Καθώς ανεβαίναμε τα μαρμάρινα σκαλιά του Ωδείου Ηρώδου του Αττικού για τη συναυλία του Γούντι Αλεν, ξέραμε ότι ήμασταν εκεί περισσότερο για να τον δούμε παρά για να τον ακούσουμε. Υπό αυτή την έννοια, η όποια ανεπάρκεια του σπουδαίου κινηματογραφιστή στην εκτέλεση του κλαρινέτου επισκιαζόταν από τη χαρά της παρουσίας του. Χαμογελούσαμε με το τίποτα: τις κινήσεις, τις βαθιές εισπνοές του, τις λιγοστές ατάκες στο μικρόφωνο, τον τρόπο που σκούπιζε το στόμα στο μανίκι μετά το τέλος κάθε τραγουδιού. Οταν ένας άνθρωπος έχει αγγίξει τόσο πολλούς, τόσο βαθιά, μπορεί να εισπράττει αγάπη με το τίποτα. Γιατί την έχει προσφέρει στο πολλαπλάσιο μέσα από το έργο του.
Κάποιοι από εμάς τον είχαμε ήδη «συναντήσει» μία μέρα πριν, στην πριβέ πρεμιέρα της νέας του ταινίας, «Γυρίσματα της τύχης». «Βρίσκομαι στην πόλη σας γιατί αύριο έχω συναυλία», μας υπενθύμισε ντροπαλά από το μικρόφωνο, «κι έτσι είπα να περάσω για ένα γεια». Ηταν όλα υπέροχα σε εκείνη τη βραδιά, όλα εκτός από την ίδια την ταινία: Ακόμα και ο πιο μεγάλος φαν του Γούντι Αλεν (ή ίσως κυρίως αυτός) θα συμφωνήσει ότι πρόκειται για αναμάσημα. Ευχάριστο μεν, αλλά και ενδεικτικό της καλλιτεχνικής του αμηχανίας.
Την επόμενη μέρα ο Αλεν βρέθηκε σε ένα κατάμεστο Ηρώδειο, με έξι βιρτουόζους μουσικούς της New Orleans Jazz Band και φανερή αγάπη για την παραδοσιακή μουσική του τόπου του. Τραγούδια από τις αρχές του 20ού αιώνα, τζαζ, ράγκταϊμ, μπλουζ, μουσικές της εκκλησίας, των παρελάσεων αλλά και των μπορντέλων, όπως χαρακτηριστικά είπε ο ίδιος στο μικρόφωνο. «Θα βάλουμε τα δυνατά μας να σας διασκεδάσουμε – κι ύστερα θα κουραστούμε και θα γυρίσουμε στα σπίτια μας». Στα γρήγορα, εύθυμα κομμάτια, το μυαλό μου γύριζε σε σκηνές παλιών ταινιών του. Σκηνές στις οποίες διασχίζει αποφασιστικά έναν νεοϋορκέζικο δρόμο, σκηνές αστείες, με παράδοξα και ευτράπελα. Θα τολμούσα να πω ότι ακόμη και οι ακούσια φάλτσες, «ψόφιες» νότες που έβγαιναν κάθε τόσο από το κλαρινέτο του, συνδέονταν κι αυτές με την κωμική του περσόνα, προκαλώντας ένα συνδυασμό χαμόγελου και αμηχανίας. Σε γενικές γραμμές, πάντως, το αποτέλεσμα ήταν αξιοπρεπές και το κοινό παρέμεινε ήσυχο, προσηλωμένο, γενναιόδωρο στο χειροκρότημα. Κατά την πρώτη αποχώρηση από τη σκηνή, ο 88χρονος Αλεν υπέδειξε στους μουσικούς να προσέξουν το καλώδιο για να μη σκοντάψουν. Κατά τη δεύτερη, ο ίδιος απέφυγε το καλώδιο με κωμική θεατρικότητα, σα να πηδούσε κάποιο ρυάκι. Ηταν η εικόνα ενός ανθρώπου που έσπαγε πλάκα με τα γηρατειά του, κοροϊδεύοντας τους φόβους του και τη ζωή, όπως έκανε πάντα.
