Το κατώφλι του Καλυβιώτη το πρωτοπέρασα, προτού ακόμα πάω σχολείο, πιασμένη από το χέρι της μάνας μου, τακτικής πελάτισσας του καταστήματος στην Ερμού. Από εκεί αγοράσαμε ακόμα και τα υφασμάτινα ζωάκια που θα ράβαμε στην ποδιά του νηπιαγωγείου. Με μάγευαν τα αμέτρητα κουτιά που είχαν κολλημένα κουμπάκια πάνω στο χαρτόνι, τα υφάσματα, οι κορδέλες, οι στροβιλισμοί από τις κοπέλες που άπλωναν τα εμπορεύματα στον πάγκο, ήταν ένας κόσμος καλειδοσκοπικός. «Από εδώ πήρα και τις φόδρες του νυφικού μου», έλεγε πάντα με καμάρι η μαμά μου στον Κώστα Καλυβιώτη, που καμάρωνε και αυτός με τη σειρά του μιας και είχε σχέσεις αγάπης με όλη την καλή Αθήνα. Εχω ακόμα στο μυαλό μου την εικόνα του αεικίνητου αυτού ανθρώπου που με μια ματιά σάρωνε το μαγαζί. Ηταν ένας από τους καλύτερους και πιο γνωστούς εμπόρους της πρωτεύουσας, που άφησε την τελευταία του πνοή την Κυριακή σε ηλικία 102, για να σημάνει ένα πραγματικό τέλος εποχής.
Ο Κώστας Καλυβιώτης έζησε μέσα σε έναν αιώνα όλο τον μετασχηματισμό της χώρας, με έναν βίο τόσο πλούσιο σε γεγονότα, που μοιάζει με ταινία. Γιος καπνεργατών, γεννήθηκε το 1921 στο Συκούριο Λάρισας, σε οικογένεια αριστερών που ωστόσο δεν ήταν μέλη του κόμματος. Αγαπούσε τα γράμματα αλλά πήγε ώς την Γ΄ Δημοτικού. Σε ηλικία μόλις 8 ετών βγήκε στη βιοπάλη για να βοηθήσει τους δικούς του, έκανε κάθε δουλειά του ποδαριού, γνώρισε την πιάτσα από την καλή αλλά κυρίως από την ανάποδη, βιώνοντας ακραία φτώχεια. Στα 16 του είχε την πρώτη σύλληψη λόγω πολιτικών πεποιθήσεων. Μόλις ήρθε ο πόλεμος, είχε ήδη ενταχθεί στην ΟΚΝΕ, τη νεολαία του ΚΚΕ, και πήρε μέρος στον αντιστασιακό αγώνα. Πρωταγωνίστησε στην ΕΠΟΝ με το ψευδώνυμο «Ανδρέας», ήταν πλάι με όλες τις μεγάλες προσωπικότητες, πέρασε βασανιστήρια, φυλακίσεις και εξορίες στις φυλακές Αβέρωφ και τον Αη Στράτη. Ο Καλυβιώτης ήταν ο «νονός» της Αυγής. Συζητούσαν στα γραφεία της εφημερίδας για το τι όνομα θα της δώσουν, ρωτήθηκε κάποια στιγμή ο Τάκης Τλούπας τι κάνει η αδελφή του η Αυγή. Αυτό ήταν!
Οταν το 1956 απελευθερώθηκε και έπρεπε να εργαστεί, πήγε στον φίλο του Θάνο Κομίτσα που είχε υφασματάδικο στην Ερμού. «Αλλά πού να με πάρει να πουλάω “μόδα” τέτοια που ήταν τα χάλια μου. Αδύνατος, καταπονημένος, με ένα βουλγάρικο τεράστιο παλτό», θυμόταν. Τελικά πήρε ένα τόπι ύφασμα και βγήκε στη γύρα. Ηταν τόσο χαρισματικός που σε λίγο είχε πιάσει σχέσεις με τις καλύτερες μπουτίκ, όπως η Maripal. Αρχικά στέγασε την πρώτη του επιχείρηση Ερμού 6, που έγινε το στέκι από τις πιο ταλαντούχες μοδίστρες της Αθήνας. Από το 1960 και μετά έκανε τη δική του αλυσίδα. Ανοιξε γραφείο ακόμα και στο Παρίσι. Στην Επταετία τον ξανασυνέλαβαν, αλλά το έμαθε η γυναίκα του Παττακού και απαίτησε να τον απελευθερώσουν. Η φήμη του είχε γίνει η ασπίδα του. Για τις σύγχρονες Ελληνίδες που δεν είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν εξ απαλών ονύχων, όπως η δική μου γενιά, είναι ωραίο να μάθουν μια φράση του για το τι εστί γούστο: «Είναι να ξέρεις τον εαυτό σου. Να ξέρεις το χρώμα των μαλλιών σου, των ματιών σου, τις αναλογίες σου, τον τρόπο που βαδίζεις. Αλλά τα λεφτά δεν κάνουν το γούστο». Μέχρι το τέλος της θαλερής ζωής του αγόραζε «Αυγή» και «Καθημερινή», και πολύ συχνά μας έστελνε και επιστολές στη στήλη των αναγνωστών. Η κηδεία του θα γίνει την Πέμπτη στις 11.30 στο Κοιμητήριο της Καισαριανής.
