Φωτογραφίες: Νίκος Κοκκαλιάς
Ακούστε το άρθρο
Δεν υπάρχει κάποιος που να μεγάλωσε στην Ελλάδα του ’80 και κυρίως του ’90 και διαλύοντας το ψηφιδωτό εκείνων των χρόνων δεν θα βρει και μερικά κομμάτια στα οποία έχουν εγγράψει τα τραγούδια του Κώστα Μπίγαλη. Από «Του Αιγαίου τα Μπλουζ» μέχρι τη «Ρίνα Κατερίνα», τη «Μικρή Μέλισσα» και άλλα υποκοριστικά και χαριτωμένα που του άρεσε να χρησιμοποιεί συχνά στα χιτ μιας εποχής που αντηχεί ακόμη σε κάθε πάρτι που τιμά την εγχώρια ποπ.
Πριν βέβαια γράψει τα «τραγούδια της ανεμελιάς», ο Κώστας Μπίγαλης είχε δοκιμάσει την τύχη του και σε άλλα πράγματα. Μεταξύ άλλων «έπαιξε» με το όνομά του, το έκανε Big Alice και με όχημα αυτό το σχήμα κυκλοφόρησε έναν αγγλόφωνο δίσκο που περιείχε και τη new wave επιτυχία «I Miss You». Οσοι δεν είναι υποψιασμένοι μάλλον ποτέ δεν θα υπέθεταν εύκολα ποιος βρίσκεται πίσω από το κομμάτι.
Αυτό έγινε πριν από ακριβώς 40 χρόνια, και τώρα ο Κώστας Μπίγαλης ετοιμάζεται να κυκλοφορήσει τον δεύτερο δίσκο του ως Big Alice. Το «Second Time Around» θα είναι ένα διπλό άλμπουμ με τραγούδια που γράφτηκαν στην πορεία των τεσσάρων αυτών δεκαετιών, σαν ένα ημερολόγιο όσων έκαναν οι Big Alice όσο βρίσκονταν πίσω από τα φώτα. «Reunion» δεν κάνουν μόνο οι Big Alice, αλλά και η φανταστική μπάντα που στήθηκε στο ομώνυμο μιούζικαλ που θα ανέβει στο Παλλάς και θα συμμετέχει ο Κώστας Μπίγαλης, για να μοιράσει λίγη ακόμα νοσταλγία για τις δεκαετίες με τις οποίες συνδέθηκε.
Τον συναντήσαμε στο στούντιο που έχει φτιάξει στο πατρικό του σπίτι, στη Νέα Χαλκηδόνα, όπου ζει μέχρι και σήμερα. Μίλησε για όλα, αφού απεκδύθηκε, αλλά δεν σνόμπαρε, την ταμπέλα του ποπ. Απλώς έχει μερικά ακόμα όνειρα που περιμένουν. Οπως το να γράψει κινηματογραφική μουσική. Το ίδιο βράδυ πάντως μετά τη συνάντησή μας θα πήγαινε να δει τον «Εμφύλιο Πόλεμο» του Αλεξ Γκάρλαντ. Ισως να πήρε κάποιες ιδέες.
Μεγάλωσα εδώ, στη Νέα Χαλκηδόνα, λαϊκή γειτονιά. Από την πλευρά του πατέρα μου είμαι από τη Μικρά Ασία και από της μητέρας μου από τη Ρούμελη, από ένα χωριουδάκι που λέγεται Λευκαδίτι. Οταν ήμουν μικρός οι κάτοικοι του χωριού έκαναν πανηγύρια στην Αθήνα. Ενώ ήμουν πολύ ζωηρό παιδί, μια φορά όταν ξεκίνησε να παίζει η ορχήστρα, άφησα το παιχνίδι, πήγα μπροστά στους μουσικούς ακίνητος και άκουγα. Με βλέπει η μάνα μου και λέει στη θεία μου «Πήγαινε πάρ’ το αυτό από εκεί, θα κουφαθεί». Πάει η θεία μου να με τραβήξει, της λέω «Ασε με, ακούω».
Τη φωνή μου τη χρωστάω στη μαμά μου και στον μπαμπά μου. Ελεγαν συνέχεια στο σπίτι τραγούδια της παλιάς Αθήνας, Αττίκ, Χατζιδάκι. Θυμάμαι τραγούδια όπως το «Γεια σου Δημητρούλα», «Φέρτε μου ένα μαντολίνο», «Εφτά τραγούδια θα σου πω». Μαζευόντουσαν γύρω από το τραπέζι και γινόταν το σώσε.
Μέχρι 16-17 χρόνων έπαιζα ποδόσφαιρο. Τότε έπεσε μια κιθάρα στα χέρια μου, μου έδειξε ένας φίλος τρία ακόρντα και έγραψα το πρώτο μου τραγούδι.
