Από το ραδιόφωνο ακούγεται το «True love will find you in the end» του Daniel Johnston· δύο παράθυρα σε δύο τεράστιες μικροαστικές πολυκατοικίες του Μπουένος Αϊρες βλέπουν στον δρόμο· από το ένα κοιτάζει ο Μάρτιν, από το απέναντι η Μαριάνα· είναι δύο ταλαιπωρημένοι από την κρίση που μαστίζει τη χώρα νέοι. Το 2011, ο Gustavo Taretto σκηνοθετεί την ταινία «Μεσοτοιχίες», αποπειρώμενος να αναπαραστήσει την πρωτεύουσα της Αργεντινής που μαστίζεται από την οικονομική κρίση που ξέσπασε το 2001· ο σκηνοθέτης καταγράφει τα ξέφτια που άφησε το «κραχ» και τις μικροελπίδες που ζωντανεύουν στους κατοίκους της αργεντίνικης μητρόπολης, οι οποίοι αναζητούν τρόπους να ξεχαστούν και να επιβιώσουν.
Αυτό συμβαίνει στις πόλεις που πληγώθηκαν από την κατάρρευση της οικονομίας τους. Σημασία, όμως, έχει, σε δεύτερο στάδιο, να μπορέσεις να εντάξεις τον εαυτό σου σε μια κάποια «κανονικότητα», αν, ασφαλώς, αποφασίσεις να μείνεις στη χώρα. Αυτή η «κανονικότητα», όταν τα υλικά αγαθά στερεύουν, απαιτεί ευελιξία σκέψης και, πάνω απ’ όλα, όρεξη.
Σ’ αυτό το πνεύμα, η Nurit Kasztelan, ποιήτρια και πρώην οικονομολόγος, αποφάσισε, πρώτη, να μοιραστεί την αγάπη της για τα βιβλία, δημιουργώντας βιβλιοπωλείο σε μια μικρή «κρυψώνα» στο σπίτι της. Μια εκτεταμένη βιβλιοθήκη, πάγκοι με βιβλία, ράφια και ραφιέρες γεμάτα με βιβλία έγιναν χώροι όπου συγκεντρώνονται οι «μυημένοι»· εξάλλου, όλα γίνονται «στο μιλητό». Το Μπουένος Αϊρες, εξάλλου, είναι η πόλη με τα περισσότερα βιβλιοπωλεία ανά κάτοικο στον κόσμο, πράγμα που, αν μη τι άλλο, αποδεικνύει ότι οι Αργεντίνοι διαβάζουν.
Πίσω από κλειστές πόρτες που ούτε καν παραπέμπουν σε βιβλιοπωλείο, οι κρυφοί αυτοί χώροι, που από ένας έγιναν περισσότεροι στην πόλη, μετατρέπουν το σπίτι σε μια νέα απόπειρα, αφενός, να επιβιώσει ο «βιβλιοπώλης» και, αφετέρου, να κάνει αυτό που αγαπά, «δίχως την “εμπορικότητα” ενός μεγάλου βιβλιοπωλείου», όπως αναφέρει στο lithub.com η Adriana Moran Sarmiento, δημοσιογράφος από τη Βενεζουέλα, που βρέθηκε στο Μπουένος Αϊρες και έκανε το δικό της κρυφό βιβλιοπωλείο.
Οι επισκέπτες μπορούν να πιουν καφέ, να κουβεντιάσουν, ακόμη και να δειπνήσουν με τον ιδιοκτήτη. Ετσι, μια παράδοξη, υπόγεια διαδρομή ενώνει τους ανθρώπους, όπως ακριβώς συμβαίνει με όσους δημιουργούν μικρούς πυρήνες αλληλοβοήθειας, δίχως να περιμένουν το (κρατικό ή οικογενειακό) μάννα εξ ουρανού.
Τα σπίτια στο Μπουένος Αϊρες, πλέον, δεν κρύβουν μόνο τον καθημερινό πόνο της επιβίωσης· μπορεί, χτυπώντας ένα κουδούνι, να σου ανοίξει ένας αυτοσχέδιος βιβλιοπώλης που έχει κάνει το σπίτι του τόπο συνάντησης – και, κυρίως, ζωής.