«Λάτρευα τον Φατς Ντόμινο αλλά δεν ήξερα γιατί, δεν καταλάβαινα τι λένε οι στίχοι του αλλά τον λάτρευα» λέει ο Ντέιβιντ Μπόουι σε κάποιο σημείο του «Moonage Daydream». Ή κάτι τέτοιο. Τι σημασία έχει άλλωστε η απόλυτη πίστη στην κυριολεξία, τη γραμμικότητα, την «κανονικότητα» σε αυτό το ντοκιμαντέρ του Μπρετ Μόργκεν;
Από αυτή την τυφλή λατρεία, όμως, σε πρόσωπα κοριτσιών στο κοινό, κόκκινες χαίτες αγοριών, άλλα κορίτσια που κλαίνε που δεν είδαν τον «Thin White Duke» να φεύγει από τα παρασκήνια της συναυλίας κι άλλα που τα πρόσωπά τους λάμπουν επειδή του έπιασαν το χέρι ξεκινάει μια διαδρομή που αναζητάει σε κάθε της βήμα τον Θεό.
Ο Ντέιβιντ Μπόουι βρίσκεται ξαπλωμένος. Μια ακατέργαστη υγρή μάζα καλύπτει το πρόσωπό του για να πλάσει το εκμαγείο του. Το είδωλο μόλις γεννήθηκε. Θα το σπάσει και θα το ξαναφτιάξει δεκάδες φορές, μπορεί και χιλιάδες και εκατομμύρια, κάθε στιγμή του Μπόουι ήταν μια αναμέτρηση με την έννοια του εαυτού.
Για κάθε, όμως, απολλώνια φιγούρα του, το διονυσιακό σκάβει και σκάβει και σκάβει, ψάχνει να βρει κάτι λιγότερο φευγαλέο ή κάτι που ορθότερα, νοηματοδοτεί το φευγαλέο της ύπαρξής μας. Κάποιοι φαίνονται να το βρίσκουν έστω και στιγμιαία στο πρόσωπό του Μπόουι, ο ίδιος το ψάχνει ανάμεσα σε αναζητήσεις, νοητικές, καλλιτεχνικές, γεωγραφικές, από τη Νέα Υόρκη στο Βερολίνο, την Αφρική, την Ιαπωνία και πάλι πίσω, ανάμεσα στον Βούδα και τον Νίτσε.
Είναι σχεδόν φιλοσοφικό αυτό που συμβαίνει μέσα στον καταιγισμό εικόνων και ήχων από το διάστημα, από τον Μπόουι στη σκηνή, σε άβολες ενίοτε συνεντεύξεις και φουτουριστικές σκάλες, τον Φρανκενστάιν και τις ταινίες του Κιούμπρικ, το «Metropolis», τον Πόλοκ, το δυαδικό σύστημα. Κι αυτό γιατί ανάμεσα σε όλα αυτά τα στοιχεία που με μεγάλη φροντίδα φαίνεται να παρέταξε στη σειρά ο Μόργκεν στην οθόνη, όλα τα επιμέρους νοήματα ενώνονται για να αγκαλιάσουν το χάος, όπως θα ήθελε άλλωστε κι ο ίδιος ο Μπόουι.
Εδώ δεν ήρθατε για να μάθετε την ιστορία του Ντέιβιντ Μπόουι. Τουλάχιστον όχι με την ορθόδοξη έννοια. Καμία εγκυκλοπαιδική διατυπώση, καμία έγνοια να τα πούμε όλα, καμία εξύμνηση κατορθωμάτων. Κι όμως το φιλμ τον λατρεύει σαν Θεό, ακόμα και τις στιγμές που τον αποκαθηλώνει. Μπορεί να ξέρετε τα πάντα, μπορεί και τίποτα για αυτόν η ουσία του περιμένει εδώ σε κάθε καρέ που θέλει να βιωθεί για να μετατρέψει τη θέαση του ντοκιμαντέρ σε εμπειρία.
Κι ύστερα ο Ντέιβιντ Τζόουνς κάθεται στο ντιβάνι. Τηλεοπτικές ερωτήσεις, πώς ήταν η σχέση σου με τη μητέρα σου, ο πατέρας μου έχει πεθάνει, δεν τη βλέπω συχνά, μπορείς να αγαπάς κάποιον από απόσταση.
Κι όταν τα πράγματα κάπως ξεδιαλύνονται για το αγόρι από το Λονδίνο έρχεται η δεκαετία του ‘80 κι ύστερα του ‘90, κοντεύουμε να φτάσουμε στο σήμερα με ταχύτητα που μοιάζει κεκτημένη. Ο Μπόουι έχει αλλάξει αρκετές φορές δέρμα, πλέον μπορεί να το πάει πιο ήρεμα. Γεμίζει στάδια, βρίσκει την αγάπη στην Ιμάν, η αφήγηση στρώνει (ίσως για περισσότερη ώρα από όσο χρειαζόταν) παράλληλα με τη ζωή του.
Ο Θεός έχει πεθάνει, οι άνθρωποι πρέπει να γίνουν οι ίδιοι θεοί (Νίτσε).
Ο Μπόουι ήταν ο «Άνθρωπος που Έπεσε στη Γη» πριν τον βαφτίσει έτσι ο Νίκολας Ρεγκ. Όσο θα μείνει σε αυτή, θα κονταροχτυπηθεί με το φαίνεσθαι και το είναι. Θα ψάξει τον Θεό και θα τον βρει μέσα του. Κι ας φτάνει πλέον να μας λέει αντίο από τα άστρα και το διάστημα, εκεί από όπου ήρθε και επιστρέφει, στην αιώνια μήτρα του κόσμου.
Το «Moonage Daydream» του Μπρετ Μόργκεν προβάλλεται στις αίθουσες σε διανομή της Tulip.