Μαντέλα, ο σύζυγος, ο πατέρας

Μαντέλα, ο σύζυγος, ο πατέρας

3' 35" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Συγκινητικές και αποκαλυπτικές είναι οι επιστολές που περιλαμβάνονται στο βιβλίο «Νέλσον Μαντέλα – Γράμματα από τη φυλακή» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Κλειδάριθμος» στις 21 Νοεμβρίου, σε επιμέλεια της Σαμ Βέντερ και μετάφραση Γιώργου Μαραγκού.

Στον ογκώδη τόμο συγκεντρώθηκαν επιστολές, με τη βοήθεια της εγγονής του εμβληματικού προέδρου της Νότιας Αφρικής, Ζαμασουάζι Ντλαμίνι – Μαντέλα, που έγραψε ο Νέλσον Μαντέλα στη σύζυγό του Γουίνι και στα παιδιά του, στις Αρχές των φυλακών, σε πολιτικούς, φίλους και συναγωνιστές του κατά τις τρεις δεκαετίες που πέρασε έγκλειστος για τον αγώνα του κατά του Απαρτχάιντ.

Μέσα από τις επιστολές που συνοδεύονται από φωτογραφίες, γλωσσάρι, χάρτες, χρονολόγιο, ο αναγνώστης θα γνωρίσει ξανά τον Μαντέλα όχι μόνο ως πολιτικό και ιδεαλιστή, αλλά και ως σύζυγο και πατέρα που βίωσε μέσα από τη φυλακή τον θάνατο της μητέρας του και του πρωτότοκου γιου του. Η «Κ» προδημοσιεύει μια χαρακτηριστική επιστολή προς την κόρη του Ζενάνι Μαντέλα, την 1η Μαρτίου 1971, στην οποία προσπαθεί να χωρέσει χαρά, πατρικές συμβουλές και άγχη αλλά και να κρύψει τον πόνο του που δεν έβλεπε τα παιδιά του να μεγαλώνουν.

«Αγαπημένη μου,

Την Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου ήταν τα δωδέκατα γενέθλιά σου και τον Ιανουάριο σου είχα στείλει μια κάρτα με τα συγχαρητήρια και τις ευχές μου. Την έλαβες; Επαναλαμβάνω: Χρόνια πολλά.

Δεν είναι εύκολο να πιστέψω πως η Ζενί μας, που ήταν ένα μωράκι την τελευταία φορά που την είδα, είναι πλέον μεγάλο κορίτσι που πάει πρώτη γυμνασίου στο οικοτροφείο και κάνει μαθήματα που ποτέ δεν είχα εγώ στο σχολείο, όπως γαλλικά, φυσικές επιστήμες και μαθηματικά. Θυμάμαι ακόμα πολύ καλά τη νύχτα που γεννήθηκες το 1959. Την 4η Φεβρουαρίου της χρονιάς εκείνης γύρισα σπίτι πολύ αργά και βρήκα τη μαμά πολύ ανήσυχη. […]

Η γέννα σου ήταν μεγάλη ανακούφιση για εμάς. Μόνο τρεις μήνες πριν από αυτό, η Μαμά είχε περάσει δεκαπέντε μέρες στη φυλακή υπό συνθήκες που ήταν επικίνδυνες για μια γυναίκα στην κατάσταση της. […] Καταλαβαίνεις ότι παραλίγο να γεννηθείς στη φυλακή; Δεν υπάρχουν πολλοί που να έχουν γνωρίσει την εμπειρία της φυλακής πριν καν γεννηθούν. Ησουν μόνο 25 μηνών όταν έφυγα από το σπίτι και, παρότι σε συναντούσα συχνά μέχρι τον Ιανουάριο του 1962 όταν και έφυγα από τη χώρα για ένα σύντομο διάστημα, δεν ζήσαμε ποτέ ξανά στο ίδιο σπίτι.

Πιθανότατα δεν θα θυμάσαι ένα περιστατικό που με συγκίνησε πάρα πολύ εκείνη την εποχή και το οποίο ποτέ δεν μου αρέσει να σκέφτομαι. Προς το τέλος του 1961 σε έφεραν στο σπίτι ενός φίλου και όταν έφτασες εγώ περίμενα ήδη εκεί. Δεν φορούσα ούτε μπουφάν ούτε καπέλο. Σε πήρα στην αγκαλιά μου και για περίπου δέκα λεπτά αγκαλιαζόμασταν και φιλιόμασταν και μιλούσαμε. Τότε ξαφνικά έκανες σαν κάτι να θυμήθηκες. Με έσπρωξες μακριά και άρχισες να ψάχνεις το δωμάτιο. Σε μια γωνιά βρήκες τα υπόλοιπα ρούχα μου. Αφού τα μάζεψες, μου τα έδωσες και μου ζήτησες να έρθω σπίτι. Κρατούσες το χέρι μου για αρκετή ώρα, τραβώντας με απελπισμένη και ικετεύοντας με να γυρίσω. Ηταν μια πολύ δύσκολη στιγμή και για τους δυο μας. Αισθανόσουν ότι είχα εγκαταλείψει εσένα και τη Μαμά και αυτό που ζητούσες ήταν λογικό. […] Το 1961 ήσουν τόσο μικρή, που ήταν δύσκολο να προσπαθήσω να σου εξηγήσω τη συμπεριφορά μου και η ανήσυχη έκφραση που είδα στο πρόσωπό σου με στοίχειωνε για μήνες μετά. […] Θα μπορέσεις να με επισκεφθείς το 1975 όταν και θα έχεις γίνει δεκαέξι ετών. […] Είδα τη σημείωση που έγραψες στο πίσω μέρος του γράμματος όπου ζητούσες στον ταχυδρόμο να στείλει αμέσως το γράμμα και του λες: «Γίνε σαν τον Ελβις και πέτα, φίλε, πέτα».

Η μουσική του Ελβις είναι πολύ ζωηρή και δημοφιλής και χαίρομαι που μαθαίνω ότι αρέσει και σ’ εσένα. Ελπίζω να σου αρέσει και η μουσική της Μίριαμ Μακέμπα, του Μοχαπελόα, του Καλούζα, του Τιαμζάζε, του Πολ Ρόμπσον, του Μπετόβεν, του Τσαϊκόφσκι. Και ακόμα πιο σημαντικό είναι ότι πιστεύω πως μια μέρα θα μπορέσεις να συνθέσεις, να τραγουδήσεις και να παίξεις τη δική σου μουσική ή μήπως προτιμάς να γίνεις αστέρι του μπαλέτου, εκτός από επιστήμονας, γιατρός ή δικηγόρος;

Τι παιχνίδια παίζεις; Το μπάσκετ, η κολύμβηση ή ο στίβος, ειδικά τα αγωνίσματα δρόμου (δηλαδή τρέξιμο) θα σε κρατήσουν γερή και δυνατή και θα σου δώσουν τη χαρά να βοηθήσεις το κολέγιό σου να πάρει νίκες. Δοκίμασε την τύχη σου, αγαπημένη μου. […]

Πολλή αγάπη και μπόλικα φιλιά.

Στοργικά δικός σου,

Τάτα.»

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή