09.00
Μπορεί και να έχω σηκωθεί δύο ώρες συνήθως πριν, έχοντας όμως πίσω μου αφήσει μία ενύπνια κατάσταση γεμάτη όνειρα, αυτή την άλλη διάσταση ζωής η οποία πεισματικά συνεχίζεται με σενάρια άλλοτε εφιαλτικά άλλοτε παράδοξα, όταν φυσικά το συνειδητό μου μού επιτρέπει να τα θυμάμαι. Τελευταία κάθε πρωί θα τηλεφωνηθώ με αδερφικό μου φίλο στη Θεσσαλονίκη, παίζοντας το παιχνίδι «σε νίκησα» για το ποιος έχει ξυπνήσει πρώτος. Σκέφτομαι κάθε πρωί, «Ωραία! Μια μέρα ακόμα με βρήκε εδώ κι ας πλήξω», πράγμα που ξέρω καλά πως δεν θα συμβεί γιατί απλώς δεν μου συμβαίνει ποτέ. Ειδικά όταν αρχίζει με επεξεργασία των όσων είδα κι έζησα στον ύπνο μου.
10.30
Συμπληρώνω την αφύπνιση του νου ίσως και του θυμικού μου με μία δεύτερη κούπα νεσκαφέ με γάλα και καφέ ζάχαρη. Σκέφτομαι «Χμμ, είναι νωρίς ακόμα». Η Ταϊλάνδη που είχα δει στο όνειρό μου είναι ακόμα παρούσα μαζί με τα έντομα που με κυνηγούσαν εκεί, οπότε δεν ήρθε ακόμα η ώρα της κιθάρας, ωστόσο ας βάλω ένα βινύλιο με παλιά ψυχεδελικά στο πικάπ για να φτιάξω τη διάθεσή μου με τη βοήθεια των ψυχοτροπικών αυτών ήχων. Ετσι κι αλλιώς η ζωή είναι ένα όνειρο.
12.00
Μα πώς πέρασαν κιόλας αυτές οι δύο ώρες; Προβληματισμός στη σχετικότητα του χρόνου, στην πλαστικότητά του, πόσο εύκολος και γλυκός είναι μαζί σου σαν να χαίρεται που δεν σκοτώνεις τις ώρες του. Εχω ήδη διαβάσει κάποιες σελίδες από το βιβλίο του Γιώργου Οικονόμου «Ο παπαγάλος πέταξε», κοιτάζω την ώρα στο κινητό μου και θυμάμαι πως πρέπει να πάρω τον Γιώργο Σιμάτο, τον παραγωγό μου στο νέο μου σινγκλ «Ολοι καλά», για να του πω κάποια καλά νέα για το airplay. Αμέσως μετά κάθομαι μπροστά στο PC για να ξαναδώ στο YouTube το βιντεοκλίπ και αναπόφευκτα τα views. Κοιτάζω έξω τον καταγάλανο ουρανό. Τα ξεχνώ όλα. Το μεγαλείο του μικραίνει όλα όσα με απασχολούν εκείνη τη στιγμή. Η ημέρα με καλεί να βγω έξω να τη συναντήσω. Σκέφτομαι όμως να την αφήσω να με περιμένει μέχρι το μεσημέρι. Ετσι κι αλλιώς, θα έχω κι εγώ κάτι να περιμένω. Την έξοδο με το sms νούμερο 6 για άθληση και βόλτα με την Κόρα στην εξοχή. Στο μεταξύ, ακούω πολλά demos που έχω γράψει, παλιά και καινούργια. Ξαναπαίρνω τηλέφωνα πολλά, στην εταιρεία μου, στον Κώστα Μπουντούρη και συζητάμε την ενορχήστρωση στο επόμενο σινγκλ.
14.30
Για να κυλάει ο χρόνος ως ένα ορμητικό ποτάμι δύο πράγματα συμβαίνουν και ίσως παράλληλα. Το πρώτο είναι η επαφή έστω και τηλεφωνικά με φίλους αγαπημένους ανάμεσα σε όσα κάνω παίζοντας κιθάρα, και το δεύτερο πως όσο μεγαλώνεις οι μέρες σου μικραίνουν όσο και η δική σου διαδρομή πάνω στις ράγες της ζωής, και πάνω που έχω βυθιστεί σε διάφορες εσχατολογίες και οντολογικούς συλλογισμούς χτυπάει το τηλέφωνο πάλι, «Γιώργο, μην ξεχάσεις να πας το σκυλί βόλτα», η γυναίκα μου. Λυτρωμένος σχεδόν από τους γρίφους μου εκτοξεύομαι θα πεις, μασκοφόρος με τη βέργα για την εξόρμηση στους αγρούς.
17.30
Δεν μ’ αρέσει που η ημέρα έχει μία διάρκεια ζωής τόσο μικρή μέσα στον χειμώνα αναλογικά με αυτή μιας μύγας. Αγαπώ το λυκόφως αλλά εκείνο του θέρους, το γεμάτο υποσχέσεις έστω και απατηλές. Είναι αυτή η στιγμή της ημέρας που όπως λένε, και ισχύει, οι περισσότεροι έχουμε σύντομες επιδρομές μελαγχολικών σκέψεων. Δύουμε κι εμείς μαζί με τον ήλιο εξ ου και οι μουσικές επιλογές που διαλέγω τώρα. Χμμ, το «In The Court Of The Crimson King» ή το «Days Of Future Passed» ή το «Pet Sounds» συμπληρώνουν μουσικά τους τίτλους κι αυτής της ταινίας, εννοώ της ημέρας. Ακούω μέσα μου μία μελωδία. Αρπάζω την κιθάρα μου λες και ρίχνω την πετονιά στο νερό με δόλωμα την πένα μου αλλά μου ξεγλιστράει. Εκνευρίζομαι αλλά μετά αναθαρρώ. «Πού θα πας; Θα σε πιάσω».
20.00
Εχουν περάσει δυόμισι ώρες περίπου από τις 17.30 στη διάρκεια των οποίων έχω ακούσει νέες κυκλοφορίες στο Spotify, όσες προλαβαίνω, έχω κάνει ζάπινγκ σε ραδιόφωνα να δω τι παίζει γενικώς. Μερικοί σταθμοί με εκνευρίζουν γιατί παίζουν διαρκώς τα ίδια και απορώ πώς ο κόσμος που τους ακούει ανέχεται κάτι τέτοιο. Αφήνω αυτές τις σκέψεις και καταπιάνομαι με τη διόρθωση των στίχων στο επόμενο σινγκλ που ετοιμάζω. Αφήνω μουτζούρες για την ώρα. Η έμπνευση είναι γυναίκα και σαν γάτα έρχεται όποτε θέλει αυτή.
22.30
Εχω μπροστά μου τρία βιβλία, το «Νεκροταφείο των ιδεών», το «Αναρχικός τραπεζίτης» και το «Τώρα ανθρωπάκο». Σκέφτομαι πως θα αφιερώσω μία ώρα σε κάποιο από αυτά απόψε γιατί μετά θα στρωθώ να δω την εξαιρετική σειρά «Patria» και πιο μετά το εξαίσιο «Caliphate» στο Netflix. Αρα the night is young ακόμα, όμως θα σας καληνυχτίσω τώρα. Κλείνω την πόρτα του δωματίου μου.
Ο ροκ τραγουδοποιός Γιώργος Δημητριάδης κυκλοφόρησε πρόσφατα το τραγούδι «Ολοι καλά», με έμπνευση από τη συλλογική εμπειρία της πανδημίας.