Την περασμένη εβδομάδα η Πάτρα θυμήθηκε –δικαίως– ένα εκλεκτό τέκνο της που έφυγε αδόκητα από τη ζωή σε τροχαίο δυστύχημα. Φίλοι, συγγενείς και συνεργάτες ανηφόρησαν ώς την Αχάια Κλάους για το μνημόσυνο των 30 ετών από τον θάνατο του Κωνσταντίνου Αντωνόπουλου, ενός ανθρώπου τόσο σπάνιου ώστε η απουσία του εντείνεται και δεν μαλακώνει με το πέρασμα του χρόνου.
Εγγονός του σπουδαίου Βλάση Αντωνόπουλου, ο οποίος αγόρασε την καστροπολιτεία από τον ιδρυτή Κλάους, μεγαλωμένος μέσα στην ατμόσφαιρα του οίνου, αποφάσισε το 1983 να φτιάξει τη δική του οινοποιητική εταιρεία, τους «Αμπελώνες Αντωνόπουλου». Σε μια δεκαετία τους είχε απογειώσει. Δεν ήταν μονάχα ότι γνώριζε το κρασί όπως λίγοι συμπατριώτες μας αλλά ότι ο ίδιος είχε μια φιλοσοφία ζωής που διαπερνούσε όλες τις εκφάνσεις του βίου του.
Η καλλιέργεια των σταφυλιών συνδυαζόταν με την προσωπική του καλλιέργεια, με τον Σαίξπηρ και τον Εζρα Πάουντ, με τον κοσμοπολιτισμό του. Δεν πρόλαβα να τον γνωρίσω. Κατάφερε όμως να με γοητεύσει με τα κείμενα που άφησε ως αποστάγματα σκέψης, ένα «Ημερολόγιο Αμπελώνων», το οποίο μου δώρισε η αδελφή του η Κωστάντζα Αντωνοπούλου – Οικονόμου πριν από λίγο καιρό. Ξεφυλλίζοντας την κομψή έκδοση που βγήκε το 1996, δύο χρόνια αφότου χάθηκε, δεν μπορούσα παρά να σκεφτώ ότι η απώλειά του στέρησε πολλά όχι μόνον από όλους όσοι συνδέθηκαν μαζί του αλλά από την ίδια την πόλη και τη χώρα.
Ηταν από εκείνους τους αστούς με τη βαθιά αίσθηση ότι όταν κάνεις καλά τη δουλειά σου και προοδεύεις, ανταποδίδεις αυτά που εκ προοιμίου οφείλεις στην πατρίδα, επειδή γεννήθηκες Ελληνας. Noblesse oblige. Πέρα από αυτό όμως τα γραπτά του είναι συγκινητικά διότι μιλάει τρυφερά για τα παιδικά του χρόνια, για την τέχνη του κρασιού για εκείνους που γνώρισε και συνεργάστηκε, για τα ταξίδια του.
Περιγράφει το αρχοντικό όπου γεννήθηκε στα Ψηλαλώνια και το οποίο στέκει ακόμα στη θέση του διότι όλη η οικογένεια αποφάσισε να το κρατήσει με νύχια και με δόντια ακέραιο στην εποχή της αντιπαροχής. Για τη Villa Costanza, την έπαυλη μέσα στην Καστροπολιτεία που εποπτεύει από ψηλά τον Πατραϊκό Κόλπο και πήρε το όνομά της από την Ιταλίδα γιαγιά του. Ο παππούς Βλάσης για να μην παραπονιέται η Ναπολιτάνα γυναίκα του της έφτιαξε και καθολική εκκλησία μέσα στο κτήμα. Μιλάει γι’ αυτά που αγαπούσε πιο πολύ: «Μου αρέσει η μυρωδιά του οργωμένου αγρού, το βρεμένο χώμα, τα χρώματα που αλλάζουν με τις εποχές, ο ρυθμός και η ισορροπία της γης, η δύναμη που έχει να σου δείχνει αυτοστιγμεί το πότε κάνεις λάθος. Τη γη, το χώμα, το κρασί και τη γλώσσα για να τα υποτάξεις, πρέπει πρώτα να τα γνωρίσεις καλά…». Πόσο δίκιο είχε.
