Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης, το χρυσό παιδί της τηλεοπτικής μας σαπουνόπερας, επιστρέφει στην επικαιρότητα με τη δεύτερη κινηματογραφική του ταινία, το «Ενας άλλος κόσμος» (**). Μελοδραματικός, αλλά και ορμητικός για να «σπάσει» ταμεία. Τρεις παράλληλες ιστορίες, με πρόσχημα την κρίση και θέμα τον έρωτα, συγκλίνουν υποδειγματικά. Η ανάπτυξη του σεναρίου (από τον ίδιο) προδίδει παρατηρητή που κοιτάζει τον κόσμο από τον γυάλινο πύργο του. Το όραμα του Παπακαλιάτη, όμως, το οποίο φαίνεται κυρίως από τον τρόπο που σκηνοθετεί, είναι καθαρά κινηματογραφικό. Θέλησε να κάνει μια εμπορική ταινία ευρωπαϊκών προδιαγραφών και το κατάφερε, υποκλινόμενος με σεβασμό κατ’ αρχάς στο κοινό του.
Στην πρώτη ιστορία, που είναι η πιο αμήχανη, ένας Σύρος μετανάστης ερωτεύεται μια Ελληνίδα, ο πατέρας της οποίας είναι μέλος φασιστικής οργάνωσης. Η δεύτερη ιστορία είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του ηθοποιού Παπακαλιάτη και έχει ύφος διαφήμισης. Ενας καταθλιπτικός τμηματάρχης ερωτεύεται μια…ιπτάμενη Σουηδέζα που προσγειώθηκε στην Αθήνα για να αναδιαρθρώσει εσωτερικά την εταιρεία του, πετώντας από το παράθυρο τους μισούς υπαλλήλους. Στην τρίτη ιστορία, που είναι η πιο συμπαγής, ένας Γερμανός φιλέλληνας ερωτεύεται μια νοικοκυρά. Η πομπή του Επιτάφιου Θρήνου παρεμβάλλεται σαν συνδετικός κρίκος.
Ο «Καλόσαυρος» (****) ξαναφέρνει την Pixar κοντά στο ύφος και στο περιεχόμενο ταινιών όπως το «Νέμο», που ανανέωσαν το animation. Στην Προϊστορική εποχή, ένας μικρός Καλόσαυρος, που του λείπει η σωματική δύναμη, ζει μια επικίνδυνη περιπέτεια προσπαθώντας να επιστρέψει στο σπίτι του. Εχει μαζί του έναν διαβολάκο που περπατάει στα τέσσερα: το παιδί μιας οικογένειας ανθρώπων το οποίο χάθηκε πολύ μικρό και δεν έχει αναμνήσεις των γονιών του. Το «Νέμο», παραλλαγμένο, συναντάει την κλασική ιστορία του Μόγλη.
Η γαλλική ευχάριστη έκπληξη της εβδομάδας είναι η ταινία της Εμανουέλ Μπερκό «Με το κεφάλι ψηλά» (***). Ο Μαλονί, παιδί δυσλειτουργικής οικογένειας, από την τρυφερή του ηλικία μπαινοβγαίνει σε ιδρύματα και αναμορφωτήρια. Τον παρακολουθούμε να μεγαλώνει συσσωρεύοντας θυμό. Μια δικαστίνα ανηλίκων και ένας κοινωνικός λειτουργός που μεγάλωσε σε αναμορφωτήριο θα υποκαταστήσουν τις φιγούρες των γονιών του. Ο νεαρός Ροντ Παραντό σηκώνει ολόκληρο το βάρος της ταινίας. Είναι αξιοθαύμαστος.
O ασπρόμαυρος «Διαιτητής» (***) του Πάολο Ζούκα είναι βιτριολική σάτιρα για τη διαφθορά του ποδοσφαίρου σε όλο της το φάσμα, από τις αλάνες της Σαρδηνίας μέχρι το Τσάμπιονς Λιγκ. Το στιλ του σπαγγέτι γουέστερν και το γκροτέσκ της παρωδίας γίνονται χαρμάνι.
Στον «Ηλίθιο» (***) του πληθωρικού Γιούρι Μπίκοφ περιγράφεται η παρακμή της σημερινής Ρωσίας. Υπερβολή αλλά και στιλ που θυμίζει το σινεμά της περεστρόικα. Ενας έντιμος υδραυλικός είναι αντιμέτωπος με το τέρας της διαφθοράς.