Yψιστη αξία η φιλία. Η στήλη δημοσιεύει σήμερα ένα τρυφερό κείμενο της Μάρως Πρεβελάκη για τον Θεόφιλο Ρόζενμπεργκ, του οποίου τη μνήμη τίμησε ο Δήμος Πόρου.
«Γράφτηκαν πολλά, δηλωτικά του κενού που άφησε φεύγοντας απροσδόκητα, δύο χρόνια πριν. Ο ιατρικός κόσμος πένθησε ένα εξέχον μέλος του, ο ακαδημαϊκός χώρος έναν εμπνευσμένο πρωτοποριακό δάσκαλο, εμείς οι άλλοι τον γιατρό και φίλο μας.
Γόνος και απόγονος μιας οικογένειας γιατρών, από παππού προς εγγονό, ο Θεόφιλος Ρόζενμπεργκ αντιλαμβανόταν την ιατρική περισσότερο ως έναυσμα ζωής, παρά ως επάγγελμα. “Επ’ ωφελείη καμνόντων”, όπως επιτάσσει ο όρκος του Ιπποκράτη, συγκρότησε το ελληνικό παράρτημα των Γιατρών του Κόσμου και το μεταπτυχιακό πρόγραμμα για την Ιατρική των Φυσικών Καταστροφών στο ΕΚΠΑ. Πατρίδα είχε την οικουμένη, εστία όπου υπήρχε πόνος, τραύμα, ασθένεια, οδύνη. Δύσκολα εντοπιζόταν, δύσκολα παρέμενε σε ένα μέρος. Εκτός από τον Πόρο. Τρεις γενεές πίσω, τέσσερις με τη σημερινή, ο παππούς γιατρός Θεόφιλος Ρόζενμπεργκ με τη γιαγιά Μαριάνθη έχτισαν ένα “εξοχικό”, πάνω σε έναν πευκόφυτο λοφίσκο στο Μεγάλο Νεώριο. Ο γιατρός εγγονός Θεόφιλος ήταν και αισθανόταν θαλασσινός, Ποριώτης. Το “ανήκειν” ανάγεται στο πατρογονικό σπίτι· αλλά και στην ιδιαίτερη ήσυχη θάλασσα στο Νεώριο, που ανοίγεται στον ορίζοντα και κλείνει προστατευτικά στα απέναντι βουνά. Είναι “ο μικρός ο μέγας” κόσμος του νησιού· η ευρεία οικογένεια, οι φίλοι που ξεκαλοκαιριάζουν στον Πόρο, μικροί και μεγάλοι· αλλά και οι εντόπιοι πολίτες. Ο Θεόφιλος ήταν μέλος ενεργό σε αυτόν τον περίγυρο, στον οποίο προσέφερε αφειδώς τη γνώση και την αρωγή του σε κάθε ανάγκη.
“Oταν θα θέλουν οι Ελληνες να καυχηθούν, τέτοιους βγάζει το έθνος μας, θα λένε”. Με το σκεπτικό του Καβάφη, στις 9 Σεπτεμβρίου ο Δήμος του Πόρου έδωσε το όνομα “Θεόφιλος Ρόζενμπεργκ” σε μια αίθουσα πολλαπλών χρήσεων, η οποία λειτουργεί και ως ιατρείο. Απέτισε έτσι έναν φόρο τιμής στον γιατρό, αλλά και στον συντοπίτη Ποριώτη. Σε μια λιτή τελετή, ο δήμαρχος Γιάννης Δημητριάδης εξήγησε αναλυτικά τις διαδικασίες. Οι γιατροί Ι. Γκρινιάτσος, Η. Βαρσάμη, Σ. Μπαρζανί, Α. Τερζίδης, συνάδελφοι και συνοδοιπόροι του Θεόφιλου, και ο αντιστράτηγος Στ. Τσερός περιέγραψαν ο καθένας τα βιώματά του από την παραγωγική αγαστή συνεργασία μαζί του.
Δύο παρεμβάσεις στο τέλος διαφοροποιήθηκαν, ως καθαρά προσωπικές καταθέσεις. Η Βάσω Ρόζενμπεργκ αποχαιρέτησε συγκινητικά τον σύντροφό της με στίχους από τη Σονάτα του Σεληνόφωτος του Γ. Ρίτσου και η γράφουσα μοιράστηκε τις μνήμες τής ισόβιας φιλίας της με τον Θεόφιλο, εστιάζοντας στα καλοκαίρια στον Πόρο. Στο καταληκτικό βίντεο της εκδήλωσης, ο Θεόφιλος Ρόζενμπεργκ, ως πρόεδρος των Γιατρών του Κόσμου, περιθάλπει σε τόπους πολέμου, καταστροφών και ασθενείας ή παραδίδει μαθήματα του μεταπτυχιακού επιτόπου, εν υπαίθρω. Χαμογελαστός, ταυτίζεται με τον Καββαδία, ως “…ιδανικός κι ανάξιος εραστής/ των μακρισμένων θαλασσών και των γαλάζιων πόντων…”».