«Τέρας του χρήματος» (***) (Money Monster) είναι ο αυθεντικός τίτλος της πρόσφατης ταινίας της Τζόντι Φόστερ (στην ελληνική απόδοσή του το «τέρας» έγινε «παιχνίδι»), αλλά και ο τίτλος ενός τηλεοπτικού σόου γύρω από τον θεό της σύγχρονης εποχής, το χρήμα. Ο σόουμαν της Φόστερ, διάσημος οικονομικός αναλυτής, που χοροπηδάει σαν σαμάνος στο στούντιο προωθώντας τοξικές μετοχές, είναι ο βασικός κρίκος σε μια διαδικασία μόχλευσης, που δημιουργεί τις γνωστές μας φούσκες. Ο τηλε-αναλυτής της… φούσκας θα γίνει πρωταγωνιστής σε έναν εφιάλτη, που μεταδίδεται ζωντανά, όταν ένας απελπισμένος φαν της εκπομπής του, που έχασε τα πάντα αγοράζοντας μια «μετοχή-ευκαιρία», θα μπουκάρει οπλισμένος στο στούντιο και θα του φορέσει ένα γιλέκο με εκρηκτικά.
Το σόου της τηλε-οικονομίας γίνεται ριάλιτι, στο οποίο οι παίκτες, γυμνοί από ψευδαισθήσεις, δείχνουν στις κάμερες αυτό που πραγματικά είναι. Ο Κάιλ Μπάντγουελ, ο «τρομοκράτης» που εισέβαλε σαν «παράσιτο» στο ιλουστρασιόν κάδρο του Money Monster, φαντάζει σαν το μικρό ψάρι που ο καρχαρίας το έχει κάνει μια χαψιά· είναι «dead on arrival» («νεκρός άμα τη αφίξει του» στο στούντιο – αυτή η λεπτομέρεια είναι σημαντική για την κορύφωση της τραγωδίας του), κατά την αμερικανική έκφραση. Ο Λι Γκέιτς, ο σόουμαν, φαντάζει σαν το χρυσόψαρο που σπαρταράει έξω από το νερό, όταν σπάει η γυάλα.
Η Φόστερ ισορροπεί ανάμεσα στο δράμα και στην κωμωδία, για να κάνει ελκυστικό στον θεατή ένα κοινότοπο αλλά επίκαιρο θέμα. Το «Παιχνίδι του χρήματος» κλιμακώνεται σαν ανάλαφρο θρίλερ γύρω από την επαναφορά της αγοράς-καζίνο στη διαφάνεια και τις ηθικές αρχές, αλλά και τον εξαγνισμό του δημοσιογράφου (που κατάντησε γελοίος κράχτης). Η Φόστερ, όπως και ο Τζορτζ Κλούνεϊ, που πρωταγωνιστεί, ελπίζουν στην επανεκκίνηση του αμερικανικού ονείρου.
Η ταινία διαγράφει μια τροχιά που περνάει ανάμεσα στη «Σκυλίσια μέρα» του Σίντνεϊ Λιούμετ και στο «Mad City» του Κώστα Γαβρά. Στην πρώτη, τρεις αουτσάιντερ του american dream εισβάλλουν με καραμπίνες σε μια τράπεζα για μια χούφτα δολάρια. Στη δεύτερη, ένας κυνικός τηλερεπόρτερ κερδίζει την εμπιστοσύνη ενός απολυμένου, που εισέβαλε σε μουσείο και έπιασε ομήρους μικρούς μαθητές.
Το γεγονός της κινηματογραφικής εβδομάδας, πάντως, είναι η επανέκδοση του «Νονού» (*****), μετά την ψηφιακή αποκατάστασή του. Το αριστούργημα του Φράνσις Φορντ Κόπολα γυρίστηκε το 1972 και βραβεύτηκε με τρία Οσκαρ (καλύτερης ταινίας, σεναρίου και Α΄ ανδρικού ρόλου για την ερμηνεία του Μάρλον Μπράντο). Οι δύο «Νονοί», που ακολούθησαν, το 1974 και το 1990 αντίστοιχα, ολοκλήρωσαν το ογκώδες γκανγκστερικό έπος του Ιταλοαμερικανού δημιουργού.
Ο «Νονός» είναι η πρώτη αμερικανική ταινία που κατέγραψε με τόση ευκρίνεια, αλλά και με δραματουργική στιβαρότητα, την όψη της μαφίας. Οι γκάνγκστερ ξέφυγαν από τα κλισέ της γκανγκστερικής ταινίας και του νουάρ, επιτρέποντας στον Κόπολα να αφηγηθεί ρεαλιστικά μια συναρπαστική ιστορία για τη διαπλοκή τους με την επίσημη οικονομική και πολιτική εξουσία. Ο Κόπολα είδε αυτή τη σχέση διαχρονικά μέσα από την οπτική του Δον Βίτο Κορλεόνε. Ενός διφορούμενου, τραγικού ήρωα, που ήρθε πάμπτωχο παιδί στις Ηνωμένες Πολιτείες των ίσων ευκαιριών και του ελεύθερου επιχειρηματικού πνεύματος και εξελίχθηκε σε απόλυτο άρχοντα του Κακού. Ο Μπράντο (σαν θηρίο που ξύπνησε από λήθαργο), ο Αλ Πατσίνο (άγνωστος τότε), ο Ρόμπερτ Ντιβάλ, ο Τζέιμς Κάαν και ο Τζον Καζάλε αποτέλεσαν μια εξαιρετική «γκανγκστερική» ομάδα.
Προβάλλονται επίσης ο «Μεγάλος φιλικός γίγαντας», του Στίβεν Σπίλμπεργκ, από το βιβλίο του Ρόαλντ Νταλ, και η γαλλική κομεντί «Δύο σεφ για μια γυναίκα» του Φλορέν Σιρί.