε προσόδους από τη συμμετοχή της σε μια ελληνική επιχείρηση, επένδυσε αυτό το κεφάλαιο για να γίνει ένα από τα πιο πρωτότυπα ιδρύματα που έχουν δημιουργηθεί ποτέ στην πατρίδα μας. Διότι στην Εστία όλα τα μέλη –που είναι ενήλικοι με νοητικές, κινητικές και αναπτυξιακές δυσκολίες– ζουν σε σπίτια με μικρές «οικογενειακές δομές», δύο υπευθύνους, μία οικονόμο και μερικούς εθελοντές. Από κοινού γίνονται τα εργαστήρια, η φροντίδα της γης, από κοινού μοιράζονται οι χαρές της καθημερινότητας σε μια ζωή όπου η λέξη συμπερίληψη και ο αμοιβαίος εμπλουτισμός ήταν ο κανόνας, προτού γίνει της μόδας στην εποχή μας.
Επόμενο ήταν λοιπόν στην εορτή που διοργανώθηκε πριν από λίγες ημέρες στην Εστία, για να εορταστούν τα 30 χρόνια ύπαρξης, να επικρατεί μια γλυκιά αίσθηση δικαίωσης, όχι μόνο για την ποιότητα ζωής που έχουν προσφέρει έως σήμερα σε αυτήν την κοινότητα αλλά και για άλλους λόγους: την εξαρχής επιβεβλημένη οικονομική και διοικητική διαφάνεια του ιδρύματος (ελέγχεται από την Ελλάδα και τη Γερμανία μέσα από τις καλύτερες εταιρείες αυτού του είδους), την οργανωτική επάρκεια που εξασφάλισε ISO, την ευκαιρία που δίνει σε νέους ανθρώπους από κάθε χώρα του κόσμου να έρθουν και να προσφέρουν ως εθελοντές.
Στις 10 Ιουνίου το κλίμα ήταν πανηγυρικό. Σύσσωμα τα μέλη της Εστίας, οι οικογένειές τους, εκπρόσωποι των Αρχών, φίλοι και υποστηρικτές της από όλον τον κόσμο, καθώς και η τοπική κοινωνία, έζησαν μια υπέροχη μουσική βραδιά σε ένα κλίμα συγκίνησης και ευγνωμοσύνης. Ξεχώρισα τα λόγια της επικεφαλής του φορέα, Τζοβάνας Καμπούρη, μιας σπάνιας γυναίκας που συνεχίζει επάξια ένα δύσκολο έργο: «Τα μέλη μας με αναπηρίες είναι η συγκολλητική μας ουσία αλλά είναι και ο καθρέπτης μας. Διότι με αυτό που μας δίνουν, γινόμαστε εμείς πολύ καλύτεροι. Θέλω να σας πω ότι ακόμα και σήμερα οι όροι που χρησιμοποιούμε για την αναπηρία δεν είναι δόκιμοι. Σίγουρα δεν είναι ωφελούμενοι διότι εμείς ωφελούμαστε περισσότερο, ούτε είναι φιλοξενούμενοι διότι χάρις σε αυτούς έχουμε δουλειά. Τι είναι λοιπόν; Είναι αυτοί που τους οφείλουμε ότι βρισκόμαστε όλοι εμείς εδώ». Εύγε…
