Το «ματωμένο φεγγάρι» της περασμένης Παρασκευής

Το «ματωμένο φεγγάρι» της περασμένης Παρασκευής

2' 21" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

​​​​Σελήνη έχει ένα στοιχείο που στέκεται έξω απ’ τον χρόνο ή έστω πέρα από το μήκος του χρόνου που εμείς μπορούμε να φανταστούμε: η ιστορία της διάσπαρτης με κρατήρες επιφάνειάς της που βλέπουμε μέσα από τα κιάλια ή το τηλεσκόπιο. Ενώ εμείς πάνω στη Γη ζούμε σε περιοχές που περιβάλλονται από γήινους βράχους ηλικίας κάποιων χιλιάδων χρόνων, με μία και μόνο ματιά στη Σελήνη μάς δίνεται ολόκληρο το πανόραμα των 4,5 δισεκατομμυρίων χρόνων της ιστορίας της».

Αυτά γράφει ο Ντέιβιντ Λέβι (David H. Levy) στο βιβλίο του «Stary Night. Astronomers and Poets Read the Sky» (Prometheus Books). Το βιβλίο του Λέβι το ανασύρει από τα ράφια του κάθε τόσο ο κύριος Γκρι (βλέπε και «Οπως το πέρασμα ενός κομήτη», 19.1.2014). Ο λόγος που το θυμήθηκε αυτήν τη φορά ήταν πολύ συγκεκριμένος: η εμφάνιση της λεγόμενης «ματωμένης Σελήνης», προχθές την Παρασκευή, αυτού που οι αστρονόμοι ορίζουν ως «ολοκληρωτική σεληνιακή έκλειψη». Ηταν επίσης ένας τρόπος να παρηγορηθούμε λίγο για τις φονικές πυρκαγιές…

«Θυμάσαι που πριν από λίγες Κυριακές μιλούσαμε για το “Κilling Moon" των Echo and the Bunnymen;» με ρώτησε ο κύριος Γκρι, καθώς ετοιμαζόμασταν να παρατηρήσουμε το φαινόμενο. Το θυμόμουν· το «κάψαμε» το ωραίο αυτό τραγούδι. Θα ταίριαζε στη συγκυρία.

Ο κύριος Γκρι δεν πτοήθηκε. Καθώς είχε πάει εννέα η ώρα και η σεληνιακή έκλειψη ξεκινούσε, πρότεινε να απαριθμήσουμε αγαπημένα μας φεγγαρίσια τραγούδια. Ξεκίνησε αυτός πρώτος. «Λοιπόν: το “Sister moon" του Στινγκ, από το άλμπουμ “…Nothing Like the Sun" (1987), όπου δεσπόζει το αιθέριο σαξόφωνο του Μπράντφορντ Μαρσάλις».

Τον πήγα πολύ πιο πίσω, στο «Moonlight Serenade» που ο Γκλεν Μίλερ ηχογράφησε τον Απρίλιο του 1939. Δέκα χρόνια μετά, ο πατέρας μου το άκουγε στο Σαν Αντόνιο του Τέξας σε δίσκο 78 στροφών. Αν ένα τραγούδι μού θυμίζει εκείνον, είναι αυτό.

«Μιας και με πήγες τόσο πίσω», είπε ο κύριος Γκρι, «πάρε μια Μπίλι Χόλιντεϊ: “What a Little Moonlight Can Do", το μικρό διαμάντι που ηχογράφησε με την ορχήστρα του Τέντι Ουίλσον στις 2 Ιουλίου του 1935».

Του απάντησα με ολόκληρο το άλμπουμ «The Dark Side of the Moon» των Πινκ Φλόιντ (1973). «Τι λες για το “Fly me to the Moon", στην ερμηνεία του Τόνι Μπένετ, το 1965;» Οντως· αριστούργημα. Οπως και το «Moondance» (1970) του Βαν Μόρισον και το κλασικότερο όλων, το «Blue Moon». «Σε ποια ερμηνεία απ’ όλες;» Φρανκ Σινάτρα το 1954, Ελβις το 1956.

Καθώς ακούγαμε όλα αυτά τα κομμάτια στο YouTube, το κόκκινο φεγγάρι από πάνω μας παρέμενε αναλλοίωτο. Σε αντίθεση με την έκλειψη του Ηλίου που διαρκεί λίγα λεπτά, η ολική έκλειψη Σελήνης παίρνει κάμποσες ώρες. Κι εμείς είχαμε πια νυστάξει. Αποχαιρετήσαμε το φεγγάρι με το «The Moon» που η Cat Power ηχογράφησε το 2006. Καθώς μας έπαιρνε ο ύπνος, σκεφτόμασταν τους στίχους της. «Το φεγγάρι δεν είναι μόνον όμορφο / είναι τόσο μακριά / το φεγγάρι δεν είναι μόνον παγωμένο / είναι εδώ για να μείνει».

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή