Η ιδέα μου φάνηκε από την αρχή πολύ ενδιαφέρουσα. Είναι μια νέα σειρά που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Πατάκης» στην Ελλάδα και έχει τίτλο «Save the story» και οι δημιουργοί της σειράς σκέφτηκαν ότι θα έχει ενδιαφέρον νέοι δημιουργοί να αφηγηθούν με τον δικό τους τρόπο κλασικές ιστορίες. Π.χ. ο Τζόναθαν Σουίφτ αφηγείται την ιστορία του Γκιούλιβερ· η Αλι Σμιθ, την ιστορία της Αντιγόνης· ο Αβραάμ Γεοσούα μας ξαναλέει την ιστορία του Ρασκόλνικοφ στο «Εγκλημα και τιμωρία» του Ντοστογιέφσκι. Με νέα, ιδιαίτερη, σύγχρονη εικονογράφηση που κάνει τις ιστορίες και την ιστορία της ανάγνωσης πιο φιλικές, για όλες τις ηλικίες.
Οταν είδα την είδηση (έχουν κυκλοφορήσει ήδη τα πρώτα πέντε βιβλία και είναι έτοιμα τα επόμενα πέντε της σειράς), σκέφτηκα ότι οι γείτονές μας οι Ιταλοί έχουν λύσει το πρόβλημα που εδώ ακόμα μας βασανίζει: πώς «πειράζουμε» τα κλασικά κείμενα δηλαδή. Μέχρι στιγμής το πείραγμα το έχουμε δει κυρίως στο θέατρο, ίσως και στον κινηματογράφο. Στα βιβλία τα εγχειρήματα του είδους είναι λιγότερα. Θυμήθηκα πόσο μελάνι έχει ξοδευτεί για να επικριθεί η ματιά ενός νέου σκηνοθέτη σ’ ένα κλασικό κείμενο, π.χ., οι οποίοι το μόνο που κάνουν είναι να «διαβάσουν» με το δικό τους βλέμμα, όσα τους λέει ένα παλαιότερο κείμενο.
Μα αυτό δεν είναι το ζητούμενο; Αυτή δεν είναι η συνέχεια στην τέχνη, στη σκέψη, σε όλα; Ταξιδεύουν τα κείμενα, ταξιδεύουν οι μουσικές, ταξιδεύουν τα έργα τέχνης. Και στο ταξίδι τους επηρεάζουν, διαμορφώνουν τους νεότερους, που ευχής έργον είναι να επαναχρησιμοποιούν με βάση τις δικές τους ανάγκες, μπολιάζοντάς τες με το γούστο της εποχής τους. Κι έτσι σώζονται, συνεχίζουν να ταξιδεύουν, ίσως με νέο περίβλημα, αλλά συνεχίζουν. Κι ο τίτλος της σειράς «Save the story» εκεί ακριβώς στοχεύει. Στη διαδικασία της διάσωσης του προϋπάρχοντος, με τρόπο που να μοιάζει νέο. Για να συνεχίσει το ταξίδι…