Αφιέρωσες μια ολόκληρη σελίδα στη νέα ταινία του Κρίστοφερ Νόλαν, το “Interstellar”, αλλά δεν αναφέρεις ότι η ημέρα της πρεμιέρας θα συμπέσει με μια άλλη, παραπλήσια τρόπον τινά: της “Θεωρίας του παντός” ― της βιογραφίας αυτού του απίθανου τύπου, του Στίβεν Χόκινγκ». Ο κύριος Γκρι αναφέρεται στη σελίδα 15 του σημερινού ενθέτου, λησμονώντας πως οι πρεμιέρες των δύο ταινιών συμπίπτουν στην Αμερική, όχι εδώ.
Στην Ελλάδα, η βιογραφική ταινία για τον Χόκινγκ θα προβληθεί από τον Ιανουάριο. Ανυπομονεί γι’ αυτήν, υπενθυμίζοντάς μου ότι ο Χόκινγκ είχε στο παρελθόν βάλει «στοιχήματα» με τον συνάδελφό του εξ Αμερικής, τον αστροφυσικό Κιπ Θορν, τον οποίο σκιαγραφεί η σημερινή σελίδα 15 (με αφορμή τη νέα ταινία του Νόλαν). Τα άτυπα αυτά στοιχήματα ανάμεσα στα δύο σύγχρονα μεγαθήρια των θετικών επιστημών ήταν δημόσια και είχαν βέβαια να κάνουν με διαφωνίες μεταξύ τους πάνω σε θέματα της επιστήμης τους (κυρίως ήταν πάνω σε ζητήματα που αφορούν τις μαύρες τρύπες στο διάστημα).
«Στο τρέιλερ της ταινίας για τον Χόκινγκ», λέει ο κύριος Γκρι, «υπό τους υποβλητικούς ήχους της μουσικής που ο Φίλιπ Γκλας είχε συνθέσει για το “Μισίμα” του Πολ Σρέιντερ, βλέπουμε τον Εντι Ρέντμεϊν, τον νεαρό ηθοποιό που υποδύεται τον Χόκινγκ όταν ακόμα ήταν φοιτητής στην Οξφόρδη (και όρθιος στα πόδια του…) τη δεκαετία του ’50, να λέει στην κοπέλα που ερωτεύεται: “Είμαι κοσμολόγος. Μελετώ τον γάμο του χώρου με τον χρόνο… Γιατί να μην αντιστρέψω τον χρόνο για να δω τι υπήρχε στην αρχή του;”. Το κατόρθωσε, έστω και καθηλωμένος στο αναπηρικό αμαξίδιο κι ανήμπορος να μιλήσει παρά μόνον μέσω της ηλεκτρονικής συσκευής ― με αμερικανική προφορά ένεκα της προέλευσης αυτού του μηχανισμού!».
Για τον κύριο Γκρι, ο Χόκινγκ δεν είναι ακόμα μία με σφοδρότητα χτυπημένη από τη μοίρα ιδιοφυΐα, δεν είναι απλώς ο χιλιοτριμμένος «θρίαμβος της θέλησης». Είναι ότι με το πνευματικό του έργο, αυτός ο παραμορφωμένος, αγκυλωμένος θνητός που δεν μπορεί καν να μιλήσει, μοιάζει να παραιτείται από τη φθορά και τον χρόνο ως φυσικό πέρας, ως ευθεία γραμμή προς τον θάνατο. «Υπό μία έννοια, τον αντίστρεψε μέσα του τον χρόνο, όπως το είχε πει φοιτητής. Και με τις διαδρομές του στην αναζήτηση μιας επιστημονικής θεωρίας του παντός, μοιάζει σαν να προσπαθεί όλους να μας ενώσει σε ένα σημείο. Να συναντηθούμε κάπου, κάποτε, όλοι μαζί, όχι ο καθένας χωριστά».
Ως προς τη μουσική της ημέρας, ο κύριος Γκρι επιλέγει ένα τιτάνιο σύγχρονο έργο, το «Canto Ostinato», στην εκτέλεση για τέσσερα πιάνα, του σύγχρονου Ολλανδού συνθέτη Simeon ten Holt (1923-2012). «Οπου Ostinato βλέπε “πεισματικό”», παρατηρεί ο κύριος Γκρι. «Είναι μια μουσική γεμάτη πείσμα και όραμα, συναίσθημα και καθαρή σκέψη. Και μου θυμίζει πάντοτε εκείνη την πρόταση που ο Χόκινγκ πρόφερε με τη ρομποτική του φωνή: «Δεν θα έπρεπε να υπάρχουν όρια στην ανθρώπινη εξερεύνηση. Οσο άσχημη κι αν φαίνεται η ζωή σου, όσο υπάρχει ζωή θα υπάρχει ελπίδα».