Στο μακρινό (;) μέλλον η οικολογική καταστροφή είναι ολοκληρωτική. Η Αμερική λιμοκτονεί. Ένας αστροφυσικός της NASA (ο ρόλος του Μάικλ Κέιν παραπέμπει σε προφήτη) προσπαθεί να λύσει το μυστήριο της βαρύτητας στο εσωτερικό των μαύρων τρυπών. Παράλληλα σχεδιάζει ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή στο Διάστημα. Το διαστημόπλοιο, μια Κιβωτός του Νώε επανδρωμένη με εκλεκτούς επιστήμονες. Πρέπει άμεσα να βρεθεί πλανήτης κατάλληλος για τη διαιώνιση του ανθρώπινου είδους. Αρχηγός της αποστολής είναι ο Κούπερ (Μάθιου ΜακΚόναχι), πρώην αστροναύτης, που πρέπει να αποχωριστεί την κόρη του και τον γιο του.
Το «Interstellar» (**1/2) είναι αποσπασματικό και φλύαρο, ενίοτε και βαρετό. To βαραίνουν οι συμβάσεις του χολιγουντιανού θεάματος. Είναι, όμως, και συγκινητικό, βαθιά ανθρώπινο blockbuster, φόρος τιμής στο εμβληματικό «2001: Οδύσσεια του Διαστήματος» του Στάνλεϊ Κιούμπρικ. Τα εφέ υποτάσσονται στη φαντασία του Νόλαν και των σκηνογράφων του, αλλά και στις μαθηματικές εξισώσεις των αστροφυσικών: η εμπειρία που ζει ο Κούπερ και οι παρέα του στις «σκουληκότρυπες» και στις μαύρες τρύπες του Σύμπαντος είναι κοντά σε αυτό που έχουν στο μυαλό τους οι αστροφυσικοί και οι κοσμοναύτες.
«Δύο ημέρες, μία νύχτα» (***). Η πιο mainstream ταινία των αδελφών Ζαν Πιερ και Λικ Νταρντέν. Η πρωταγωνίστριά τους, η Γαλλίδα σταρ Μαριόν Κοτιγιάρ, δεσπόζει μετατρέποντας ένα κοινωνικό δράμα σε ψυχόδραμα. Πάντως, σε ό,τι αφορά το θέμα τους, λίγοι σκηνοθέτες έρχονται τόσο μετωπικά απέναντι στην πραγματικότητα: μια εργαζόμενη έχει ένα Σαββατοκύριακο για να αποτρέψει τον προαναγγελθέντα «θάνατό» της: με το ξεκίνημα της επόμενης εβδομάδας οι συνάδελφοί της θα αποφασίσουν δημοκρατικά εάν τη θέλουν κοντά τους με αντάλλαγμα το χιλιάρικο που εισπράττουν ως μπόνους.
Ο θάνατός σου η ζωή μου… Οι Νταρντέν δεν είναι τόσο προβλέψιμοι και ρηχοί, επιχειρούν μια ανατομία της εργατικής και μικρομεσαίας τάξης στη σημερινή Δυτική Ευρώπη. Θέτουν ερωτήματα για την αξία της αλληλεγγύης μεταξύ των εργαζομένων, αλλά και ένα ζήτημα ηθικής που μας θυμίζει το σινεμά του Μπρεσόν: Χρήμα ή άνθρωπος;
Το Σαββατοκύριακο η ταινία… πετάει. Δευτέρα πρωί προσγειώνεται κάπως άτσαλα σ’ έναν επίλογο που κάνει το κυρίως θέμα να φαντάζει σαν χρονικό ψυχοθεραπείας.
«Η συγκάλυψη» (***). Στιβαρό το σενάριο του Ντένις Λεχέιν, η σκηνοθεσία όμως του Μίκαελ Ρόκσαμ είναι διεκπεραιωτική, συμπιέζει το γκανγκστερικό δράμα στα μέτρα μιας ηθογραφίας. Ευτυχώς, το πάνω χέρι το έχουν οι ηθοποιοί κυρίως ο Τομ Χάρντι (είναι το πρόσωπο της χρονιάς) και ο Τζέιμς Γκαντολφίνι στον τελευταίο ρόλο της σύντομης ζωής του. Ένας μοναχικός και ερωτευμένος μπάρμαν μπλέκει με τη μαφία.
«Τα ερείπια είναι πάντα θλιμμένα» (***). Ιστορία εκδίκησης που θυμίζει, άλλοτε σπλάτερ κι άλλοτε ανθρωπογεωγραφία αδελφών Κοέν. Η σκηνοθεσία του Τζέρεμι Σολνιέ είναι υπόδειγμα πυκνότητας.
«We are the best» (**). Μια ιστορία για την εφηβεία τριών κοριτσιών, που αγαπούν το πανκ και βλέπουν τον εαυτό τους άσχημο και διαφορετικό, στη Στοκχόλμη του 1982. Το βλέμμα του Λούκας Μούντισον είναι ειλικρινές, αλλά η ταινία στο σύνολό της αδιάφορη.