Στο «Jimmy’s Hall» του Κεν Λόουτς, το στιβαρό σενάριο του Πολ Λάβερτι βασίστηκε στην αληθινή ιστορία του υπαρκτού Τζίμι Γκράλτον, ενός αριστερού Ιρλανδού, ο οποίος μετά τον Εμφύλιο αναγκάστηκε να φύγει μετανάστης στις ΗΠΑ. Η ταινία αρχίζει 10 χρόνια μετά, με την επιστροφή του Γκράλτον στο αγρόκτημά του και στην ηλικιωμένη μητέρα του. Το κραχ του ’29 έχει πλήξει βάναυσα τους μετανάστες.
Το «Jimmy’s Hall» είναι τα ιρλανδικά «Πέτρινα χρόνια»: μια εικόνα της Ιρλανδίας μια δεκαετία ύστερα από εκείνη που μας περιέγραψαν ο Λόουτς και ο Λάβερτι στο αριστουργηματικό τους πολιτικό δράμα «Ο άνεμος χορεύει το κριθάρι». Ο «Αμερικάνος» Τζίμι, ο ηττημένος του Εμφυλίου, επιστρέφει σ’ ένα μουντό και εχθρικό περιβάλλον, φέρνοντας μαζί του ένα γραμμόφωνο και μια στίβα «πλάκες» τζαζ, η οποία τότε χορευόταν. Θέλει την ησυχία του, οι παλιοί του φίλοι όμως τον παροτρύνουν να ζήσει πιο έντονα: θα πρωτοστατήσει στην ανακαίνιση και αναγέννηση ενός μιούζικ χολ, που κάποτε ήταν το πολιτιστικό κέντρο ολόκληρης της επαρχίας. Ο τοπικός ιερέας θα ξεσηκώσει τους πιστούς με κραυγές, αν μη τι άλλο αντιφατικές, για τον «εξαμερικανισμό των ηθών» και για «διάβρωση της κοινωνίας από τους μπολσεβίκους». Παράλληλα, η χώρα ζει το δράμα της: το ντόμινο του μεγάλου κραχ έχει συμπαρασύρει τα πάντα.
Ο Λόουτς δεν μένει σε στερεότυπα ούτε στα ξύλινα λόγια. Δεν συνήθιζε ποτέ. Στο «Jimmy’s Hall», που είναι πυκνό σε συναισθήματα ενώ δεν του λείπει το χιούμορ, τίθενται ζητήματα γύρω από την ευθύνη του ατόμου απέναντι στους τυφώνες της εποχής του, αλλά και γύρω από το πώς ο πολιτισμός, ακόμη και στις πιο απλές και λαϊκές του εκφάνσεις, αλλάζει την καθημερινότητα των ανθρώπων και προκαλεί πανικό στην εξουσία, είτε αυτή εκφράζεται από την εκκλησία είτε από τους οικονομικά ισχυρούς.
«Από έρωτα» (**). Ο Θοδωρής Αθερίδης μεταφέρει στην οθόνη το ομότιτλο θεατρικό του έργο. Σοβαρές και σεβαστές είναι οι προθέσεις του και διακριτική η νοσταλγία του για την εποχή που το ελληνικό σινεμά εμπιστευόταν αποκλειστικά τους ηθοποιούς του. Η ισορροπία που επιχειρείται όμως ανάμεσα στο φανταστικό και το πραγματικό απαιτεί και λίγη αίσθηση κινηματογραφικής σκηνοθεσίας.
«Οι σταθμοί του σταυρού» (** 1/2). Θρησκευτικός φονταμενταλισμός γερμανικού τύπου, που οδηγεί στη νεύρωση μια νεαρή πιστή. Εξαιρετικό το θέμα. Ο Ντίτριχ Μπρίγκερμαν, ο οποίος σκηνοθετεί στατικά τον Γολγοθά της, μπλέκει τον Ντράγερ, τον Λαρς φον Τρίερ και τον Χάνεκε σε μια φλύαρη αφήγηση.
«Η νύχτα πριν πέσει το Παρίσι» (** 1/2). Την ώρα της άτακτης φυγής των ναζί από το Παρίσι, ο Σουηδός πρόξενος προσπαθεί να πείσει τον Γερμανό διοικητή της πόλης να μην ανατινάξει γέφυρες και μουσεία. Αληθινή ιστορία, έγινε θεατρικό και τώρα ταινία από τον Φόκλερ Σλέντροφ. Εξαιρετικοί ο Αντρέ Ντισολιέ και ο Νιλς Αρεστρουπ.