Στέλιος Μάινας
Ηθοποιός
Γιατρός με αδιάλειπτη κοινωνική δραστηριότητα, η επαρχία του Τανγκαρόνγκ τού οφείλει τη σωτηρία της δύο φορές από επιδημία τύφου, οι ασθενείς έκαναν ουρά έξω από το ιατρείο του, για τις κατ’ ουσία δωρεάν υπηρεσίες του. Στα διαλείμματα της άσκησης των ιατρικών του καθηκόντων, έκλεβε χρόνο, όπως άλλωστε και από τη ζωή, για να αρθρογραφεί, να διορθώνει με πρώτη και δεύτερη και τρίτη γραφή τα θεατρικά του αριστουργήματα, που εμείς οι ηθοποιοί έχουμε την τύχη να ερμηνεύουμε, αλλά και στις ώρες της απομόνωσής του στην Κριμαία, ανάμεσα σε αιμοπτύσεις, πυρετούς και στην κατανάλωση παγωμένων φιαλών κρασιού, ο λεπτεπίλεπτος αυτός Ρώσος με την ελληνική παιδεία αφιέρωσε χρόνο, ικανό να τον χαρακτηρίσει, πέραν των άλλων, έναν από τους σπουδαιότερους διηγηματογράφους του αιώνα του. Εγώ θα πρόσθετα, της ιστορίας της λογοτεχνίας. Το «Μεταίχμιο» κυκλοφόρησε τον χειμώνα μια πολύ σοβαρή σταχυολόγηση με τίτλο «Ο απρόβλεπτος κύριος Τσέχοφ» (εισαγωγή-ανθολόγηση-μετάφραση Σταυρούλα Αργυροπούλου) που δημιουργεί ένα πλήρες ψυχογραφικό πορτρέτο του συγγραφέα, από μεταφράσεις του, αναφορές στη ζωή, δοκιμιακές εντυπώσεις, δηλαδή 41 διηγήματα που αποτυπώνουν τη λογοτεχνική του πορεία είκοσι χρόνων.
Στεφανία Γουλιώτη
Ηθοποιός
Το βιβλίο που θα μου κάνει παρέα φέτος το καλοκαίρι είναι η αλληλογραφία του Ζίγκμουντ Φρόιντ με τον Καρλ Γκούσταβ Γιουνγκ. Δεν είναι πολύ σύγχρονο βιβλίο -κυκλοφόρησε στα ελληνικά το 2008 από τις εκδόσεις Αρμός-, όμως συμπίπτει με μια δική μου διερεύνηση για το ασυνείδητο στην υποκριτική, αλλά και μια τεράστια έκπληξη: ο Φρόιντ δεν είναι τελικά ο μόνος μέγας δάσκαλος της ψυχανάλυσης…Σίγουρα δεν θα είναι ένα χαλαρό βιβλίο, ούτε θα διαβαστεί εύκολα, υποθέτω, αλλά πιστεύω πως έχει πολύ ενδιαφέρον να παρακολουθήσω τους δύο αυτούς μεγάλους άνδρες να συνομιλούν προσπαθώντας να εξηγήσουν την ανθρώπινη φύση. Και αυτό δεν γίνεται να συμβεί αν και εγώ, από τη μεριά μου, δεν παραμερίσω όλες τις παρασιτικές σκέψεις και τα άγχη του χειμώνα και δεν αφήσω «χώρο» να μπουν οι νέοι αυτοί συλλογισμοί. Και γι’ αυτό δεν μπορώ να φανταστώ καλύτερη περίοδο από το καλοκαίρι!
Αγγελος Παπαδημητρίου
Εικαστικός-ηθοποιός
Αν έπρεπε να πάρω μαζί μου μόνο ένα βιβλίο, αυτό θα ήταν «Ο σκονισμένος ποδηλάτης» (εκδ. Ροδακιό, 2012). Μια σχεδόν «χειροποίητη» έκδοση, με ογδόντα ένα ποιήματα του σπουδαίου Ιταλού Σάντρο Πένα, που ανθολόγησε και μετέφρασε με μεγάλη τρυφερότητα ο Ερρίκος Σοφράς. Στον Σάντρο Πένα (1906-1977) αναγνώρισα μια τρομερή ποιητική ευαισθησία, έναν κόσμο σχεδόν καβαφικό, πολύ δυνατό, μεγάλου ερωτισμού. Εναν κόσμο ποτισμένο από τη Μεσόγειο, με φόντο τις λαϊκές γειτονιές της Ρώμης, τις αποβάθρες του Τίβερη και τις παραλίες της Σικελίας. Αλλά με συγκινεί και η ζωή του Πένα. Παρέμεινε ταπεινός και στο ημίφως, γύρισε την πλάτη του στα ρεύματα της εποχής και στράφηκε εντός του. Εζησε σχεδόν «κυνηγημένος» με λιγοστά μέσα και δεν κατάφερε ποτέ να βγει στο φως παρά τις μεγάλες προσπάθειες του Πιερ Πάολο Παζολίνι, που τον θαύμαζε απεριόριστα και τον θεωρούσε τον σημαντικότερο λυρικό ποιητή του καιρού του. Καλύτερα, όμως, να μην πω άλλα. «Το αγόρι που ακούει στα βιβλία / τραγούδια για χαμένους έρωτες / τίποτα δεν καταλαβαίνει. Κοιτά / κοιτά ένα τζάμι στη σκεπή / ν’ αστράφτει δυνατά / σε κάποιο φλογισμένο ηλιοβασίλεμα… / Σκύβει μετά στη σάρκα του / καθώς σ’ ένα λευκό ημερολόγιο».