Η Τζέσι Νόρμαν δεν υπάρχει πια, είπε ο κύριος Γκρι. Η κορυφαία δραματική υψίφωνος πέθανε πριν από λίγες ημέρες, στα εβδομήντα τέσσερά της, και όπως συμβαίνει με τις μεγάλες φωνές, όλους τους μεγάλους μουσικούς, τους μεγάλους καλλιτέχνες γενικά που χάνονται, άφησε πίσω της ένα σωρό αναμνήσεις, που δεν είναι άλλες από τις ερμηνείες της, τα τραγούδια, τις μουσικές της. Ο,τι δηλαδή την κάνει να είναι ακόμη παρούσα. Οπότε ζήτησα από τον κύριο Γκρι να ξεχωρίσει μερικές από αυτές τις στιγμές της αέναης παρουσίας της. Ενα ελάχιστο δείγμα:
1. «Mon cœur s’ouvre à ta voix»: Η φημισμένη άρια από την όπερα «Σαμψών και Δαλιδά» του Καμίγ Σεν-Σανς. «Απαλά η καρδιά μου ξυπνά στο άκουσμα της φωνής σου», τραγουδά η Δαλιδά στη δεύτερη πράξη, σε μια σκηνή στην οποία προσπαθεί να ξελογιάσει τον Σαμψών για να της παραδώσει το μυστικό της υπεράνθρωπης δύναμής του. Η Νόρμαν ερμήνευε σε πολλά ρεσιτάλ της την ατμοσφαιρική, άκρως ρομαντική, σπαρακτική αυτή άρια (που κανονικά προορίζεται για μεσόφωνους) ίσως διότι με την ερμηνεία της φωτίζει τα πιο σκοτεινά σημεία της σύνθεσης: η Δαλιδά είναι ερωτευμένη, την ίδια στιγμή όμως προσπαθεί να ξεγελάσει, να παγιδεύσει τον αγαπημένο της. Η εσωτερική της σύγκρουση αποκρυσταλλώνεται μοναδικά μέσα από την ερμηνεία της Νόρμαν.
2. «Amazing Grace»: Ο παραδοσιακός, κλασικός αμερικανικός χριστιανικός ύμνος που είναι ταυτισμένος με την ιστορία των ανεξάρτητων Ηνωμένων Πολιτειών. Η δύναμή του, τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά, είναι τέτοιος όμως που υπερβαίνει την ιστορική συγκυρία μέσα στην οποία γράφηκε. Εδώ η Νόρμαν μοιάζει να υμνεί όχι μόνον την πατρίδα της ή τον χριστιανισμό, αλλά αυτό που ο καθένας μέσα του μπορεί να αισθάνεται και να βιώνει σαν θαύμα της ζωής, της δικής του ζωής, σαν το όνειρο που τον βρίσκει εκεί που δεν το περιμένει.
3. «Deep River»: Η Νόρμαν συχνά ερμήνευε με εκπληκτικό τρόπο τα σπιρίτσουαλ, υμνώντας αυτήν τη φορά όχι μόνον την παράδοση της πατρίδας της γενικά αλλά της φυλής της. Με το μέταλλο της φωνής της εδώ εκφράζει μοναδικά όλο τον καημό αλλά και την πίστη των Αφροαμερικανών σε ένα καλύτερο αύριο.
4. «Stormy Weather»: Το κλασικό τζαζ στάνταρντ που ανέδειξε κυρίως η Μπίλι Χόλιντέϊ, η Νόρμαν το απογειώνει με τον δικό της τρόπο, συνοδεία ενός εκπληκτικού κουαρτέτου (ειδικά το πιάνο και τα βουρτσάκια των κρουστών προσδίδουν άλλον αέρα στο κομμάτι). Η εκδοχή του κλασικού αυτού τραγουδιού περιλαμβάνεται στο τζαζ άλμπουμ της Νόρμαν, το «Roots: My Life, My Song».
5. «Im Abendrot»: Αυτή είναι η πιο αγαπημένη στιγμή της Τζέσι Νόρμαν για τον κύριο Γκρι. Το αριστουργηματικό τελευταίο άσμα από τα «Τέσσερα τελευταία τραγούδια» του Ρίχαρντ Στράους. Ο πιο γλυκός, ο πιο ανατριχιαστικός και συγκινητικός αποχαιρετισμός στη ζωή, που η Νόρμαν μετατρέπει στον βαθύτερο και πιο αληθινό ύμνο στην ίδια τη ζωή. Η φωνή της Νόρμαν εκτοξεύεται μαζί με τη μουσική. Οσοι την αγάπησαν θα τη θυμούνται γι’ αυτό το τελευταίο τραγούδι και για όλα τα άλλα τραγούδια της που τους έχουν σημαδέψει.