Εφτιαξα μετά από λίγο ένα συγκρότημα με παιδικούς φίλους από τη γειτονιά. Επρεπε να κάνουμε πρόβες και ο πατέρας μου ήταν τόσο υποστηρικτικός, που κανόνισε με ένα φίλο του που είχε εργοστάσιο να μας παραχωρήσει ένα δωμάτιο. Τα άλλα παιδιά δεν μπορούσαν να αγοράσουν όργανα και πήγε κιόλας και νοίκιασε όργανα για όλο το συγκρότημα. Γινόταν ένας διαγωνισμός ερασιτεχνικών συγκροτημάτων και, επειδή ήμασταν οι ερασιτέχνες, κάναμε πρόβα τρεις μήνες ένα τραγούδι, μόνο αυτό ξέραμε. Καταφέραμε και πήραμε βραβείο.
Μου πρότειναν τότε προσωπικό συμβόλαιο. Είπα αρχικά τραγούδια άλλων συνθετών. Το 1976 ανέλαβε παραγωγός στην ΕΜΙ ο Τέρενς Κουίκ και με παρότρυνε να βγάλω δικά μου τραγούδια. Μου πρότεινε να βγω ως Αλέξης και, επειδή εγώ ήθελα να βγάλω τραγούδια σαν τρελός, είπα «δεν βαριέσαι».
Απολύθηκα από την αεροπορία το ’80 και μετά πήρα μέρος στη ροκ όπερα «Jesus Christ Superstar». Με αφορμή αυτό πήγα και σε δραματική σχολή, με έστειλε ο σκηνοθέτης, ο Δημήτρης Μαλαβέτας. Σε αυτόν οφείλω την εμπλοκή μου στο θέατρο.
Ταυτόχρονα τότε είχα κάνει ένα συμβόλαιο με τη CBS. Ο διευθυντής της εταιρείας ήταν Αμερικανός, είχε ακούσει ήδη ένα δικό μου αγγλόφωνο τραγούδι που είχα κάνει με τον Λουκά Σιδερά των Aphrodite’s Child και άλλο ένα. Το είχα βγάλει ήδη αυτά με το όνομα Big Alice.
Τη δεκαετία του ’80 υπήρχε μια μόδα για το αγγλόφωνο. Το 1984 κυκλοφόρησε το άλμπουμ Big Alice που είχε μέσα και το «I Miss You». Μεγάλη επιτυχία, είχε βγει σε 18 χώρες.
Είχα μεγάλη ανασφάλεια πώς θα πάει. Ολο αυτό ήταν πολύ ξαφνικό για μένα. Ο φίλος μου ο dj Leo είχε την ντισκοτέκ «Station One» στην Πατησίων. Με παίρνει μια μέρα τηλέφωνο και μου λέει: «Το κομμάτι έχει γίνει επιτυχία». Του λέω «άστα τώρα αυτά». Μου λέει: «Ελα εδώ να δεις». Βάζει το «I Miss You», και εκεί κατάλαβα.
Μετά από αυτό, το λογικό ήταν να κάνω έναν δεύτερο δίσκο. Υπήρχε μια διαφωνία με την εταιρεία και εγώ απογοητεύτηκα και δεν ξαναγύρισα.
Τώρα, μετά από ακριβώς 40 χρόνια, θα βγει το δεύτερο άλμπουμ Big Alice, το «Second Time Around». Για το κοινό είναι καινούργια κομμάτια, αλλά είναι τραγούδια που ηχογράφησα για διάφορους λόγους μέσα σε αυτά τα χρόνια.
Η αλλαγή από τον αγγλόφωνο στον ελληνικό στίχο δεν έγινε με σκοπό να κρατήσει τόσο. Από το ’86 έως το ’89 ήμουν στην Αμερική προσπαθώντας να κάνω αγγλόφωνη καριέρα. Αυτό μπήκε στον πάγο κάποια στιγμή. Είχα όμως και έναν άλλο φίλο στο Λος Αντζελες και ήθελα να πάω εκεί. Το 1989, λοιπόν, βγάζω το «Με τον Ηλιο στους Ιχθείς» με σκοπό να μαζέψω κάποια χρήματα για να ξαναφύγω. Αλλά ο δίσκος έγινε χρυσός.
Είχα συμβόλαιο και έβγαλα το 1992 το «Του Αιγαίου τα Μπλουζ», που έγινε πλατινένιος, και καπάκι το «Μικρή μου Μέλισσα» το 1993, διπλά πλατινένιος. Ολη αυτή η επιτυχία με κράτησε τελικά εδώ. Ηταν και η πρώτη φορά στη ζωή μου που έβγαλα λεφτά, ένιωθα και μια ασφάλεια. Αλλά όσο το έκανα αυτό, εξακολουθούσε να έχει μέσα μου μια αίσθηση προσωρινού.
Με «Του Αιγαίου τα Μπλουζ» σκεφτόμασταν ποιο να κάνουμε πρώτο single. Η κόρη μου ήταν τότε 14-15, της είπα να ακούσει τον δίσκο και να μου πει ποιο της αρέσει. Διάλεξε το ομώνυμο και το βγάλαμε πρώτο.
