Η Νάνα Μούσχουρη θα έχει ζήσει και άλλες αποθεωτικές βραδιές, με τον κόσμο να χειροκροτεί όρθιος. Ωστόσο, ο τρόπος που στεκόταν το βράδυ της Δευτέρας στο βάθος της σκηνής του Ηρωδείου, κοντά μεσάνυχτα πια, σαν να μην ήθελε να αποχωριστεί ποτέ αυτή την εικόνα, έδινε στη στιγμή ένα διαφορετικό βάρος.
Τριάντα χρόνια μετά την παρθενική της εμφάνιση στο Ρωμαϊκό Ωδείο, όταν τραγούδησε στη μεγάλη εκδήλωση για τη συμπλήρωση δέκα χρόνων από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, η Νάνα Μούσχουρη έδειξε από τα πρώτα λεπτά της συναυλίας τη διάθεσή της να απολαύσει και να μοιραστεί.
Το Ηρώδειο ήταν κατάμεστο, η βραδιά γνήσια αθηναϊκή, με ένα ελαφρύ αεράκι να διώχνει κάθε υποψία ζέστης. Ολα ήταν υπέρ της γιορτής για τα 80 χρόνια της πιο διάσημης Ελληνίδας ερμηνεύτριας. Και η Νάνα Μούσχουρη θέλησε να ανταποδώσει την ανεπιφύλακτη λατρεία του κοινού της με δυόμισι ώρες τραγούδι και μια αναπάντεχα εξομολογητική διάθεση. Μέσα από διαδοχικές και επίμονες αναφορές στη Μελίνα, στον Μάνο Χατζιδάκι, στον Νίκο Γκάτσο, αλλά και στο πέρασμα του χρόνου, διέκρινα μιαν ανεπαίσθητη επιθυμία συμφιλίωσης με θέματα που φαίνεται ότι την απασχολούν.
Ολη αυτή η ατμόσφαιρα καλλιέργησε ακόμα περισσότερη οικειότητα και γενναιοδωρία: η Νάνα Μούσχουρη τραγούδησε Εϊμι Γουάινχαουζ («Love is a losing game»), αλλά και Ερωτόκριτο και φυσικά το «Κάπου υπάρχει η αγάπη μου» και το «Χάρτινο το φεγγαράκι» και τόσα άλλα.
Στο τέλος είχα μια αίσθηση που ανέβλυζε πέρα από τα τραγούδια: ο κόσμος, ενθουσιασμένος και συγκινημένος μαζί, έλεγε το δικό του ευχαριστώ σε μια γενιά Ελλήνων που φαίνεται ότι μας λείπει περισσότερο απ’ όσο συνειδητοποιούμε μερικές φορές.