« […] Την έβλεπα να ζαχαρώνει έναν άλλον τύπο. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να παίζω με την τρύπια φόδρα από το παλιό παλτό του παππού μου. Δεν ήταν και στα καλύτερά του, αλλά δεν ήθελα να το αποχωριστώ. Και τώρα, ήταν το στήριγμά μου. Αν δεν μπορούσα να παίξω μ’ εκείνη, θα το έκανα με το παλτό μου. […] Ξαφνικά, βρέθηκα να της σφίγγω το χέρι, προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσω τα σπαστά αγγλικά της. […] Είχε έρθει μόνο για μία εβδομάδα κι ήθελα να περάσει μια αξέχαστη νύχτα. Αλλά πώς; Τετάρτη; Τι να κάναμε; Η λύση είναι απλή όταν έχεις σύμμαχό σου το Μανχάταν. Υπήρχε κάτι να κάνουμε την Τετάρτη. Το εστιατόριο Παράθυρο στον Κόσμο, το οποίο παλιότερα φάνταζε αποπνικτικό κι υπερτιμημένο, σωστός εφιάλτης, τώρα είχε γίνει φίνο. […] Ηταν ώρα να ξεχυθούμε στους δρόμους. Φεύγοντας, ψάχνω την γκαρνταρόμπα. Τότε, όμως, ανοίγει το ασανσέρ. Και είναι άδειο. Τελείως άδειο, ούτε ψυχή. Το παλτό του παππού μου. Η γκαρνταρόμπα. Ξέρεις κάτι, σκέφτηκα, είναι απλά ένα άθλιο παλτό. Αρπάζω το χέρι της και χιμώ στο ασανσέρ. […] Το πρώτο μας φιλί ήταν τέλειο. Ηταν τόσο τέλειο που θα κρατούσε για πάντα αν η Γη δεν υπήρχε. Δεν το ξαναείδα εκείνο το παλτό. Συγγνώμη, παππού. Τι να κάνουμε».
Τα αποσπάσματα που προδημοσιεύει η «Κ» προέρχονται από το διήγημα «Το πρώτο φιλί» του γνωστού σκηνοθέτη Ντάρεν Αρονόφσκι σε μετάφραση της Ελένης Ρίζου, το οποίο γράφτηκε έναν χρόνο μετά την τρομοκρατική επίθεση στους Δίδυμους Πύργους της Νέας Υόρκης. Η ιστορία του Αρονόφσκι, τοποθετημένη τον Σεπτέμβριο του 1997, θυμίζει μια εποχή ανεμελιάς και ασφάλειας που πια αναζητείται, και θα παρουσιαστεί μαζί με μια σειρά διηγημάτων μικρής φόρμας από Ελληνες και ξένους συγγραφείς στο επετειακό λογοτεχνικό αφιέρωμα «Ιστορίες Μπονζάι για το Σημείο Μηδέν» που διοργανώνεται με αφορμή τα 15 χρόνια μετά τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου στην Eλληνοαμερικανική Ενωση. Στα χρόνια που ακολούθησαν την επίθεση, το αίσθημα της ασφάλειας στον δυτικό κόσμο κλονίστηκε. Η αλλοίωση της καθημερινότητας όχι μόνο στην Αμερική αλλά και στην Ευρώπη, που χτυπήθηκε από τρομοκρατικές επιθέσεις, οι ψυχολογικές επιπτώσεις που αθροίζονται στους πολίτες ήταν ορισμένοι από τους παράγοντες που έδωσαν την αφορμή στην ομάδα του λογοτεχνικού ιστολογίου «Πλανόδιον – Ιστορίες Μπονζάι» να εξετάσει λογοτεχνικά εκείνη την περίοδο. «Ζούμε σε μια πραγματικότητα όπου βιώνουμε τις επιπτώσεις εκείνης της επίθεσης όλο και πιο έντονα, όλο και πιο βαθιά», σημειώνει η συγγραφέας και συνδιευθύντρια του ιστολογίου Ηρώ Νικοπούλου. Η ομάδα του «Πλανόδιον» απευθύνθηκε σε 35 αναγνωρισμένους Ελληνες συγγραφείς οι οποίοι ανταποκρίθηκαν με διηγήματα για την 11η Σεπτεμβρίου και, ακόμη, συγκέντρωσε και μετέφρασε 27 κείμενα ξένων συγγραφέων ορισμένα από τα οποία εκδίδονται για πρώτη φορά. Σε αυτά προστίθενται ακόμη 25 διηγήματα από νέους συγγραφείς τα οποία επιλέχθηκαν ύστερα από ανοιχτή πρόσκληση σε συνεργασία με τη μηνιαία επιθεώρηση βιβλίου «Books’ Journal» δημιουργώντας ένα συγγραφικό παλίμψηστο διαφορετικών προσεγγίσεων που θα εκδοθεί σε έναν συλλογικό τόμο. «Η επίθεση ήταν ένα πολύ μεγάλο σοκ για τον δυτικό κόσμο, που ράγισε τη βεβαιότητα της ασφάλειας που νιώθαμε. Ωστόσο δεν νομίζω πως έχουμε πάρει κάποιο δίδαγμα, δεν είμαι αισιόδοξη σε αυτό. Ηταν η αρχή για να ξηλωθεί ένα πουλόβερ που συνεχίζει να ξηλώνεται και εμείς κάνουμε μπαλώματα», τονίζει η κ. Νικοπούλου.
Παντοτινό βίωμα
Στο βιβλίο «Ανθρωπος σε πτώση» ο συγγραφέας Ντον ΝτεΛίλο περιγράφει πως τα κομμάτια της σάρκας του βομβιστή εκτοξεύονται με δύναμη και «παγιδεύονται» στο σώμα όσων βρίσκονται σε ακτίνα βολής, και δημιουργούνται αυτό που ο συγγραφέας ονομάζει «οργανικά θραύσματα». Με άλλα λόγια, η τρομοκρατική επίθεση γίνεται ένα με το θύμα, ένα παντοτινό βίωμα, και στο επετειακό αφιέρωμα η τρομοκρατία θα έρθει αντιμέτωπη με τη λογοτεχνία, την τέχνη που έχει τη δύναμη να εισχωρεί το ίδιο βαθιά μέσα στις συνειδήσεις αφήνοντας όμως ένα θετικό αποτύπωμα γόνιμου προβληματισμού.
«Ιστορίες Μπονζάι για το Σημείο Μηδέν», Eλληνοαμερικανική Ενωση, 12/9, 8 μ.μ.