Φωτ.: AP Photo/Chris Pizzello
Ακούστε το άρθρο
Με έναν τρόπο, τα φετινά Οσκαρ ήταν τα Οσκαρ του γνώριμου. Οι περισσότερες προβλέψεις για τις πιο πολλές κατηγορίες της 96ης διοργάνωσης επικυρώθηκαν και από τη σκηνή του Dolby Theater του Λος Αντζελες το βράδυ της Κυριακής, εκεί όπου τα βραβεία της Ακαδημίας ήρθαν να κλείσουν τη λεγόμενη «περίοδο των βραβείων» που κινήθηκε σε έναν σχετικό κύκλο επανάληψης.
Ολα έδειχναν πως με το «Οπενχάιμερ» ο Κρίστοφερ Νόλαν θα έπαιρνε από την Ακαδημία το Οσκαρ που αυτή του «χρώσταγε»: ένας από τους σπουδαιότερους σκηνοθέτες του 21ου αιώνα έχει επιτέλους ένα Οσκαρ Σκηνοθεσίας στη συλλογή του, διόλου τυχαία, για την ίσως «πιο Οσκαρ» ταινία της καριέρας του (απολύτως ταιριαστά το βραβείο τού απένειμε ο Στίβεν Σπίλμπεργκ).
Στο δίλημμα «Barbie εναντίον Οπενχάιμερ» τα Οσκαρ, όπως αναμενόταν, τοποθετήθηκαν υπέρ του δεύτερου, αναδεικνύοντας την ταινία του Νόλαν μεγάλο νικητή της βραδιάς. Η ταινία για τον «πατέρα της ατομικής βόμβας» απέσπασε άλλα 6 βραβεία, μεταξύ των οποίων και το βραβείο της Καλύτερης Ταινίας – αλλά και αμφότερα τα βραβεία των ανδρικών ρόλων που πήγαν στον Κίλιαν Μέρφι και τον Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ, Πρωτότυπης Μουσικής που πήγε για άλλη μία φορά στον φοβερό Λούντβιχ Γκόρανσον και τα τεχνικά βραβεία Μοντάζ και Φωτογραφίας.
Οι πρωτιές ήταν πολλές: πρώτο βραβείο σκηνοθεσίας στον Κρίστοφερ Νόλαν, πρώτο Οσκαρ για τον Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ μετά από μια καριέρα δεκαετιών – στην ευχαριστήρια ομιλία του και μία από τις λιγότερο ξύλινες μιας βραδιάς με αρκετά προβλεπόμενα κείμενα, ο ηθοποιός ευχαρίστησε «την απαίσια παιδική του ηλικία και την Ακαδημία, με αυτή τη σειρά», πριν αναφερθεί στη σύζυγό του, «που με βρήκε σαν αδέσποτο ζώο που γρυλίζει και με επανέφερε με την αγάπη της στη ζωή», όπως είπε. Αλλά και… η Ιρλανδία κέρδισε «παρθενικό Οσκαρ», μια και ο Κίλιαν Μέρφι έγινε ο πρώτος γεννημένος στην Ιρλανδία ηθοποιός που κερδίζει το Οσκαρ Α’ Ανδρικού.
Μετά από
Οσκαρ: 2
Την ίδια στιγμή, βέβαια, τα 96α Οσκαρ ήρθαν να αναγνωρίσουν παλιούς γνώριμους του θεσμού. Η Μπίλι Αϊλις και ο Φινέας, μετά το πρώτο τους Οσκαρ για το 007 τραγούδι «No Time To Die», πρόσθεσαν το βράδυ της Κυριακής άλλο ένα στη συλλογή τους για το κομμάτι «What Was I Made For?» που ακούστηκε στο «Barbie». Αλλά και στη σκηνή των Οσκαρ τα δύο αδέλφια έπαιξαν ζωντανά το κομμάτι για να λάβουν ένα θερμό χειροκρότημα από τους παρευρισκομένους –οι οποίοι σηκώθηκαν όρθιοι–, που ξάφνιασε όπως φάνηκε τη μουσικό. Μετά και το δεύτερο Οσκαρ της η Μπίλι Αϊλις στα 22 χρόνια της μπορεί να καυχιέται ότι είναι το νεότερο άτομο που έχει κερδίσει δύο χρυσά αγαλματίδια.
