Συνήθως, η κρίση μέσης ηλικίας έρχεται κάπου εκεί στα 40 και ο χρόνος που αρχίζει να κυλά «κατά» κάνει τους περισσότερους να προσπαθούν να τον κερδίσουν επεκτείνοντας την προγενέστερη νεότητά τους με όποιον τρόπο μπορούν. Κατά τον Άλεξ Τέρνερ, βέβαια, αυτή μπορεί να έρθει πριν την ώρα της (πριν τα 35 κιόλας) και να ακολουθήσει την ακριβώς αντίθετη μέθοδο, τη «Γέρασε πριν την ώρα σου».
Πριν τέσσερα χρόνια, ο frontman των Arctic Monkeys πούλησε το δέρμα για το βελούδο, το ροκ εν ρολ σήκωμα του φρυδιού για ένα χέρι στην τσέπη ενός μπεζ υφασμάτινου παντελονιού, το ζελέ για την μπριγιαντίνη, το σήμερα για τα 70s. Βαφτίστηκε crooner για τον έκτο δίσκο των πάλαι ποτέ indie πιτσιρικάδων από το Σέφιλντ «Tranquility Base Hotel & Casino» και ήθελε πάση θυσία να μάθουμε ότι ωρίμασε, αλλά με έναν τρόπο που απέπνεε περισσότερο μία αίσθηση «Felt mature, might delete later».
Να, όμως, που το παραπάνω δεν επιβεβαιώθηκε και το «The Car», ο έβδομος δίσκος των Arctic Monkeys που κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες, ακούγεται σαν μια «επέκταση εγγύησης» του παραπάνω προϊόντος. Ο Τέρνερ βγήκε από τα πολυτελή ξενοδοχεία για να μπει στα ρετρό αμάξια, συνεχίζοντας να θέλει να μας πείσει πως έχει μεταμορφωθεί σε έναν συνταξιούχο από τα 36 μεστό ερμηνευτή.
Είναι αλήθεια πως το πρώτο single «There’d Better Be A Mirrorball» κέρδισε και τους πιο δύσπιστους από εμάς για αυτή την «era» του Άλεξ Τέρνερ, με τα μελαγχολικά και μυστήρια synths του και στίχους όπως εκείνο το «Yesterday’s still leaking through the roof», που έδειξαν πως ακόμη, δεν έχει χάσει τη στιχουργική του τέχνη. Προμήνυε πως πλέον ο τραγουδιστής «πάει και δεν τον πάει» αυτό το στυλ και ότι με tracks σαν αυτό, θα μπορούσε να διεκδικήσει μία θέση στην ίδια μπάρα με τον Τζέιμς Μποντ για ένα μαρτίνι «shaken, not stirred».
Όμως, όταν φτάνει η στιγμή της αναμέτρησης με ολόκληρο τον δίσκο, οι συνθετικές του αδυναμίες είναι δύσκολο να κρυφτούν. Ακόμα κι αν η ζηλευτή παραγωγή (πάντα με τον Τζέιμς Φορντ στο τιμόνι) που προσθέτει πολύ εύστοχα εδώ έγχορδα, προσπαθεί με νύχια και με δόντια να μας ξεγελάσει, το αποτέλεσμα παραμένει τελικά κούφιο. Ο Άλεξ Τέρνερ ακούγεται λες και κάποιος του είπε να μιμηθεί κάποιον crooner κι αυτός προσπαθεί να το κάνει «ψαρωτικά» αλλά και βγάζοντας γέλιο, ενώ επαναπαύεται τόσο στο στυλ και την ατμόσφαιρα που ξεχνάει κατά βάση να γράψει μελωδίες, τραγουδώντας φλου και όπου βγει.
Ακόμα και συμπαθητικά μελωδικά σημεία σε κομμάτια όπως το «Jet Skis On The Moat» ή το «Mr. Schwartz» χάνονται μέσα σε όλη αυτή την αίσθηση φορεμένου, που όσο καλή διάθεση κι αν έχεις σαν ακροατής, είναι σχεδόν αδύνατο να παραβλέψεις. Κι ύστερα, στίχοι όπως «I ain’t quite where I think I am» και «I had big ideas, the band were so excited / The kind you’d rather not share over the phone» («Big Ideas») σε προκαλούν για να προτάξεις την ειρωνεία που αρμόζει.
Αν τόση ώρα σας κάνει εντύπωση που το κείμενο μονοπωλεί ο Άλεξ Τέρνερ, το ίδιο θα έπρεπε να νιώσετε και ακούγοντας το «The Car», μιας και ο frontman της μπάντας δεν λειτουργεί πλέον μόνο ως αρχηγός της, αλλά και ως ο μεγαλύτερος φαν του εαυτού του. Ο διάχυτος αυτός ναρκισσισμός δεν αργεί να του γυρίσει μπούμερανγκ και να γίνει το πιο «αχώνευτο» πράγμα σε αυτό τον δίσκο. Είναι πλέον επιτακτική ανάγκη κάποιος να σπάσει όλους τους καθρέφτες του Τέρνερ, μπας και καταφέρει να δει και πέρα από αυτούς.
Ίσως, βέβαια, το πραγματικά χειρότερο πράγμα να είναι πως το παραπάνω κείμενο θα μπορούσε να ισχύει κατά λέξη και για το «Tranquility Base Hotel & Casino» και καμία φορά (όπως αυτή) η επανάληψη δεν είναι «μήτηρ πάσης μαθήσεως».