ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ. Οικείες, αγαπημένες αισθήσεις σε περιβάλλουν. Το Ηρώδειο κατάμεστο, η θερμοκρασία ανεβασμένη, ο γνωστός πόνος στην πλάτη που αρχίζει να σε πιάνει λόγω των καθισμάτων, ο οποίος όμως ξέρεις πως όσο κι αν επιδεινώνεται καθώς περνάει η ώρα τόσο θα τον ξεχνάς. Τα φώτα χαμηλώνουν, ένα ξεχασμένο κινητό χτυπάει… Το δικό μας φετινό πρώτο προσκύνημα στο Ηρώδειο δεν έγινε για κάποια από τις πρεμιέρες του Φεστιβάλ Αθηνών, αλλά για μια υπερπαραγωγή της Λυρικής Σκηνής, της όπερας «Τόσκα» που είχε παρουσιαστεί στο Ηρώδειο πριν από μερικά χρόνια.
Ο Αργεντίνος σκηνοθέτης Ούγκο ντε Ανα έχει πραγματικά μεγαλουργήσει σε αυτή την παράσταση αν και ο γιγάντιος εσταυρωμένος που βρίσκεται ξαπλωμένος πάνω στη σκηνή μου φαίνεται υπερβολικά ογκώδης για το Ηρώδειο. Κατά τα άλλα, οι βιντεοπροβολές δίνουν μια κινηματογραφική διάσταση στο έργο και μαζί με τα υπόλοιπα σκηνικά και κοστούμια (όλα του Ντε Ανα) απογειώνουν την Τόσκα, αποδεικνύοντας ότι μπορεί ένας σκηνοθέτης να συνδυάζει σύγχρονα στοιχεία σε ένα παραδοσιακό ανέβασμα μιας όπερας και το ταίριασμα αυτό να μοιάζει ιδανικό.
Τη βραδιά που παρακολούθησα (16/6) Τόσκα ήταν η Τσέλια Κοστέα, διακεκριμένη σοπράνο που έδωσε μια συγκινητική ερμηνεία της ηρωίδας. Στον ρόλο του σκληρού Σκάρπια εξαιρετικός ο βαρύτονος Δημήτρης Πλατανιάς. Θα ήθελα να σταθώ ιδιαιτέρως στην ερμηνεία του Κορεάτη τενόρου Ρούντι Παρκ στον ρόλο του Μάριο Καβαραντόσι αγαπημένου της Τόσκα. Η διάσημη άρια του Πουτσίνι που τραγουδάει λίγο πριν πεθάνει ο Καβαραντόσι, ένας ύμνος στη ζωή και στον έρωτα, ήταν μια από τις πιο όμορφες στιγμές της βραδιάς.
Απόψε δίνεται η τελευταία παράσταση της Τόσκα (9 μ.μ).