Η μεταφυσική λαμβάνει πολλάκις τον ρόλο του μόνου οδηγού κατανόησης της φυσικής, των πραγμάτων που γίνονται απτά μέσα από τις ανθρώπινες αισθήσεις. Είναι φορές που οι άνθρωποι κατανοούν εαυτούς και αλλήλους μέσα από μία θεολογία του σώματος, μέσα από μία σωτηριολογική κατανόηση των δυνατοτήτων και των αδυναμιών του καθενός.
Η Μαίρη Κλιγκάτση, με τα «Πλευρικά» της (εκδ. Γαβριηλίδης, 2015), διατηρώντας μια πεντζικική ατμόσφαιρα, καταθέτει την πρώτη της ποιητική συλλογή, προσπαθώντας –και καταφέρνοντας– να μιλήσει για το σώμα ως ιερό ναό, όπου το συναίσθημα και η εγκεφαλικότητα γίνονται υποδοχείς του έρωτα που γεννιέται πλευρικά, απ’ όπου προήλθε η πρωτόπλαστη Εύα (Αυτή, στη συλλογή): από τα πλευρά του Αδάμ.
Πολλά –θεολογικά, ασφαλώς– μπορεί κανείς να αναφέρει για το ζήτημα της προέλευσης της γυναίκας, ωστόσο η Κλιγκάτση επιτυγχάνει να «καταβιβάσει» το μεταφυσικό σε πραγματικότητα. Η γλώσσα της ακολουθεί τους κραδασμούς των σωμάτων, ενώ τα σώματα γίνονται αγίες τράπεζες όπου μπορεί κανείς ν’ ακουμπήσει το ευαγγέλιό του.
Εκεί, νομίζω, είναι η ομορφιά της πρώτης συλλογής της Κλιγκάτση: μεταφέρει όσα το ανθρώπινο πνεύμα δημιουργεί στον εμπράγματο κόσμο, συνθέτοντας μία αμφίδρομη σχέση – ένα γαϊτανάκι με τα πάθη νου και σώματος. Αλλά, όπως μάλλον υπονοούν τα ποιήματα, αυτό είναι το τίμημα που οφείλει να πληρώσει ο άνθρωπος, εκείνος που θεώνει το σώμα και σωματοποιεί το θείο: να βρίσκεται μονίμως σκοινοβάτης στο τεντωμένο σκοινί που ενώνει την προσδοκία με την πραγματικότητα και τη δυνατότητα με την αδυναμία – τη σκέψη, τελικά, με την πράξη του έρωτα, την ίδια την ύπαρξη.
Τα «Πλευρικά» είναι η πρώτη προσπάθεια μιας ποιήτριας που τόλμησε, εν μέσω μεταμοντέρνας ομίχλης, να επιστρέψει στην καθαρότητα των συναισθημάτων, στην απλότητα της γλώσσας, μιλώντας για τα «δύσκολα» και τα προαιώνια. Και τα κατάφερε.