Χρονιάρες μέρες τα Χόμπιτ και ο Αστερίξ οριοθετούν τη φαντασία στον κινηματογραφικό μας χάρτη χωρίς να πρωτοτυπούν. Οχι πως δεν περνάς καλά μαζί τους δύο ώρες στο σκοτάδι, ειδικά με τον Αστερίξ και τους Ρωμαίους, τους «αιώνιους» εχθρούς του. Αυτά τα Χριστούγεννα, όμως, όσο και αν ψάξεις στα προγράμματα των αιθουσών, αληθινά μεγάλη ταινία δεν θα βρεις. Ο χώρος ανάμεσα στα απόκοσμα πλάσματα του Τόλκιν και στους ανυπότακτους Γαλάτες φαντάζει σαν τοπίο με ελάχιστες εκπλήξεις και μικρές συγκινήσεις. Η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα είναι το «Αγόρι και ο κόσμος», ένα κομψοτέχνημα κινουμένων σχεδίων από τη Βραζιλία. Προβάλλεται στο παράλληλο κύκλωμα διανομής, στην «Αλκυονίδα» και στο «Στούντιο» που ξαναλειτουργεί.
Το «Χόμπιτ: η μάχη των πέντε στρατών» κλείνει εντυπωσιακά και τη δεύτερη τριλογία του Πίτερ Τζάκσον, που ακολούθησε τον θρίαμβο του «Αρχοντα των δαχτυλιδιών». Οι δυνάμεις του φωτός νικούν τις δυνάμεις του σκότους και ο Μπίλμπο Μπάγκινς επιστρέφει στο Σάιρ, στη χώρα των λιλιπούτειων Χόμπιτ. Στη τσέπη του έχει κρύψει το χρυσό δαχτυλίδι, πηγή δύναμης και απληστίας για πλούτο και εξουσία, το οποίο βρήκε στα έγκατα της γης. Ο «Αστερίξ: η κατοικία των θεών» (πρεμιέρα τα Χριστούγεννα) επαναφέρει τους ήρωες των Ουντερζό και Γκοσινί στον φυσικό τους χάρτινο κόσμο. Επιτέλους, ένας κινηματογραφικός Οβελίξ ζωγραφιστός και όχι με σάρκα και οστά. Τα τελευταία 15 χρόνια, στη σειρά ταινιών που προηγήθηκαν της σημερινής ταινίας, ταυτίστηκε τόσο πολύ με τον όγκο του Ζεράρ Ντεπαρντιέ, που ξεχάσαμε πως είναι ένας ήρωας από χαρτί και μελάνι.
Παραπλεύρως των Χόμπιτ
|Η κωμωδία, ανήμερα τα Χριστούγεννα, σερβίρεται όπως το μενού στις μακρινές πτήσεις: ξαναζεσταμένη και με πλαστικά μαχαιροπίρουνα. Ο Μπεν Στίλερ επανέρχεται στο προσκήνιο με το «Μια νύχτα στο μουσείο: το μυστικό του Φαραώ», δεύτερο σίκουελ της επιτυχημένης εμπορικά ταινίας. Ο Λάρι, ο ήρωάς του, θα ζήσει άλλη μια τρελή περιπέτεια. Παίζει και ο Ρόμπιν Γουίλιαμς σε έναν από τους τελευταίους ρόλους της καριέρας του.
Κωμωδία είναι και το «Πάντιγκτον», που προβάλλεται για δεύτερη εβδομάδα. Σπεύσατε, αν δεν το έχετε ήδη κάνει, θα σας αποζημιώσει με το καλογραμμένο σενάριο και το έξυπνο αγγλικό χιούμορ του. Ο αρκούδος Πάντιγκτον, διάσημος εδώ και δεκαετίες στην Αγγλία, ζει μια απίθανη περιπέτεια στο Λονδίνο. Θα την απολαύσουν παιδιά και γονείς. Προτιμήστε τη με υποτίτλους, εκτός και αν συνοδεύετε μικρά παιδιά, οπότε η μεταγλωττισμένη εκδοχή της είναι μονόδρομος.