Διπλά θα βλέπει πλέον τα Οσκαρ στη βιβλιοθήκη του και ο πάντα επινοητικός συνθέτης Λούντβιχ Γκόρανσον, που μετά τη μουσική για το «Black Panther», «το ξανάκανε» με το score του «Οπενχάιμερ» και απέσπασε ξανά το Οσκαρ Πρωτότυπης Μουσικής. Ο σπουδαίος Χαγιάο Μιγιαζάκι, που έκλεισε όπως όλα δείχνουν την καριέρα του με την ταινία «Το Αγόρι και ο Ερωδιός», πήρε το δεύτερο και τελευταίο λογικά Οσκαρ της καριέρας του για την Καλύτερη Ταινία Κινουμένων Σχεδίων, ακριβώς 20 χρόνια μετά το αριστουργηματικό «Spirited Away».
Και ενώ το συναίσθημα της έκπληξης δεν θα χαρακτήριζε τη βραδιά, τα Οσκαρ «παραστράτησαν» από τις προβλέψεις για να σκορπίσουν χαρά στους απανταχού «Λανθιμικούς». Ολα συνωμοτούσαν ώστε η Λίλι Γκλάντστοουν να κερδίσει το βραβείο Α’ Γυναικείου Ρόλου: τόσο για τη στωική ερμηνεία της στους «Δολοφόνους του Ανθισμένου Φεγγαριού» του Μάρτιν Σκορσέζε (ταινία που τελικά δεν κατάφερε να αποσπάσει ούτε ένα βραβείο), όσο και για λόγους ατζέντας και αποκατάστασης της «τάξης» απέναντι στους αυτόχθονες της Αμερικής από την Ακαδημία.
Και όμως, ο χαρακτήρας της Μπέλα Μπάξτερ, με όλες τις ερμηνευτικές απαιτήσεις της ισορροπίας μεταξύ παιδικότητας και θηλυκότητας, ήταν και αυτός που χάρισε τελικά στην Εμα Στόουν το δεύτερο Οσκαρ της καριέρας της (και ένα από τα συνολικά 4 του «Poor Things»), μετά από αυτό για το «La La Land». Ούτε η ίδια η 35χρονη φάνηκε να το πίστευε, όταν άκουσε την ανακοίνωση και ανέβηκε στη σκηνή για να το παραλάβει, με σκισμένο φόρεμα, όπως φρόντισε να δείξει στο κοινό, πριν περάσει σε μια συγκινητική ευχαριστήρια ομιλία η οποία χώρεσε τον σύζυγό της, την τρίχρονη κόρη της, αλλά φυσικά και «τον Γιώργο», όπως ορθά η Στόουν συνεχίζει να προσφωνεί σε άπταιστα ελληνικά τον Λάνθιμο.
Ηταν βέβαια ο χαρακτήρας της Εμα Στόουν αυτός που έκανε την ηθοποιό το αδιαφιλονίκητο πρόσωπο της βραδιάς: η παιδικότητα δεν την ακολούθησε μόνο στο σετ του «Poor Things» αλλά και στη σκηνή των Οσκαρ, από την οποία μίλησε με ένα κράμα ενθουσιασμού, έκπληξης και συγκίνησης, με το απαραίτητο… «comic relief» που της χάρισε άθελά της το σκισμένο φόρεμα. Αλλά και κάτω από τη σκηνή δεν πήγε πίσω: το βίντεο που κυκλοφορεί από χθες στα social media με τον φακό να την πιάνει εκτός αίθουσας να συνειδητοποιεί πως το «Poor Things» κερδίζει το πρώτο του βραβείο ήταν μία από τις πιο απολαυστικές «παρασκηνιακές» στιγμές της βραδιάς. Δεν αναρωτιόμαστε καθόλου τι είδε σε αυτήν ο Γιώργος Λάνθιμος.