Από τη στιγμή που έκανα κάτι που άρεσε στον κόσμο, οι εταιρείες έβγαζαν λεφτά και ήταν όλοι ευχαριστημένοι, δεν ασχολούνταν κάποιος αρνητικά. Αυτό που μπέρδεψε λίγο τους φαν τους δικούς μου τη δεκαετία του ’90 ήταν που έκανα και λαϊκά. Ο τότε μάνατζέρ μου, Γιώργος Πατρινός, μου είχε πει «Κοίτα να δεις, αν δεν κάνεις λαϊκά, δεν θα βρούμε δουλειά». Και έκανα τον «Μύθο». Οταν ένας συνάδελφος με συνάντησε κάποια στιγμή μου είπε «Εσύ έκανες την πιο βίαιη αλλαγή από όλους». Μπορεί με αυτό να «ξενέρωσαν» κάποιοι φαν, αλλά προστέθηκαν και καινούργιοι.
Στον «Μύθο» (1997) υπήρχε και το «Μ’ αρέσει», το βιντεοκλίπ του οποίου είχε σκηνοθετήσει ο Γιώργος Λάνθιμος. Τον θυμάμαι αμυδρά, τότε ξεκινούσε, αλλά άμα το δεις το βιντεοκλίπ, είναι διαφορετικό από όλα τα άλλα. Φαινόταν από τότε ότι είχε ιδιαίτερη ματιά.
Είχα πάει στο Νάσβιλ το 2009 ως συνθέτης. Εκεί δειγματίζεις τη δουλειά σου στους publishers για να σε βάλουν μετά στις συνθετικές ομάδες. Με πίστεψε μία publisher μέσα σε λίγους μήνες, αλλά μετά από λίγο αυτή πούλησε το μερίδιό της και έφυγε από την εταιρεία. Μετά ήρθε η κρίση και γύρισα.
Δεν με ενόχλησε ποτέ να είμαι ο συνθέτης «πίσω από τα φώτα». Το αντίθετο. Είμαι άνθρωπος του στούντιο. Οταν ήμουν μικρός ονειρευόμουν να κάνω καριέρα, αλλά να βγαίνω στον δρόμο και να μη με αναγνωρίζει κανείς.
Να είμαι ειλικρινής, βέβαια, η δημοσιότητα δεν είναι και κάτι δυσάρεστο. Ημουν ισορροπημένος. Αλλά η απότομη δημοσιότητα κάπως με στένεψε, ένιωθα κάπως ότι πρέπει να προσέχω. Και υπήρχε και έλλειψη χρόνου.
Ετοιμάζουμε τώρα ένα μιούζικαλ στο Παλλάς, το «Reunion: the musical», με τη Μαντώ, την Πωλίνα και τη Σοφία Βόσσου. Είχα στο μυαλό μου κάποιο μιούζικαλ σαν το «Mamma Mia» και η Μαντώ μου είπε ότι κάτι τέτοιο μπορεί να το σκηνοθετήσει η Θέμις Μαρσέλλου. Παίζουμε ένα συγκρότημα της δεκαετίας του ’90 που μεταξύ μας έχουμε τσακωθεί και ξαναβρισκόμαστε λόγω μιας διαθήκης.
Από τις δεκαετίες του ’80 και του ’90 μου λείπει το ότι τα πράγματα ήταν πιο χαλαρά. Δύσκολα θα έγραφα τώρα τα κομμάτια που έκανα τότε.
Δεν έχω μετανιώσει για κάτι στην καριέρα μου. Επαιρνα τα πράγματα όπως έρχονταν πάντα. Δεν είχα ποτέ πλάνο, όποτε προσπάθησα να πάω με πρόγραμμα απέτυχα παταγωδώς. Είμαι του ενστίκτου.
Τώρα, πάντως, θα ήθελα να κάνω κινηματογραφική μουσική. Μέσα στην καραντίνα άρχισα να ψάχνω περισσότερο την κινηματογραφική μουσική και ακούω επίσης τα τελευταία χρόνια πολλή κλασική μουσική, Σοστακόβιτς, Στραβίνσκι.
Δεν μπορώ να ακούσω πια ποπ μουσική. Παρόλο που είμαι εγγεγραμμένος ως ποπ καλλιτέχνης με αυτά που έχω κάνει έως τώρα. Αλλά το από εδώ και πέρα, ούτε και εγώ δεν το ξέρω για τον εαυτό μου. Σίγουρα, όμως, δεν θα είναι ποπ.
Και οι δύο μεγάλες μου αγάπες, η μουσική και το ποδόσφαιρο, έχουν μεγάλες χαρές και μεγάλες απογοητεύσεις. Χθες, ας πούμε έχασε η ΑΕΚ από τον ΠΑΟΚ και από εκεί που ήμασταν στα ουράνια τώρα πέσαμε. Αλλά πάμε πάλι από την αρχή. Οπως στη μουσική δηλαδή.