ΠΟΙΗΣΗ. Υπάρχει μία πολύ νέα, ηλικιακά, μαγιά ποιητών και ποιητριών, η οποία δίνει μια νέα πνοή στα νεοελληνικά γράμματα. Πολλοί εξ αυτών χρησιμοποιούν την πρόσφατη ποιητική παράδοση προσαρμόζοντάς τη στο σήμερα. Αξιο παρατήρησης, βέβαια, είναι ότι ο Βασίλης Στεριάδης και ο Θωμάς Γκόρπας μοιάζουν εμφανείς σε αρκετούς κατά πολύ νεότερους ποιητές. Ισως έχει έρθει η ώρα για την εις βάθος μελέτη της ποίησης των δύο αυτών σπουδαίων υπερμάχων του (αυτο)σαρκασμού.
Μια περίπτωση συγκερασμού της παράδοσης και του σήμερα είναι η Μαρία Αγγελοπούλου (γενν. 1988). Με προμετωπίδα απόσπασμα από τον «κ. Ιβο» του Βασίλη Στεριάδη και με τη στεριαδική σκευή υπό μάλης, η πρωτοεμφανιζόμενη ποιήτρια συνοδεύει τα ποιήματά της με την ορμή που επιτάσσει το παρόν – το δικό της κυρίως, αλλά και, γιατί όχι, και των υπολοίπων. Η υποκειμενική ματιά της στα «πράγματα» εισβάλλει με επίμονες αξιώσεις να καταστεί σημαία που δηλώνει τον ποιητικό θυμό και, ταυτόχρονα, την αισθηματική αφοσίωση στη ζωή.
Η «Απουσιολόγος» της (εκδ. Θράκα, 2016) λειτουργεί, ως τίτλος, επιτελεστικά· με οργανωτικότητα και προσοχή στη λεπτομέρεια, τοποθετεί όσα λείπουν και όσα είναι παρόντα: αφενός, την οργισμένη λύπη της απουσίας κατανόησης του έξω κόσμου και, αφετέρου, τη σαρκαστική χαρά, στα όρια της υπέροχης και δημιουργικής μανίας, που παρέχει η παρουσία της ποίησης ως οδηγίας στο ταξίδι της ενηλικίωσης. Για τη Μαρία Αγγελοπούλου, η ποίηση φαντάζει διαβατήριο από τον κόσμο της αδιαφορίας στον πλανήτη όπου όλα συνοδεύονται από την άμεση κατανόηση στο ποιητικό εγώ που ψάχνει συνοδοιπόρους.
Μένει να φανεί εάν αυτή η διαδρομή διαθέτει παγκάκια να ξαποστάσεις. Τα κατάλληλα εργαλεία υπάρχουν.