Στο παρελθόν οι περιπέτειες του Τζέιμς Μποντ είχαν όμορφα κορίτσια και πανάκριβα κουπέ. Τα γκάτζετ ήταν η σίγουρη εγγύηση για την επιτυχή έκβαση της αποστολής του διάσημου κατασκόπου. Κάθε φορά, ο Μποντ πήγαινε με χαμόγελο αδιαφορίας στον Ψυχρό Πόλεμο και γύριζε ατσαλάκωτος. Το 2006, όταν ο Ντάνιελ Κρεγκ διαδέχτηκε τον Πιρς Μπρόσναν στον ρόλο του 007, ο κόσμος του άρχισε να αλλάζει. Αλλαξε και ο ίδιος. Χωρίς το χαμόγελό του, έγινε πιο εσωτερικός.
Το 2012, στο «Skyfall», ο Βρετανός σκηνοθέτης Σαμ Μέντες έκανε θρύψαλα τον μύθο του Μποντ, παίζοντας, όπως ο Χίτσκοκ στο «Vertigo», με την ψυχανάλυση. Σήμερα, μοχθεί επί δυόμισι ώρες για να ξαναφέρει τον μύθο στο ύψος του συναρμολογώντας τα ερείπια του κόσμου του Μποντ: η MI6 (βομβαρδισμένη από τον θεόμουρλο Μπαρδέμ στην προηγούμενη ταινία) διαλύεται και με τον νόμο! Ενα απρόσωπο, οργουελικό, διακρατικό δίκτυο πληροφοριών ρίχνει στην αχρηστία τις εθνικές αντικατασκοπείες. Οι πράκτορες της MI6, οι οποίοι αντί για όνομα είχαν αριθμό, θα χαθούν σαν ασήμαντα νούμερα στη σκόνη της ιστορίας των κατασκόπων.
Ο Μποντ αυτονομείται, όπως ο Τζέισον Μπορν στη σειρά των ταινιών από τα βιβλία του Τζον Λάνταμ, αρνούμενος να πεθάνει. Το τελευταίο μήνυμα που του άφησε η Μ στο «Skyfall» λίγο πριν από τον θάνατό της, τον οδηγεί στη σατανική οργάνωση Spectre. Από ερωτικής πλευράς, η σημερινή ταινία μοιάζει με… μπάτσελορ πάρτι. Στον πρόλογό της, ο Μποντ ξεμπερδεύει με τα Bond Girls και αμέσως μετά κλείνει τον κύκλο του ανέμελου εραστή στην αγκαλιά μιας ώριμης χήρας. Οταν αρχίζει για τα καλά η περιπέτεια, έρχεται ο αληθινός έρωτας. Ο τυφλός, που οδηγεί σε δεσμεύσεις. Κατά τ’ άλλα, το «Spectre» (***) δεν έχει την ευρηματικότητα ούτε τον ρυθμό του εξαιρετικού «Skyfall». Δεν προδίδει, όμως, τους καρδιακούς φίλους του Μποντ.
Ο «Γιος του Σαούλ» (*****), στον οποίο αναφερθήκαμε αναλυτικά στην «Κ» της περασμένης Κυριακής, είναι αριστούργημα. Ενας Εβραίος, Sonderkommando, γίνεται πρωταγωνιστής σε μια παράλογη ιστορία: διασχίζει την κόλαση (τρέχει γύρω από τους φούρνους όπου καίγονται ανθρώπινα πτώματα) ψάχνοντας ραββίνο για να θάψει τον «γιο» του.
Ο Ούγγρος σκηνοθέτης Λάζλο Νέμες εστιάζει στο πρόσωπο του «εργάτη» της φάμπρικας του θανάτου (οι Sonderkommado έκαναν τη βρώμικη δουλειά των Γερμανών πριν ξαπλώσουν και οι ίδιοι στη γραμμή «παραγωγής») φλουτάροντας το μεγάλο κάδρο του Αουσβιτς. Φλουτάρει για αισθητικούς λόγους. Δεν σβήνει τη φρίκη, ούτε τα ιστορικά γεγονότα (η εξέγερση στο Αουσβιτς ΙΙ–Μπίργκεναου το 1944). Το τέλος της ταινίας, αν δεχτούμε ως μυθοπλασία την αναζήτηση ενός χαμένου παραδείσου, φέρνει στον νου τον πρόλογο από τα «Παιδικά χρόνια του Ιβάν» του Ταρκόφσκι.