Το δράμα έχει ζεστούς χρωματικούς τόνους, μια φωτεινή θαμπάδα και υφή που θυμίζει πίνακα ζωγραφικής. Η «Αγάπη είναι παράξενη» του Ιρα Σακς εκτυλίσσεται στο σύγχρονο Μανχάταν. Χαμηλών τόνων φιλμ, αλλά και λίγο μονότονο, γιατί του λείπουν η εσωτερική κλιμάκωση και οι υπόγειες εντάσεις. Η φόρμα είναι το δυνατό του σημείο. Αυτή η ταινία είναι τόσο πεζή, αλλά και τόσο ρευστή όπως η αληθινή ζωή. Θα λέγαμε πως έχει κάτι από τη φαινομενική ηρεμία των έργων του Τσέχοφ. Στο κέντρο του κινηματογραφικού σύμπαντος του Σακς βρίσκεται ένα ηλικιωμένο ζευγάρι ομοφυλοφίλων, ο Μπεν (Τζον Λίθγκοου) και ο Τζορτζ (Αλφρεντ Μολίνα), που παντρεύονται ύστερα από σαράντα χρόνια συμβίωσης. Ο γάμος θα «σκοτώσει» για μία ακόμη φορά τον έρωτα: ο Τζορτζ, ο οποίος είναι μαέστρος στην ορχήστρα ενός καθολικού σχολείου, θα χάσει τη δουλειά του γιατί τα χρηστά ήθη (διατυπωμένα με σαφήνεια, ως όρος στη σύμβαση εργασίας του) δεν επιτρέπουν τέτοιους γάμους. Τα χρήματα λιγοστεύουν και οι σύζυγοι αποφασίζουν να πουλήσουν το διαμέρισμά τους.
Μέχρι να βρουν καινούργιο, «χωρίζουν» προσωρινά και βολεύονται σε σπίτια φίλων. Συγκινητικό, καθόλου μελοδραματικό και με μια διακριτική απώθηση σε ό,τι πολιτικώς ορθόν.
Το θρίλερ τα φετινά Χριστούγεννα έχει κάτι από τη μελαγχολία του νουάρ αλλά και μια παγωνιά χαρακτηριστική σε ταινίες με διαταραγμένους ψυχικά δολοφόνους. Το «Μονοπάτι του θανάτου» (25/12) φέρνει στο προσκήνιο τον λογοτεχνικό Ματ Σκάνερ του συγγραφέα Λόρενς Μπλοκ. Ο Λίαμ Νίσον δίνει τον καλύτερο εαυτό του. Ο Σκάνερ, πρώην μπάτσος που βασανίζεται από ενοχές για τον θάνατο ενός παιδιού, εμπλέκεται σε μια υπόθεση με απαγωγές και δολοφονίες γυναικών.
Επίσης…
«Το αγόρι και ο κόσμος» (O menino o e mundo, 2013)
Η μικρή ευχάριστη έκπληξη των ημερών, μια ταινία κινουμένων σχεδίων του Βραζιλιάνου Αλέ Αμπρέου. Ενα μικρό αγόρι φεύγει από το σπίτι του προς αναζήτηση του πατέρα του, ο οποίος έχει φύγει για να βρει δουλειά. Η περιπέτεια του μπόμπιρα παίρνει διαστάσεις ταξιδιού μύησης στην κοινωνική πραγματικότητα, που είναι σκληρή στη Λατινική Αμερική.
Το «Αγόρι και ο κόσμος» είναι μια απρόβλεπτη ταινία για παιδιά (όχι κάτω των 8 ετών, δεν θα καταλάβουν τίποτα και θα κουραστούν) και για μεγάλους. Ενα οπτικό ποίημα χωρίς διαλόγους και με τις γραπτές λέξεις ανάποδα. Γλώσσα εδώ είναι τα χρώματα που οργιάζουν στον ρυθμό του θαυμάσιου σάουντρακ, στο οποίο έχει συμβάλει και ο κορυφαίος Νανά Βασκονσέλος. Το «πρωτόλειο», «παιδικό» σκίτσο μεταλλάσσεται αριστοτεχνικά σε μια αισθητική που άλλοτε θυμίζει τις λεπτές γραμμές και την ισορροπία των χρωμάτων στη ζωγραφική του Μιρό και άλλοτε τις τεχνικές του κολάζ. Τέλος, σε ό,τι αφορά το περιεχόμενο, φανταστείτε τον Μπόλεκ και τον Λόλεκ σε ένα περιβάλλον όπως αυτό του μινιμαλιστικού «Κογιανισκάτσι».