Η Δράμα, φιλόξενη όπως πάντα, υποδέχτηκε τους επισκέπτες, Ελληνες και ξένους, του κινηματογραφικού φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους, που φέτος συμπλήρωσε 37 χρόνια ζωής, γιορτάζοντας παράλληλα και τα 20 χρόνια του διεθνούς τμήματός του. Στην τελετή λήξης, το βράδυ του περασμένου Σαββάτου, σβήστηκαν κεράκια, δόθηκαν τιμητικές πλακέτες σε ανθρώπους που στήριξαν το φεστιβάλ στην 37χρονη πορεία του, ακούστηκε ο συνήθης ξύλινος λόγος (ευχές, υποσχέσεις, γενικόλογες αποτιμήσεις) παρουσία της υφυπουργού Πολιτισμού Αντζελας Γκερέκου.
Η φεστιβαλική εβδομάδα κύλησε στον ρυθμό μιας πόλης που σε αφήνει να πάρεις ανάσα και σου δίνει την ευκαιρία να δεις ήρεμα τη δουλειά νέων ανθρώπων, οι οποίοι διαγωνίζονται σε περιβάλλον που μόνον ο ανταγωνισμός δεν το χαρακτηρίζει. Φέτος δεν υπήρξαν πολυσυζητημένες ταινίες ή αδιαμφισβήτητα φαβορί για τα βραβεία, ούτε υπερίσχυσε ο ρεαλισμός και η θεματολογία που τροφοδοτείται κατά κύριο λόγο από την οικονομική κρίση. Φάνηκε μια διάθεση για πιο ανθρωποκεντρικές ματιές. Ο πήχυς συγκριτικά με πέρυσι ήταν πιο χαμηλά. Υπήρξαν όμως άρτιες δουλειές (αναφέρουμε ενδεικτικά το «Μassai» του Χάρη Λαγκούση, που απέσπασε το Ειδικό Βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη «Ντίνος Κατσουρίδης», και το animation «Δείπνο για λίγους» του Νάσου Βακάλη, που πήρε βραβείο μουσικής), ασκήσεις σκηνοθετικού ύφους που προκαλούν ενδιαφέρον και όχι χασμουρητό (το «Jennings Lodge» της Αλίκης Σούμα πήρε βραβείο καλύτερης σπουδαστικής ταινίας). Υπήρξαν επίσης συγκινητικές και ειλικρινείς ευθείες ματιές στον κόσμο γύρω μας: Η «Βόλτα» της Στέλλας Κυριακοπούλου (τιμητική διάκριση ερμηνείας στη Στέλλα Κυριακοπούλου) και η πρωτόλεια σπουδαστική «Προσευχή» του Θανάση Νεοφώτιστου, για το bullying στο σχολείο και την αναζήτηση ταυτότητας -και σεξουαλικής- ενός εφήβου, που κέρδισε τον Χρυσό Διόνυσο.