Hταν ένας άνθρωπος τόσο γενναίος που στα πρώτα βήματα της ΕΛΠΙΔΑΣ έμπαινε μαζί με τους γιατρούς στα χειρουργεία των καρκινοπαθών παιδιών.
Με τέτοια ψυχική δύναμη που την χαρακτήριζε, ήταν επόμενο να περάσει τη δική της βαριά ασθένεια δίχως να το μάθει κανείς. Hθελε να δώσει τη μάχη μόνη της, με την οικογένειά της, παρά το ότι η ίδια στάθηκε προσωπικά στο πλευρό χιλιάδων μικρών ασθενών που πάλεψαν για τη ζωή τους, όπως και στο πλάι των γονέων τους. Η αγκαλιά της είχε χωρέσει όλους όσοι νοσηλεύτηκαν στην Ογκολογική Μονάδα.
Στην κυριολεξία. Με πραγματική αγάπη, με στωικότητα, ήξερε να δίνει κουράγιο και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ακόμη και τα νήπια όταν την αντίκριζαν από τους θαλάμους τους έτρεχαν κοντά της και τη φώναζαν με το μικρό της όνομα.
Απόδειξη της ανυπόκριτης αφοσίωσής της στον σκοπό αυτό: γνώριζε με το όνομά του κάθε ασθενή από τους χιλιάδες που εισήχθησαν στη Μονάδα, ήξερε λεπτομέρειες για την περίπτωσή του, σε ποια πόλη της Ελλάδας έμενε, αν έκανε οικογένεια, ποια δουλειά διάλεξε. Οταν γινόταν ένα παιδί καλά καμάρωνε λες και ήταν δικό της. Οταν δεν τα κατάφερνε, το πενθούσε με τον ίδιο τρόπο. Διότι έτσι αισθανόταν.
Από το 1990 μέχρι σήμερα, πάνω από 1.100 ελληνόπουλα (και αρκετά παιδιά από το εξωτερικό) ανέκτησαν πλήρως την υγεία τους χάρις στο δικό της όραμα. Και με την υποδομή που φρόντισε να υπάρχει στην πατρίδα μας θα θεραπευτούν και άλλα στο μέλλον, δίχως να χρειάζεται να πάνε στο εξωτερικό για να λάβουν τη σωστή αγωγή όπως παλιά. Στην αρχή, τόσο εκείνη ως ιδρύτρια όσο και οι άλλες γυναίκες που συναπάρτισαν την ΕΛΠΙΔΑ δέχθηκαν τη χλεύη: «Οι κοσμικές κυρίες με τα σινιέ μοντελάκια» τις αποκαλούσαν.
«Η ευαισθησία δεν είναι θέμα οικονομικής κατάστασης», απαντούσε. Ηταν άνθρωπος με σπάνια χαρίσματα, μπορούσε να ζυγίσει αυτόν που είχε απέναντί της και να δει μέσα στην ψυχή του. Εκανε τη «διάγνωση» ακαριαία και φερόταν πάντα με καλοσύνη και ευγένεια ακόμα και όταν ήταν πεπεισμένη ότι κάποιος δεν το άξιζε.
Γεννήθηκε στην Ερμιόνη Αργολίδας, κόρη του Γιώργου και της Ευαγγελίας Μπουρνάκη. Ετρεφε μεγάλη αδυναμία στη μητέρα της και από εκείνη πήρε την αγάπη για τη μητρότητα. Ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές της σπουδές στον Πειραιά και στη συνέχεια σπούδασε στις ΗΠΑ. Σε πολύ νεαρή ηλικία γνώρισε και παντρεύτηκε τον Βαρδή Βαρδινογιάννη, ο οποίος τότε ήταν αξιωματικός του Π.Ν. Μαζί απέκτησαν πέντε παιδιά. Νεαρή μάνα επισκεπτόταν τον εξόριστο αντιστασιακό σύζυγό της στην Αμοργό. Του στάθηκε βράχος σε κάθε περιπέτεια της ζωής του. Από το 1990 ως πρόεδρος του Σωματείου «ΕΛΠΙΔΑ-Σύλλογος Φίλων Παιδιών με καρκίνο» θεμελίωσε την πρώτη και μοναδική Ογκολογική Μονάδα Παίδων στη χώρα μας. Εφτιαξε ξενώνα για τους γονείς που έρχονταν από την επαρχία. Υστερα προσετέθη και το Κέντρο Κυτταρικής και Γονιδιακής Θεραπείας στη Μονάδα που αποτελεί ό,τι πιο σύγχρονο στην αντιμετώπιση του παιδικού καρκίνου διεθνώς.
Το 1999 ανακηρύχθηκε πρέσβειρα καλής θελήσεως της UNESCO απλώνοντας τη δράση της στον πολιτισμό, στην παιδεία, στα ανθρώπινα δικαιώματα με διεθνή δικτύωση. Το έργο της έλαβε την ύψιστη αναγνώριση ανθρωπιστικής προσφοράς διεθνώς από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών με το βραβείο «Nelson Mandela 2020». Είναι η μοναδική Ελληνίδα που έχει τιμηθεί με τον Μεγαλόσταυρο του Τάγματος της Ευποιίας της Ελληνικής Δημοκρατίας το 2020, ενώ πρόσφατα η UNESCO τίμησε τα 25 χρόνια προσφοράς της στον οργανισμό σε ειδική τελετή που πραγματοποιήθηκε στην έδρα του στο Παρίσι. Αυτή ήταν και η τελευταία της δημόσια εμφάνιση. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τη σκεπάσει.