Είμαστε μικρής εμβέλειας γλώσσα. Και δεν είναι αυτονόητο κάποιοι άνθρωποι να σκύβουν πάνω από τα έργα της ελληνικής λογοτεχνίας για να τα μεταφέρουν σε άλλες γλώσσες. Αυτά ακριβώς λέει και ένα κείμενο που ήδη έχει συγκεντρώσει κάτω από τις γραμμές του σημαντικές υπογραφές: «Η ποιητική και πεζογραφική παραγωγή διαθέτει παράδοση και συνέχεια. Παρ’ όλα αυτά είναι ελάχιστα γνωστή εκτός Ελλάδος, εξαιτίας της μικρής γλωσσικής εμβέλειας που έχει. Η διάδοσή της λοιπόν εξαρτάται από τις μεταφράσεις των νεοελληνικών έργων σε ξένες γλώσσες». Αυτό το αυτονόητο χρειάστηκε να υπογράψουν μεγάλες μορφές του ελληνικού πολιτισμού (ανάμεσά τους οι Κική Δημουλά, Τ. Πατρίκιος, Μ. Κουμανταρέας, Π. Μάρκαρης, Γ. Κόκκος, Ζυράννα Ζατέλη, Ιωάννα Καρυστιάνη, Νένα Βενετσάνου, Χ. Λιοντάκης, Μ. Γκανάς, Τζένη Μαστοράκη, Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ κ.ά). Ολοι αυτοί υπερασπίζονται τη δυνατότητα του Μισέλ Βόλκοβιτς να εκδώσει στη Γαλλία τα ποιήματα του Τάσου Λειβαδίτη που έχει ήδη μεταφράσει. Μα είναι δυνατόν κάποιοι ακατανόητοι νομικοί λόγοι να υπερτερούν των πολιτιστικών «συμφερόντων» της χώρας; Οταν μάλιστα ο ποιητής Τάσος Λειβαδίτης γίνεται ξανά αγαπητός από τη νέα γενιά, γιατί ως μεγάλος ποιητής μπόρεσε, τότε, να μιλήσει στους νέους του σήμερα; Είναι μια ερώτηση στην οποία πρέπει να απαντήσει ένας άνθρωπος, ο διαχειριστής και κληρονόμος των πνευματικών δικαιωμάτων του Τ. Λειβαδίτη, που, σύμφωνα με την επιστολή όλων αυτών ανθρώπων, αρνείται να παραχωρήσει στον κ. Βόλκοβιτς την άδεια να εκδώσει στη Γαλλία τα ποιήματα του Τάσου Λειβαδίτη που ήδη έχει μεταφράσει. Θα πρέπει να προσθέσουμε ότι ο Μισέλ Βόλκοβιτς είναι από τους νεοελληνιστές που εδώ και 30 χρόνια δίνουν τη δική τους μάχη για τη διάδοση της νεοελληνικής γραμματείας και έχει υπογράψει πολλές μεταφράσεις Ελλήνων δημιουργών.
Πέρα από τις υπογραφές, πέρα από την ευαισθητοποίηση πολλών και σημαντικών ανθρώπων, το γεγονός είναι ένα – και είναι πέραν δικαιωμάτων και νόμων: ο λόγος των ποιητών, των συγγραφέων, των δημιουργών κάθε είδους υπάρχει όσο κυκλοφορεί, όσο εκδίδεται, όσο διαβάζεται.