Αστειευόμενη, η Εμα Στόουν είπε πάντως πως η «ζημιά» με το φόρεμα έγινε στο «I’m Just Ken». Λίγο νωρίτερα, ο Ράιαν Γκόσλινγκ ανέβηκε στη σκηνή για να τραγουδήσει το κομμάτι που λέει ως Κεν στην «Barbie», αποτίοντας αισθητικά ένα φόρο τιμής στη Μέριλιν Μονρόε και στο κλασικό «Diamonds Are a Girl’s Best Friend» από το «Οι Ανδρες Προτιμούν τις Ξανθιές» – μαζί του στη σκηνή πέρα από δεκάδες Κεν, ήταν και ο κιθαρίστας Slash. Την ίδια στιγμή, προτάσσοντας το μικρόφωνο όχι μόνο στους συντελεστές της «Barbie» αλλά και στην Εμα Στόουν, ο Ράιαν Γκόσλινγκ έκανε ένα μικροσκοπικό reunion με τη συμπρωταγωνίστριά του από το «La La Land».
«Κάπου σε έχω ξαναδεί»
Τα φετινά Οσκαρ δεν σταμάτησαν να κλείνουν το μάτι στο παρελθόν: για κάθε ερμηνευτική κατηγορία στη σκηνή ανέβηκαν 5 προηγούμενοι νικητές αντίστοιχα, καθένας προλογίζοντας έναν από τους φετινούς υποψηφίους. Ακόμα και αν οι ομιλίες τους δεν κατάφεραν κατά γενική ομολογία να ξεφύγουν από τα κλισέ, είναι πάντα ωραίο να βλέπεις στη σκηνή τον Τιμ Ρόμπινς να προλογίζει τον Ρόμπερτ ντε Νίρο ή την Τζένιφερ Λόρενς, τη Λίλι Γκλάντστοουν, αντίστοιχα.
Η 96η απονομή θυμήθηκε και ένα από τα πιο… σουρεαλιστικά σκηνικά στην ιστορία του θεσμού. Το 1974, και ενώ ο Ντέιβιντ Νίβεν προσφωνούσε στα Οσκαρ εκείνης της χρονιάς την Ελίζαμπεθ Τέιλορ, ο ακτιβιστής Ρόμπερτ Οπέλ έκανε αιφνίδια έφοδο στη σκηνή γυμνός. Ο,τι έκανε δηλαδή, σκηνοθετημένα αυτή τη φορά, ο Τζον Σίνα το βράδυ της Κυριακής για να δώσει το βραβείο για τα Καλύτερα Κοστούμια. Αυτοσαρκαζόμενος είπε πως «τα κοστούμια είναι πολύ σημαντικά. Ισως το πιο σημαντικό πράγμα που υπάρχει».
Αυτοσχεδιάστε
Κάποιοι, πάλι, προτίμησαν να κινηθούν… χωρίς σενάριο. Ο Αλ Πατσίνο ανέβηκε στη σκηνή για να δώσει το τελευταίο βραβείο της βραδιάς. Ο ηθοποιός που για πολλούς ήταν υπεύθυνος για την πιο άβολη στιγμή της απονομής, χωρίς κανέναν σχεδόν πρόλογο και χωρίς να αναφερθεί ονομαστικά στις 10 υποψήφιες ταινίες, άνοιξε τον φάκελο και είπε ένα «Οπενχάιμερ» και χωρίς να χτίσει ατμόσφαιρα πριν οι συντελεστές της Καλύτερης Ταινίας του τελευταίου χρόνου, σύμφωνα με την Ακαδημία, ανέβουν στη σκηνή.
Πάντως, μία από τις πιο αβίαστες και επιτυχημένες ατάκες της βραδιάς ήταν κι αυτή που μάλλον όντως προέκυψε αυτοσχεδιαστικά. Κατά τη διάρκεια της τελετής απονομής, ο ένας από τους διεκδικητές της προεδρίας των ΗΠΑ στις επικείμενες εκλογές, Ντόναλντ Τραμπ, ανέβασε μια εκτενή και καθόλου κολακευτική «κριτική» για την παρουσίαση του Τζίμι Κίμελ στο δικό του κοινωνικό μέσο Truth. Ο οικοδεσπότης των φετινών Οσκαρ ξέκλεψε λίγο χρόνο για να του «απαντήσει» και να αναρωτηθεί από τη σκηνή του Dolby Theater: «Δεν θα έπρεπε να είσαι ήδη φυλακή;».