Ερασιτέχνης ζιγκολό ***
Το 2005, σε μια φιλόδοξη σκηνοθετική του απόπειρα, ο ηθοποιός Τζον Τορτούρο γύρισε το «Απιστίες και τσιγάρα». Ασυνήθιστο μιούζικαλ, πλημυρισμένο με τραγούδια των ‘60s και ‘70s, σε μια λαϊκή γειτονιά με ήρωες καθημερινούς ανθρώπους που μιλουν «βρώμικα» για το αλατοπίπερο της ζωής, το σεξ. Σήμερα, μπαίνει στα χωρικά ύδατα του Γούντι Αλεν για να τον σκηνοθετήσει στον «Ερασιτέχνη ζιγκολό», ερωτική κομεντί στην γειτονιά των οθόδοξων Εβραίων του Μπρούκλιν.
Ο Γούντι παίζει έναν αδέκαρο, «αμαρτωλό» Εβραίο, παντρεμένο με μια έγχρωμη μητέρα κάμποσων παιδιών, που σκαρφίζεται μια βρώμικη δουλειά μήπως και δει άσπρη μέρα. Πείθει έναν Ιταλό φίλο του, τον κατά τα φαινόμενα συνεσταλμένο Φιοραβάντε, να γίνει επαγγελματίας δον ζουάν παρέχοντας υπηρεσίες σε ώριμες κυρίες. Ο μικροκαμωμένος Γούντι είναι ο εγκέφαλος της επιχείρησης και ο ευαίσθητος κρεμανταλάς Τορτούρο, το εκτελεστικό όργανο του «νευρικού νταβατζή».
Ο Τορτούρο, που είναι και ο σεναριογράφος, υπογράφει μια ανάλαφρη και τρυφερή ταινία σπάζοντας με το χιούμορ του την κρούστα της ηθογραφίας. Ο«Ερασιτέχνης ζιγκολό» δεν πρωτοτυπεί, φαντάζει σαν απομίμηση ταινιών του Γούντι Αλεν, σιγουρα όμως δεν σε αφήνει να πλήξεις. Δροσερή πρόταση για έξοδο στα θερινά σινεμά.
Το αποσπασματικό «Τρίτο πρόσωπο» (**) του Πολ Χάγκις μοιάζει σαν παραλλαγή του δικού του «Crash», που θριάμβευσε στα Οσκαρ το 2006. Ο τίτλος ανεφέρεται στο παιδί, που η απώλεια ή ο αποχωρισμός του βιώνοται τραγικά σε τρεις παράλληλες ιστορίες στην Ρώμη, στο Παρίσι και στις ΗΠΑ. Το μελό μεταμφιέζεται σε καλλιτεχνική ταινία.
Φανταστείτε μια ανάλαφρη εκδοχή της «Αγάπης» του Χάνεκε και έχετε μπροστά σας το «Τραγούδι της καρδιάς μου» (**) του Πολ Αντριου Γουίλιαμς. Ενας συνταξιούχος δυσκολεύεται να διαχειριστεί ψυχολογικά την ανίατη αρρώστεια της γυναίκας του. Παίζουν: Τέρενς Σταμπ, Βανέσα Ρεντγκρέιβ.
Με αυστηρώς καλλιτεχνικά κριτήρια η «Μοναχική σύζυγος» (****) κρατεί τα σκήπτρα της κινηματογραφικής εβδομάδας. Σπουδαίο φιλμ, άγνωστο στην Ελλάδα, γυρίστηκε το 1964 από τον Ινδό Σατιαζίτ Ρέι. Η προβολή του, μετά την ψηφιακή αποκατάσταση του πρωτότυπου υλικού, προσφέρει μια συναρπαστική εμπειρία στους συνεπείς φίλους του κινηματογράφου.
Η «Μοναχική σύζυγος» (Charulata) είναι η σύντομη ιστορία μιας γυναίκας της ανώτερης κοινωνικής τάξης στην Ινδία κατά την τελευταία δεκαετία του 19ου αιώνα. Η Τσαρουλάτα, σύζυγος φιλελεύθερου εκδότη εφημερίδας, περνάει τις μέρες της στο σπίτι, συντροφιά με τον ποιητή εξάδελφό της, τον οποίο προσπαθεί να κατευθύνει επαγγελματικά ο σύζυγός της. Οι κρυφές συγγραφικές της ανησυχίες, και κυρίως ο λανθάνων έρωτας για τον νεαρό ποιητή θα προκαλέσουν ρωγμές στο γάμο της, φαινομενικά ανεπαίσθητες.
Το φιλμ, ασπρόμαυρο, στην αρχή σε ξενίζει λιγάκι, φαντάζει ξεπερασμένο. Σιγά σιγά όμως αρχίζει να σε καθηλώνει χάρη στη διαύγεια των εικόνων ενός καθαρού κινηματογράφου, ανεπαίσθητα ποιητικού, που έρχεται σε ρήξη με την παράδοση (το παροιμοιώδες ινδικό μελό). Η σκηνοθεσία πετυχαίνει αβίαστα έναν εξαιρετικό εσωτερικό ρυθμό κλιμακώνοντας αριστοτεχνικά τις εντάσεις. Ο Ρέι, επηρεασμένος από τον ποητικό ρεαλισμό του Ζαν Ρενουάρ αλλά και από τον ιταλικό νεορεαλισμό, υπήρξε για το ινδικό σινεμά ό,τι ο Κουροσάβα για το σινεμά της Ιαπωνίας.